Chapter 9
1420 Words
หลังจากที่ทั้งสองคนทานข้าวกันเสร็จ วินก็พาหนูนิดมาเดินห้างต่อ เขาพาเธอมาเลือกนาฬิกาก่อนอันดับแรก เพราะถ้าจะซื้อของเจ้าองุ่นคงต้องไปซื้อข้างนอก
"หนูเลือกเลยค่ะ ลองถามพนักงานดูว่าเขาจะแนะนำแบบไหนให้ ไม่ต้องซื้อแพงมากหรอกนะตัวแค่นี้เอง"
เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน ซื้อของวันเกิดให้เพื่อนไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนั้นหรอก หลักพันก็พอ แต่เขารู้ว่าหญิงสาวค่อนข้างใช้เงินเป็นน่าจะเลือกเองไม่ยาก
"ค่ะ ตั้งงบไว้สามพันค่ะไม่เกินนี้"
"ดีมากค่ะ ไปเลือกเลยป๋าจะไปนั่งตรงโซฟาหนูจะได้เลือกสะดวก"
เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะตามพนักงานไป ส่วนชายหนุ่มเดินมานั่งลงตรงโซฟา ฟาร์เดินตามมาเช่นกันเพราะเขามีเรื่องจะคุยกับเจ้านาย
"คุณเฟียสไม่ยอมรับเช็คเงินสดหนึ่งล้านบาทครับ เธอยืนยันว่ายังไงจะอยู่กับคุณวินต่อ"
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย จริงๆก็ไม่ได้แคร์ว่าหล่อนจะจบหรือไม่จบ เพราะคนอย่างเขาไม่มีใครทำอะไรได้อยู่แล้ว ประเด็นมันอยู่ที่คนข้างๆเขามากกว่า เธอเป็นเด็กที่อ่อนต่อโลกไม่รู้ว่าการที่ต้องมารับรู้อะไรแบบนี้กลัวว่าเธอจะอ่อนไหวแล้วมันจะเกิดเรื่องได้
"ช่างหล่อนเถอะอย่าให้เธอมาที่บ้านหรือบริษัทก็พอ เดี๋ยวก็ยอมแพ้ไปเอง"
"ครับคุณวิน ผมจะพยายามไม่ให้เธอเข้าใกล้ทั้งคุณวินและคุณหนูนิด"
"สำคัญที่สุดเลยคือหนูนิด อย่าให้หล่อนมายุ่งกับเธอ ไม่อย่างนั้นอนาคตในวงการของเธอพังแน่ เพราะการที่มายุ่งกับคนของผมหล่อนไม่ได้ใช้ชีวิตดีๆแน่"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังมากจนฟาร์มที่ได้ยินยังรู้สึกกลัว การที่คุณวินมาถึงจุดนี้ได้เขาเข้มแข็งมาก และเขามีหัวใจที่เด็ดเดี่ยว การที่จะพูดอะไรออกมาเขาคิดดีแล้ว
"คุณป๋าหนูนิดซื้อสีชมพูให้เพื่อนด้วยค่ะ"
เด็กน้อยมานั่งลงข้างเขาพร้อมกับส่งรูปถ่ายนาฬิกาที่เธอซื้อมาให้ดู เขาโอบเอวเธอไว้ก่อนจะหันไปสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทน
"สวยค่ะ เพื่อนคนไหนนะ"
"แจนไงคะ คนที่เรียบร้อยๆหน่อย"
"เหมาะกับเธอดีค่ะ งั้นจ่ายเงินเลยมั้ย"
"จ่ายแล้วค่ะ ใช้บัตรของคุณป๋าเหลือสามพันกว่านิดหนึ่ง หนูนิดก็เลยซื้อค่ะ"
เขาพยักหน้ายิ้มกว้างก่อนจะโอบรอบเอวเด็กน้อยเอาไว้แล้วจุ๊บแก้มเธอหนึ่งฟอด
"ใช้เงินเก่งนะเราเนี้ย"
