Chapter 11
1408 Words
หนูนิดป้อนซาชิมิชายหนุ่มไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี เพราะตอนนี้คุณป๋าของเธอกำลังใช้ช้อนแยกเนื้อกุ้งใส่จานให้เธออยู่
"อร่อยมั้ยคะคุณป๋า"
"อร่อยมากค่ะ หนูช่วยใส่วาซาบิให้ป๋าอีกนิดได้มั้ย มันอ่อนไปหน่อย"
"ได้ค่ะ"
เด็กสาวหยิบวาซาบิมาบีบใส่อีกก่อนจะคนให้เข้ากันกับโชยุแล้วป้อนเขาต่ออย่างเอาใจ ทั้งสองคนสลับกันป้อนสลับกันทานอยู่เป็นชั่วโมงก่อนจะอิ่มหน่ำกันจนพุงกาง เด็กน้อยลูบท้องตัวเองป้อยๆก่อนจะวิ่งไปเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงินก่อน
"สองโต๊ะเลยค่ะ หนึ่งกับสอง"
"ทั้งหมด 10,396บาทค่ะ"
"นี่ค่ะบัตรสมาชิก"
หนูน้อยส่งบัตรไปให้พนักงานพร้อมบัตรเดบิตของตัวเอง นี่ก็ใช้ส่วนลดไปอีกสิบเปอร์เซ็นต์ราคาก็เบากระเป๋าขึ้นมาเยอะเลย
"เท่าไหร่คะ"
"ไม่บอกค่ะ ไปกันได้แล้วหนูนิดคิดถึงเจ้าองุ่นแล้วค่ะ น่าจะรอกินข้าวหิวแล้ว"
เธอกุมมือชายหนุ่มแล้วพาเดินออกไปนอกร้าน จากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นรถกลับมาถึงที่บ้านใช้เวลาเพียงแปปเดียวเท่านั้น
"องุ่นอยู่ไหนเอ๋ย หนูนิดมาแล้ว"
แนนที่พาองุ่นไปวิ่งเล่นที่สวนหน้าบ้านก็พาเข้ามาหาเจ้านาย องุ่นวิ่งเข้ามาประจบหนูนิดอย่างออกหน้า ใครจะคิดว่าตัวแค่นั้นจะช่างประจบสอพลอที่หนึ่ง
"งื้อ! ไปเล่นซนที่ไหนมาเอ๋ย มากินข้าวก่อนเดี๋ยววันนี้คุณป๋าจะทำบ้านให้นะ ใช่มั้ยคะ"
ชายหนุ่มยืนงงอยู่พยักหน้าเอออออย่างคนมึนงง ตกลงเป็นหน้าที่เขาในการทำบ้านเจ้าองุ่นใช่มั้ยเนี้ย เอาก็เอาแปปเดียวเองนี่
"ได้ค่ะ แล้วจะเอาไปไว้ที่ไหนคะ"
"ตัวเล็กอยู่เลยอ่ะคุณป๋าว่าเอาไปไว้ที่สวนที่เดิมจะดีมั้ยคะ"
"ไว้หลังบ้านก่อนก็ได้ค่ะ หนูอุ้มเจ้าองุ่นไปที่อื่นก่อนแล้วค่อยมา ป๋าทำให้"
หนูนิดพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะพาเจ้าองุ่นไปวิ่งเล่นที่สวนหน้าบ้าน ทางด้านของป๋าวินก็นั่งประกอบบ้านให้เจ้าองุ่นโดยมีฟาร์คอยช่วยอยู่ข้างๆ
"คุณวินนี่เอาใจคุณหนูนิดมากเลยนะครับ"
ฟาร์เอ่ยออกมาเหมือนชวนคุยมากกว่า วินยักไหล่เล็กน้อยไม่พูดอะไรมาก เพราะเขาก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
"ใกล้เสร็จยังผมง่วงล่ะ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อยก่อนจะใส่หลังคาให้บ้านเป็นอันเรียบร้อยในส่วนของเขา
"อีกนิดเดียวครับ คุณวินไปพักเถอะเดี๋ยวผมจัดการที่เหลือต่อเอง"
