Chapter 6
1885 Words
หลังจากที่ทั้งสองคนคุยธุระกันเรียบร้อย ทั้งสองคนก็มาทานอาหารเย็นกัน จากนั้นหนูนิดก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน เธอเดินออกมาจากห้องนอนอุ้มหมอนแล้วเดินไปหาคุณป๋าของเธอในห้องทำงาน
เวลานี้ชายหนุ่มกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ในระหว่างรอฟาร์เอาสุนัขตัวใหม่มาส่ง เมื่อสักครู่เขาได้รับภาพถ่ายยังตัวเล็กอยู่เลย และคิดว่าหนูนิดต้องชอบแน่นอน
"คุณป๋าขา"
เขาเงยหน้ามองเด็กน้อยที่ตอนนี้อุ้มหมอนพร้อมชุดนอนร้องเรียกเขาอยู่หน้าประตู เขาวางเอกสารลงก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"ว่าไงคะอุ้มหมอนมาแบบนี้จะนอนกับป๋าเหรอ"
"ค่ะ วันนี้มีละครด้วยตอนจบ หนูนิดอยากชวนคุณป๋าดูด้วยเพราะป้านมแจ่มกลับบ้านไปเยี่ยมญาติ"
หนูนิดเอ่ยเสียงเศร้า ปกติเธอจะดูละครกับป้านมแจ่มตลอดพอท่านกลับบ้านทีเธอจึงเหงาอยู่ที่บ้านคนเดียว
"ได้สิคะ มานี่มะมาหาป๋าก่อน"
เขาเรียกหนูนิดเข้าไปใกล้ เธอวางหมอนลงที่โต๊ะก่อนจะเดินไปนั่งลงบนตักของเขาอย่างที่เคยทำตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มโอบรอบเอวเธอไว้หลวมเขามองเด็กน้อยด้วยแววตาอ่อนโยนมากถ้าใครมาเห็นคงพากันอิจฉา
"มีอะไรคะ"
"ไม่มีอะไรค่ะ อยากกอดหนูเฉยๆ"
เขาเอ่ยเสียงอ้อนก่อนจะเอาคางเกยไว้บนไหล่เล็ก หนูนิดจิ้มโทรศัพท์ของวินก่อนจะสะกิดให้เขาดู
"คุณป๋าพี่ฟาร์ส่งข้อความมาค่ะ"
เขาหยิบโทรศัพท์มากดดูก่อนจะยิ้มออกมาทันที ในที่สุดก็มาถึงแล้ว เขาดึงตัวหนูนิดให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะกุมมือเธอเดินลงไปชั้นล่าง
"คุณป๋าไปไหนคะ"
"ไปหาพี่ฟาร์นะ"
เขาโอบเอวหนูนิดให้เดินเคียงข้างเขาไป เมื่อมาถึงชั้นล่างหญิงสาวก็ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเห่าของสุนัข
"เสียน้องหมาที่ไหนคะ"
หนูนิดวิ่งไปตามเสียงร้อง เธอเดินมาในห้องรับแขกก็ตาโตอย่างตื่นเต้นเมื่อเจอน้องหมาที่คล้ายกับเจ้าบ๊อกของเธอ แต่เป็นเวอร์ชั่นตัวเล็กอยู่
"บ๊อก บ๊อก บ๊อก"
"อร๊าย น้องหมาของใครเนี้ย!"
หนูนิดวิ่งไปอุ้มน้องหมาที่ตอนนี้ส่ายหางดุกดิกอยู่ในกรง หญิงสาวเปิดกรงเอาเจ้าตัวยุ่งออกมาก่อนจะเกาท้องเล่นกันอย่างสนุก
"ฮ่าๆ ชอบล่ะสิที่หนูนิดเกาท้องให้นะ"
หญิงสาวอารมณ์ดีสุดๆ เธอเป็นคนขี้เหงานะเวลามีสัตว์เลี้ยงจะรู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น พักหลังคุณป๋าของเธองานยุ่ง ถึงจะไปรับไปส่งตลอดก็เถอะ
วินมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เขาหันไปมองหน้าพี่ฟาร์ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ
"ขอบคุณนะครับที่หามาได้ โบนัสผมโอนไปแล้วนะพี่กลับไปพักเถอะ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง"
ฟาร์ยิ้มออกมาก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไปทันที หนูนิดเงยหน้ามองไปยังคุณป๋าของเธอก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย
"คุณป๋าคะพี่ฟาร์เค้าไม่เอาน้องหมากลับไปด้วยเหรอคะ"
"มันเป็นของหนูนิดค่ะ"
เด็กน้อยตาโตก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ เธอพอรู้ว่าเขาไม่ชอบเลี้ยงสัตว์สักประเภท ที่ยอมเลี้ยงเจ้าบ๊อกเพราะเธออ้อนเขาถึงยอม แต่เมื่อเจ้าบ๊อกจากไปเธอไม่เคยขอเลี้ยงอีกเพราะกลัวคุณป๋าของเธอจะไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขากลับซื้อมาให้เธอเลี้ยงเอง
