สาวแว่น ร้อนรัก

จุดจบของสายเปย์ NC

ตอนที่ 11

“เมธ ขา อื้อ! อย่าค่ะ” หญิงสาวครางเรียกชื่อของเขาออกมาเมื่อถูกนิ้วทั้งห้ากรีดไปขึ้นลงไปมาตามร่องสวาท ขณะที่เธอบีบไล่ฟองไปตามเส้นผมดําขลับให้เขาอย่างตั้งใจ

“ครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกตั้งหนึ่งปี คุณช่วยทำให้เหมือนกับตอนที่เราคบกันใหม่ ๆ ได้มั้ยครับ” คนตัวโตกระซิบออกมาเบา ๆ พร้อมจับมือเรียวบางของหญิงสาวที่สระผมเสร็จแล้วไปกอบกุมที่ท่อนกายด้านล่าง ก่อนที่มันจะแข็งตัวขึ้นมาตามลำดับ

“วันนี้..ของคุณสู้มือแต่เช้าเลยนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานอย่างเอาใจ

“อะ..โอร๊ยย!!..” เสียงทุ้มครางระงม เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนปลดเปลื้องความต้องการให้เขาด้วยปากของเธอ

“อ่าาาาาห์ คุณดาจ๋า ดีจังเลยคนเก่งของผม โอ๊ะโอ๊ยย!!! ซี้ดดด" ชายหนุ่มสูดปากพร้อมหลับตาพริ้ม

ชายหนุ่มพยายามดื่มดํ่าและเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขที่เหลือเพียงน้อยนิดนี้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่ตัวเองจะกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านนอก เมธาวินรีบเร่งเอวสอบให้ขยับเข้าออกในโพรงปากนุ่มของหญิงสาวตรงหน้าด้วยอารมณ์เสียวซ่านจนแทบจะระเบิดน้ำรักใส่ปากของเธอ

“ใกล้แล้ว!!! อ๊า!!!! จะออกแล้ว อ้ะ.. อ้ะ! อ๊าาาาาาาห์ โอ้วววว อ่าาาห์” ไม่นานนักนํ้าสีขาวขุ่นปริมาณมากมายก็พุ่งเข้าโพรงปากนุ่ม ก่อนที่หญิงสาวจะได้คายพิษออกมาและรีบล้างหน้าให้เรียบร้อย

เมธาวินหายใจหอบเล็กน้อยหลังจากนั้น เจ้าน้องชายของเขาก็สิ้นฤทธิ์ลง ชายหนุ่มเปิดนํ้าชําระร่างกายอีกครั้ง ก่อนจะตามหญิงสาวออกมายังด้านนอก ศิรดาที่เพิ่งเจอศึกหนักมาทั้งวันทั้งคืนจึงมอบความสุขให้เขาได้เพียงเท่านี้ ก่อนจะรีบปฏิเสธทันทีเมื่อเขาอุ้มร่างเธอมาที่เตียง

“อย่าค่ะเมธ..พอแล้ว”

“ทำไม..”

“ดาเหนื่อยค่ะ เห็นใจดาเถอะนะคะ”

“ครับ งั้นผมไปนะ”

“ค่ะ..ดาจัดกระเป๋าเสื้อผ้าให้คุณแล้ว.. เดินทางปลอดภัยค่ะ...เมธ” เขากอดลาเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับออกจากห้องมาด้วยน้ำตานองหน้า

เมธาวินมีจุดหมายปลายทางที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรี ในอดีตเขาเคยพาศิรดามาที่นี่อยู่เพียงสองสามครั้ง ตอนที่เขาคบกับเธอใหม่ ๆ เธอไม่เคยชอบความเงียบเหงาและห่างไกลผู้คน ถ้าเลือกได้ เธอชอบชีวิตในเมืองกรุง ที่ตกเย็นก็ไปปาร์ตี้สังสรรค์กับเพื่อน ๆ ในผับซะมากกว่า ชีวิตคู่ของเธอและของเขาจึงเหมือนกับเส้นขนาน จนวันหนึ่งที่เขาเปย์เธอจนหมดตัว เธอก็แทบจะมองไม่เห็นค่าอะไรในตัวของเขาเลย เมธาวินจึงเหลือเพียงรถเก่า ๆ หนึ่งคัน ที่พอจะขับมาต่างจังหวัดได้ในวันนี้ มันเป็นสมบัติติดตัวเพียงอย่างเดียวที่เขาหลงเหลืออยู่จริง ๆ