"ปีไหนมีครั้งหนึ่งค่ะ เดือนหน้าก็วันเกิดหนูนิดด้วยเผื่อเพื่อนจะใจดีซื้อมาให้"
เด็กน้อยหัวเราะร่าอย่างแกล้งหยอก ไม่ได้หวังว่าใครจะซื้ออะไรมาให้หรอกก็แค่พูดไปงั้นแหละ
"ทำดีหวังผล นี่แน่"
เขาจุ๊บแก้มเด็กน้อยอีกฟอดใหญ่ เธอหัวเราะคิดคักออกมาก่อนจะหันไปรับถุงจากพนักงานมาไว้ในมือ
"นี่เป็นบัตรรับประกันสินค้าค่ะ หนึ่งปีถ้ามีปัญหามาได้ตลอดเลยค่ะ"
"ขอบคุณมากนะคะ"
"ยินดีค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"
พนักงานยกมือไหว้ขอบคุณลูกค้าก่อนจะเดินมาส่งถึงหน้าร้าน หนูนิดส่งถุงนาฬิกาไปให้พี่ฟาร์ก่อนจะกอดแขนชายหนุ่มแล้วเดินควงกันไป
"พี่ฟาร์หนูนิดฝากถือค่ะ"
"ได้ครับ คุณหนูนิดอยากได้อะไรอีกมั้ยครับ ผมจะได้เอาของไปเก็บก่อน"
เขาเอ่ยถามคุณหนูของบ้าน หนูนิดมองคุณป๋าของเธอตาแป๋วไม่รู้ว่าเขาอยากจะได้อะไรอีกรึเปล่า ชายหนุ่มกอดเอวเธอไว้ก่อนจะพาเดินตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนม
"เอาของไปเก็บก่อนก็ได้ครับพี่ฟาร์ แล้วมาเจอผมที่ร้านนี้"
"ได้ครับคุณวิน"
เขาเดินออกไปทิ้งให้ทั้งสองคนเดินเข้าไปเลือกเสื้อผ้าก่อน ป๋าวินเดินไปหยิบชุดไปโดยไม่ถามคนข้างๆเลยว่าอยากจะได้หรือเปล่า
"คุณป๋า! เยอะไปแล้วค่ะ ที่มียังใส่ไม่ครบเลย"
"นี่คอลเลคชั่นใหม่เลยนะ ของมันต้องมีไงหนูซื้อไว้ก่อน ไอ้ที่มันมีที่บ้านก็เอาไปบริจาคไม่อย่างนั้นก็ทำห้องเก็บเสื้อผ้าใหม่ไปเลย เดี๋ยวป๋าบอกพี่ฟาร์ให้"
"แต่ว่า..."
"ชุดนี้สวยจังหนูใส่ไปงานวันเกิดเพื่อนพรุ่งนี้"
เขาหยิบชุดลูกไม้สีชมพูแบบน่ารักเหมาะสมกับวัยของเด็กสาว คิดหรือว่าคนอย่างเขาจะเลือกชุดที่โชว์เนื้อหนังให้นะ ฝันไปเถอะ
"คุณป๋านี่นะตลอดเลย พอแล้วค่ะเยอะแล้ว"
หนูนิดยิ้มออกมาบางๆก่อนจะอุ้มชุดทั้งหมดไปที่เคาเตอร์ ไม่มีความจำเป็นต้องลองเพราะคุณป๋าของเธอรู้ไซส์และไม่เคยซื้อแบบรัดรูปให้ใส่ เพราะฉะนั้นใส่ตัวไหนก็หลวมอยู่แล้ว
"แค่นี้เองเหรอป๋ายังอยากซื้ออีกเยอะเลย"
"ซื้อเกือบสิบชุดละ นี่คุณป๋ากะจะเอารางวัลจนแก้มหนูนิดช้ำเลยหรือคะ"
เขายิ้มขำออกมาก่อนจะส่งบัตรไปให้พนักงานชำระเงิน เขายื่นหน้าไปใกล้เด็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"ช้ำแน่คืนนี้นะ"
"คืนนี้หนูนิดไม่ไปนอนห้องคุณป๋าแล้ว"
เด็กน้อยหน้างอง้ำกอดอกอย่างงอนชายหนุ่ม เลือกเองซื้อเองแล้วมาขอรางวัลเองสุดยอดมั้ยล่ะ เขาดึงเอวเด็กน้อยมาใกล้ก่อนจะลูบผมเธอแผ่วเบา
"ไม่เป็นอะไรค่ะป๋าไปนอนด้วยก็ได้"
"เนี้ย! หนูนิดเสียเปรียบตลอดเลย ชิ!"