"คุณป๋า! รู้มั้ยว่าหนูนิดไม่กล้าขอให้เลี้ยงเลย เพราะรู้ว่าคุณป๋าไม่ชอบสัตว์"
"แต่หนูนิดชอบนี่คะ อีกอย่างน้องหมาก็ไม่ได้สร้างความรำคาญอะไรเลยสักนิด กลับกันอยู่เป็นเพื่อนหนูตอนป๋าไม่อยู่ด้วยมีประโยชน์ออก"
เขาเอ่ยออกมาเสียงหวาน เด็กน้อยซึ้งจนน้ำตาคลอวางน้องหมาลงก่อนจะวิ่งมากอดชายหนุ่มแน่น
"หนูนิดรักคุณป๋าที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่างเลย"
เขากอดเธอกลับเช่นกัน อะไรที่ทำให้เธอมีความสุขเขาทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
"ป๋าก็รักหนูนิดที่สุด จำไว้ว่าหนูคือคนเดียวที่สามารถทำอะไรก็ได้ในบ้านหลังนี้ และอยากได้อะไรป๋าให้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้นถ้าหนูต้องการอะไรก็ทำเลย"
หนูนิดผละออกก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาซ้ายทีขวาทีอย่างเอาใจ เขาถูกใจการกระทำแบบนี้เป็นอย่างมาก ใครจะว่าเขาหลงเด็กก็ไม่เถียงหรอก ก็เด็กมันน่ารักนี่
"คุณป๋าน่ารักที่สุดเลย งั้นมาช่วยหนูนิดตั้งชื่อก่อน ให้น้องหมาชื่ออะไรดีคะ"
"แล้วแต่หนูชอบค่ะ ตัวนี้ผู้ชายนะ"
หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคิดอะไรออก
"ชื่อว่าเจ้าองุ่นค่ะ"
"ทำไมต้ององุ่น"
"ก็คุณป๋าชอบกินองุ่น เพราะฉะนั้นน้องหมาชื่อเจ้าองุ่นค่ะ"
หนูนิดอุ้มเจ้าองุ่นไปไว้ในกรงตามเดิมก่อนจะเทอาหารและน้ำให้ในกรง
"พรุ่งนี้หนูนิดค่อยทำบ้านให้เจ้าองุ่นค่ะ ตอนนี้เราไปดูละครกันดีกว่าเดี๋ยวพลาดตอนจบน้า"
เด็กน้อยเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อน เธอกุมมือชายหนุ่มแล้วดึงขึ้นไปชั้นบน ไม่ลืมที่จะหิ้วกรงน้องหมาติดมือมาด้วย
"หนูเดินดีๆค่ะ เดี๋ยวป๋าถือกรงให้"
เขาเปลี่ยนมาถือกรงเจ้าองุ่นให้หญิงสาว ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนไปยังห้องนอนของเขา หนูนิดวางกรงไว้ข้างๆก่อนจะกดเปิดทีวีแล้วนั่งเล่นตรงโซฟา วินโทรศัพท์ไปหาแม่บ้านคนอื่นให้เอาของว่างมาให้หนูนิดระหว่างดูทีวี ผลไม้ น้ำส้มคั้น ขนมคุ๊กกี้ วางเรียงรายเต็มโต๊ะจนเลือกทานไม่ถูก
"คุณป๋ามานั่งนี่คะหนูนิดจะป้อนองุ่น อ่อ ขอไปล้างมือแปบค่ะเมื่อกี้เผลออุ้มเจ้าองุ่นไป"
เด็กน้อยวิ่งไปห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดตัวเองก่อนจะวิ่งมานั่งลงข้างๆคุณป๋าของเธอ วินใช้มือสอดไปด้านหลังของหนูนิดก่อนจะโอบรอบเอวไว้กึ่งกอด
"องุ่นค่ะ"
หนูนิดดูทีวีไปเอาองุ่นป้อนชายหนุ่มไป เขาอ้าปากทานอย่างเดียวไม่ว่าเธอจะเอาอะไรมาใส่ปากเขาก็ทานหมด และตอนนี้ละครกำลังสนุกถึงจุดที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี พระเอกสวมกอดนางเอกก่อนจะโน้มใบหน้ามาใกล้เพื่อจูบนางเอก หนูนิดตาโตเพราะด้วยความที่ชายหนุ่มทะนุถนอมเธอมากเกินไปไม่เคยเผชิญโลกภายนอก มันทำให้เธอเห็นอะไรแบบนี้แล้วมันรู้สึกเขิน หนูนิดเอามือปิดตาก่อนจะหันมาซุกหน้าลงกับอกของชายหนุ่ม เขามองภาพพระเอกนางเอกจูบกันก่อนจะหลุดขำออกมาเมื่อเด็กน้อยข้างๆไม่ยอมดู
"ทำไมไม่ดูคะหนูนิด แค่จูบกันเองนะ"
หนูนิดส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น
"ป้านมแจ่มบอกว่าเป็นเด็กห้ามดูค่ะ"
"แต่หนูอายุสิบแปดปีแล้ว โตเป็นสาวแล้วนะคะ"
