Chapter 8
1491 Words
"พี่แนนคะ หนูนิดฝากเลี้ยงเจ้าองุ่นหน่อยนะคะ วันนี้จะไปซื้อของ อาหารด้วยค่ะ ไม่มีอะไรเลย"
"ได้ค่ะ แล้วหมูน้อยของคุณหนูพี่ซักให้เลยนะคะ กว่าป้านมจะมาพี่ทำให้ดีกว่า"
"ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
เด็กสาวยกมือไหว้ขอบคุณพี่แนนแม่บ้านอีกคน เธออยู่ที่นี่ไม่มีท่าทีหยิ่งยโสใดๆ แถมยังเป็นที่รักของทุกคนที่นี่อีก ไม่มีใครที่ไม่หลงหนูนิดคนนี้เพราะกิริยาการพูดจาผู้ดีมากจริงๆ
"ไม่ต้องไหว้พี่ค่ะ มันเป็นหน้าที่"
"หนูนิดถือว่าเป็นน้ำใจค่ะ พี่แนนและทุกคนที่นี่ใจดีกับหนูนิดมาก"
เด็กสาวซาบซึ้งในความใจดีของทุกคน เธอไม่ได้เป็นเจ้าของบ้านนี้และไม่ได้จ่ายเงินเดือนพวกเขาสักคน แต่ทุกคนคอยช่วยเหลือตลอดเธอรู้สึกอบอุ่นมากที่ได้อยู่ที่นี่
"ก็หนูน่ารักไงคะถึงมีแต่คนใจดีคอยช่วยเหลือ ไปกันเถอะค่ะพี่หิวแล้ว"
"ค่ะคุณป๋า"
เด็กสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินเคียงข้างไปกับนายใหญ่ของบ้าน ที่ทุกคนทำดีกับหนูนิดไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นเด็กน่ารักเพียงอย่างเดียว แต่การกระทำของคนเป็นเจ้านายที่ปฏิบัติต่อเธอมันมากเกินกว่าน้องสาว ใครๆมาเห็นก็มองออกและถ้าใครอยากทำงานที่นี่ก็ต้องเคารพเธอด้วย เพราะไม่มีใครรู้ว่าเด็กตัวเล็กๆคนนี้จะได้เลื่อนสถานะเมื่อไหร่ ต้องเซฟตัวเองกันไว้ก่อน
"อยากกินอะไรมั้ยคะ"
"อยากกินชาบูค่ะ"
เด็กน้อยเอ่ยเสียงใส แต่ว่ามันเช้าอยู่เกรงว่าคุณป๋าของเธอคงยังไม่อยากกิน
"เช้าอยู่ค่ะหนูน้อย บ่ายๆแล้วกัน งั้นเช้านี้ไปกินร้านอาหารก่อน"
"ค่ะ"
เด็กน้อยขึ้นรถไปพร้อมกับชายหนุ่ม เธอซบหน้าลงกับไหล่กว้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาดูไลน์กลุ่มกับเพื่อนๆ ในแชทคุยกันว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของแจนเพื่อนสนิทของหนูนิด เธอจะจัดงานวันเกิดที่บ้านอยากจะชวนทุกคนไปงาน
"คุยอะไรกันเยอะแยะคะ"
เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย แชทของเด็กน้อยเด้งไม่หยุดเลย เขาเกรงว่าจะมีผู้ชายคนอื่นตามจีบรึเปล่าก็เลยต้องลองเชิงถามไว้ก่อน หนูนิดส่งโทรศัพท์มาให้เขาอ่านก่อนจะเอ่ยขออนุญาต
"หนูนิดจะไปงานวันเกิดเพื่อนค่ะ"
"ป๋าไปด้วยค่ะ"
หนูนิดเงยหน้ามองเขาอย่างอึ้งสุดๆ นี้จะไปด้วยอีกแล้วเหรอ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหนคนเดียวเลยหรือไง
"คุณป๋าจะไปด้วยจริงๆเหรอคะ"
"ถ้าไม่ให้ป๋าไปด้วย งั้นหนูก็อยู่บ้านค่ะ"