เด็กน้อยทำหน้ายู่วก่อนจะรับถุงเสื้อผ้ามาถือไว้ในมือ เมื่อชำระเงินเสร็จวินก็แย่งถุงในมือเด็กน้อยมาถือก่อนจะกุมมือเธอพาเดินออกไปดูอย่างต่อ
"แจนนี่นา"
เด็กน้อยมองตามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังถือถุงพะรุงพะรังอยู่กับคนติดตาม แจนหันมาก่อนจะโบกมือให้หนูนิดแล้วรีบวิ่งมาหา
"หนูนิด! บังเอิญจังเลย สวัสดีค่ะคุณป๋าวิน"
"สวัสดีค่ะน้องแจน มาซื้อของเหรอคะเยอะแยะเลยเนี้ย"
"ค่ะ พรุ่งนี้วันเกิดแจนนะคะ ขออนุญาตพาหนูนิดมาด้วยนะคะ"
"จ๊ะ อนุญาต"
ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะหันไปหาเด็กสาวข้างๆ
"งั้นหนูคุยกับเพื่อนไปก่อนป๋าไปห้องน้ำแปปหนึ่ง"
"ได้ค่ะ"
หนูนิดตอบรับก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนต่อ แจนมองตามหลังป๋าวินไปก่อนจะหันมากระซิบกระซาบกับเพื่อนสาว
"หนูนิด พรุ่งนี้เราให้คุณพ่อทำโต๊ะVIPสำหรับคุณป๋าวินของเธอโดยเฉพาะเลยนะ เพราะรู้ว่าเขาต้องไปเฝ้าเธอแน่นอน"
แจนเอ่ยแซวเพื่อนสาวอย่างขำขัน มีที่ไหนไปเฝ้าทุกงานไม่ยอมห่างขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นผู้ปกครองหรือเป็นอะไรถึงได้หวงกันหนักมากขนาดนี้
"แจนก็เวอร์ไป คุณป๋าเขานั่งตรงไหนก็ได้"
"ไม่ได้หรอกคุณพ่อบอกว่าคุณป๋าวินเป็นนักธุรกิจใหญ่ ต้องต้อนรับอย่างดีที่สุด พรุ่งนี้ต้องมาให้ได้นะมีชุดสวยให้ใส่ด้วย เธอต้องไปเต้นกับเรานะ"
"เต้นอะไร"
หนูนิดมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ แจนหยิบชุดกระต่ายน้อยมาถือไว้หลายชุดก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
"ก็โชว์เต้นกระต่ายน้อยในงานวันเกิดนะ ค่อยไปเปลี่ยนชุดที่งานนะคุณแม่ของเรามีรางวัลให้ด้วยคนละตั้งห้าพันบาท"
"หู้ย! น่าสนใจจังเลย แต่ทำไมชุดโป๊จัง"
หนูนิดมองสำรวจชุดด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ พรุ่งนี้ถ้าเธอไปเต้นกับเพื่อนแล้วคุณป๋าเห็นจะโดนดุมั้ยเนี้ย แต่ไม่เป็นอะไรหรอกมั้งงานวันเกิดนานๆทีเอง
"ไม่โป๊หรอก เพื่อนคนอื่นก็เต้นกันตกลงกันเรียบร้อยแล้วด้วย"
"โอเค งั้นเอาด้วยน่าสนุก คิกคิก"
- Writer