หนูนิดผละออกก่อนจะเปิดตาของตัวเองพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
"มันไม่ชินนี่คะ ปกติเวลาดูละครกับป้านมแจ่มท่านจะไม่ให้ดูค่ะ แม้แต่ฉากฆ่ากัน ข่มขืนก็ไม่ให้ดูค่ะ ตบตีกันก็ไม่ให้ดู ป้านมแจ่มบอกว่ามันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี"
เขายิ้มออกมาบางๆก่อนจะยื่นมือไปลูบผมเด็กน้อยอย่างเอ็นดู นี่เขาเลี้ยงดูเธอมาแบบทะนุถนอมมากเกินไปจนเธอไม่เคยเผชิญกับโลกภายนอกเลย เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องที่เด็กวัยนี้ควรจะรู้ว่าการจูบ การกอด การมีเพศสัมพันธ์กับคนรักมันเป็นเรื่องปกติ แต่เด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาไม่มีความรู้ด้านนี้เลย
"การจูบก็เป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งค่ะ ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเลยนะ ก็เหมือนหอมแก้มแต่แค่เปลี่ยนมาหอมที่ปากเฉยๆ"
เขาอธิบายเด็กน้อยที่มองเขาตาใสแป๋วเหมือนตั้งใจฟังอย่างมาก หนูนิดพยักหน้าอย่างเข้าใจแสดงว่าการจูบก็สามารถแสดงความรักได้เช่นกัน
"อ่อ หนูนิดเข้าใจแล้วค่ะ"
เขายิ้มมุมปากก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บริมฝีปากบางอย่างแกล้งหยอก
"จุ๊บแบบนี้ไง รู้สึกยังไงบ้างคะ"
เขาเอ่ยถามคนในอ้อมกอด เด็กน้อยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว อยู่ๆเขาก็จูบริมฝีปากเธอเล่นเอาไม่ทันตั้งตัว เธอใช้มือมาจับริมฝีปากตัวเองไว้ก่อนจะยิ้มออกมาใบหน้าแดงก่ำ
"คุณป๋า!"
"ก็แสดงความรักไงคะ"
หนูนิดที่ตอนนี้เธอรู้สึกหัวใจเต้นรัวแปลกๆก็หลบสายตาของคนตรงหน้า ยิ่งมองยิ่งทำให้เธอใจสั่นทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ก็ไม่รู้
วินเห็นเด็กน้อยตรงหน้ามีท่าทีเขินอายก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เขาอุ้มเธอมานั่งลงบนตักก่อนจะหยิบองุ่นมาป้อนใส่ปากของเธอ
"ไม่ถามแล้วก็ได้ แต่หนูนิดยังไม่ได้ให้รางวัลป๋าเลยนะที่ซื้อเจ้าองุ่นมาให้นะ"
หนูนิดเหลือบสายตามองเขาก่อนจะเอ่ยถาม
"รางวัลหอมแก้มเหรอคะ"
"ไม่อ่ะ เปลี่ยนเป็นจุ๊บปากแทน"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะเขินออกมาด้วยกันทั้งคู่ หนูนิดเบือนหน้าหนีเขาก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริ ใบหน้าของเธอที่ร้อนผ่าวถึงกับต้องใช้มือทั้งสองข้างปิดเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็น
"พร้อมแล้วบอกนะคนเก่งป๋ายังรอรับรางวัลอยู่"
เขาเกลี่ยแก้มเธออย่างแกล้งหยอก หรือว่าเขาจะรุกแรงไปหน่อยหนูนิดถึงเอาแต่หน้าแดงไม่ยอมพูดยอมจาแบบนี้
"หอมแก้มเหมือนเดิมได้มั้ยคะ"
เธอพยายามต่อรองเขาแต่มีหรือว่าวินจะยอมให้มันเป็นแบบนั้น ได้โอกาสมาขนาดนี้แล้วปล่อยผ่านก็โง่เต็มทนแล้ว หึ!
"ไม่ได้ค่ะต้องที่ปากเท่านั้น"
"คุณป๋า! แกล้งหนูนิดใช่มั้ย"
"แกล้งอะไรแค่แสดงความรักเองนะ"
เขาอมยิ้มยื่นมือไปเกลี่ยแก้มเด็กน้อยอย่างหลงไหล หนูนิดสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บริมฝีปากของเขาอย่างใจกล้าสุดๆ
จุ๊บ
"คุณป๋าอ่ะ! แกล้งหนูนิดพอใจแล้วนะคะ"
"พอใจมากค่ะ"
เขายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะสวมกอดเธอจากทางด้านหลังและปล่อยให้หญิงสาวดูทีวีต่ออย่างมีความสุขที่สุดในค่ำคืนนี้
- Writer