เขายื่นคำขาด ถ้าเด็กน้อยอยากจะไปไหนเขาไม่เคยห้ามเลยสักครั้ง แต่การที่เขาจะตามไปดูแลห่างๆมันไม่ใช่เรื่องที่ผิดเพราะเขาเป็นห่วงเธอมาก ยิ่งงานวันเกิดเพื่อนผู้ชายและผู้หญิง เขาไม่เคยไว้ใจใครเลยสักคน ตามไปเฝ้าแบบนั้นแหละดีที่สุดแล้ว
"ก็ได้ค่ะ งั้นหนูนิดบอกเพื่อนเลยนะคะว่าไป"
"ค่ะ บอกเลย"
เขายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะดึงหนูน้อยมาไว้ในอ้อมกอดแล้วปล่อยให้เธอเล่นโทรศัพท์ต่อไปส่วนเขานอนพิงหลังเคลิ้มหลับ ใช้เวลาถึงร้านอาหารไม่นาน ทั้งสองคนก็เดินลงมาชั้นล่างพร้อมกับสั่งเมนูที่ชอบกันหลายอย่าง
"หนูนิดกินหมูมะนาวมั้ยคะ"
"กินค่ะ คุณป๋าสั่งให้หนูนิดด้วย"
เธอเอ่ยเสียงอ้อนก่อนจะเปิดเมนูอื่นๆดูของหวานไปด้วย ชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆลูบผมเด็กสาวอย่างหลงไหล หนูนิดก็ช่างน่ารักไม่ขัดขืนแม้แต่น้อยกับการกระทำของเขา
"อันนี้น่ากินจังเลย"
"สั่งสิคะ"
"แค่นี้ก็กินไม่หมดแล้วค่ะ คุณป๋าสั่งเยอะแล้ว"
หนูนิดวางเมนูลงก่อนจะหันไปอ้อนชายหนุ่มต่อ ไหนๆต้องไปวันเกิดเพื่อนแล้ว งั้นวันนี้ไปเดินห้างซื้อของขวัญให้ดีกว่า
"เดี๋ยวคุณป๋าไปส่งหนูนิดที่ห้างหน่อยนะคะ จะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อน"
"แล้วหนูคิดไว้หรือยังว่าจะให้อะไรเพื่อนดี"
ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงหวาน เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิด ปีที่แล้วเธอซื้อกระเป๋านักเรียนให้เพื่อน แต่ว่าปีนี้เรียนจบกันแล้วว่าจะซื้อนาฬิกาให้ดีกว่า
"นาฬิกาดีมั้ยคะ เพื่อนหนูนิดชอบออกกำลังกายด้วย"
"ก็ดีนะคะ เดี๋ยวป๋าพาไปร้านที่เคยซื้อดีกว่า มีบัตรลดราคาอยู่หนูจะได้ซื้อราคาดีกว่าคนอื่น"
"โอเคค่ะ งั้นทานข้าวกันดีกว่าค่ะ"
เด็กน้อยมองอาหารตรงหน้าก่อนจะตักกับข้าวใส่จานของชายหนุ่มก่อน เธอถือคติว่าผู้ใหญ่ต้องทานก่อนเด็ก ซึ่งเธอทำแบบนั้นตลอดเวลา
"คุณป๋ากินหมูมะนาวค่ะ"
"ขอบคุณค่ะเด็กน้อย ป๋าตักให้หนูบ้างดีกว่า"
เขาตักกับข้าวให้หนูนิดบ้าง ทั้งสองคนทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ดีๆเฟียสก็เดินเข้ามา เล่นเอาฟาร์ดันตัวเธอออกไปแทบไม่ทัน
"วินคะเฟียสขอคุยด้วยหน่อยค่ะ"
เขาโอบเอวคนข้างๆไว้ก่อนจะลูบผมเธอเพราะกลัวหญิงสาวข้างๆจะตกใจ หนูนิดเงยหน้ามองไปยังผู้หญิงคนนั้นก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อย
"ออกไปก่อนครับคุณเฟียส คุณวินไม่สะดวกต้องการความเป็นส่วนตัว"
"ไม่! ฉันจะคุยกับวิน! วินคะ เฟียสขอโทษ"
เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอยากร้องไห้ การที่โดนเขาเทแบบตั้งตัวไม่แบบนี้เธอทำใจไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยกลับไปเป็นสถานะเหมือนเดิมยังดีซะกว่า พอเห็นหน้ายัยเด็กนั้นที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขา แววตาของชายหนุ่มมองเด็กนั้นอย่างทะนุถนอมมันยิ่งทวีคูณความเกลียดชังเข้าไปอีก
'เธอเกลียดหล่อนมาก เพราะเขาทำเหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่มีตัวตน ในสายตาของเขามองแต่เด็กคนนั้น'
"ผมไม่ว่างคุย ไว้คุยวันหลัง"
เขาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะหันไปหาหญิงสาวข้างๆ หนูนิดมองเขากับผู้หญิงอีกคนสลับกันตาแป๋วเธอรู้สึกคุ้ยหน้าเธอแปลกๆ
"ทานข้าวต่อเถอะค่ะเด็กดี"
"คุณป๋าคุยกับพี่เขาก่อนดีมั้ยคะ คือหนูนิดรอได้ค่ะ"
เด็กน้อยเอ่ยออกมาเสียงสดใส เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร แต่ท่าทางเหมือนพี่เขามีธุระด่วนน่าจะสำคัญมาก
"คุยกันนะคะวิน เฟียสของร้อง"
เขามองหน้าเฟียสอย่างเย็นชาก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ามามองเด็กสาวข้างๆยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
"ไม่มีอะไรต้องคุยค่ะ วันนี้คือวันที่ป๋ามีให้หนูคนเดียวส่วนคนอื่น... ไม่มีอะไรต้องคุยค่ะ!"
เขาปลายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบตาพี่ฟาร์เพื่อให้เขาไล่เธอออกไปให้พ้นๆ ในบรรดาผู้หญิงคงมีแค่เฟียสคนเดียวที่ไล่ยากเหลือเกิน ถ้ารู้ว่าจะเยอะขนาดนี้เขาไม่ยุ่งด้วยแต่แรก
"อ่อ หนูนิดก็ว่าทำไมหน้าพี่เขาคุ้นๆ พี่เขาเป็นดาราใช่มั้ยคะหนูนิดเคยดู"
เด็กสาวเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ เขาหันมามองเธอก่อนจะพยักหน้ายิ้มแห้งๆ
"คงงั้นมั่งค่ะ ไม่ต้องไปสนใจหรอกทานต่อดีกว่า ไหนเด็กดีของพี่กินผัดผักมั้ย"
"ไม่เอาอันนี้ค่ะมันขม"
หนูนิดชี้ไปที่ผักคะน้าแล้วทำหน้ายี๋ออกมา วินใช้ส้อมตักมาใส่ปากของตัวเองก่อนจะตักแครอทไปให้เธอแทน
"ป๋ากินให้เอง หนูกินของที่ชอบดีกว่า"
หนูนิดยิ้มออกมาจนตาหยี คุณป๋าเป็นคนเดียวที่ไม่เคยบังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ยกเว้นป้านมแจ่มที่อยากให้ทานแต่ของมีประโยชน์
"คุณป๋าน่ารักที่สุดในโลกเลย หนูนิดรักคุณป๋าม๊ากมาก"
"ป๋าก็รักหนูม๊ากมากค่ะ ทานข้าวนะคนเก่งเดี๋ยวพาไปเดินห้างต่อ"
ทั้งสองคนตักอาหารให้กันอย่างเพลิดเพลินส่วนคนที่ถูกไล่ออกมาข้างนอกมองผ่านกระจกกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้น
"ถ้าเฟียสไม่มีความสุข ก็อย่าหวังว่าคุณจะมีความสุข!"
- Writer