"ขอบคุณมากครับ เสร็จนี้กลับไปพักผ่อนเถอะผมจะนอนพักหน่อย ช่วยหลังนี้งานยุ่งนานๆจะได้พักผ่อนที ผมไปหาหนูนิดก่อนนะ"
"ครับ"
เขาเดินออกไปข้างนอกกอดอกมองหนูนิดที่ตอนนี้วิ่งเล่นอยู่กับเจ้าองุ่นหน้าบ้าน เขายิ้มออกมาบางๆก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเด็กสาวหันมาหาเขาพอดี
"คุณป๋า! เสร็จแล้วเหรอคะ"
"ใกล้เสร็จแล้วค่ะป๋าง่วงแล้วพี่ฟาร์ทำต่อให้นะ หนูนิดไปนอนพักกับป๋ามั้ยวันนี้เดินห้างเหนื่อยนะ"
เขาตะโกนเรียกเด็กสาว เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะอุ้มเจ้าองุ่นให้พี่แนนแล้ววิ่งไปหาคุณป๋าของเธอ
"งั้นหนูนิดขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวไปนอนที่ห้องคุณป๋านะเปิดแอร์เย็นๆรอด้วย"
"รับทราบค่ะแม่ทูนหัวของบ่าว เดี๋ยวจะเปิดสิบหกรอเลย"
เขายิ้มขำก่อนจะโอบรอบเอวหญิงสาวเดินขึ้นชั้นบนไป ทั้งสองคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำห้องใครห้องมัน จากนั้นเขาก็เปิดแอร์เย็นๆรอหนูนิดที่ตอนนี้กำลังเปลี่ยนชุดนอนอยู่ เมื่อทำอะไรเสร็จเรียบร้อยเธอก็เปิดประตูเข้าไปห้องวิน ตอนนี้เขากำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่
"คุณป๋าหนูนิดมาแล้วค่ะ"
เธอวิ่งไปกระโดดลงบนเตียงนอนก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของเขา วินดึงตัวหญิงสาวมากอดไว้หลวมๆก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมาสนใจเด็กสาวข้างๆ
"สดชื่นขึ้นมั้ยคะคนเก่ง"
"สดชื่นมากเลยค่ะ ยิ่งซุกคุณป๋ายิ่งสดชื่น"
เด็กสาวเอ่ยแกมหยอกชายหนุ่มแต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของเธอกำลังเล่นกับไฟอยู่
"หึหึ เดี๋ยวนี้คำพูดคำจาอ่อยเก่งนะยัยเด็กดื้อ แบบนี้ต้องโดนลงโทษซะแล้ว"
เขาจุ๊บริมฝีปากเด็กสาวอย่างหมั่นเขี้ยว หนูนิดที่ตอนนี้ทั้งเขินทั้งจักจี้ก็ร้องลั่นห้องออกมาพร้อมกับดีดดิ้นหนีชายหนุ่ม
"งื้อ คุณป๋า อย่าแกล้งหนูนิดนะ"
"ไม่สนใจแล้ว หนูกินชาบูเหลือด้วยเพราะฉะนั้นมารับบทลงโทษซะดีๆ"
เขากอดเด็กสาวไว้แนบลำตัวก่อนจะหอมแก้มเธอซ้ายขวา หนูนิดที่ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยก็หยุดดิ้นแล้วปล่อยให้ชายหนุ่มทั้งกอดทั้งหอมอย่างไม่ขัดขืน วินผละออกเล็กน้อยมองคนในอ้อมกอดอย่างแปลกใจ
"ไม่ดิ้นแล้วเหรอ"
"เหนื่อยแล้วค่ะดิ้นไปก็ไม่รอดหรอก"
หนูนิดเอ่ยออกมาเสียงหวาน ใครมาเห็นคงคิดว่าเธอกำลังอ่อยชายหนุ่มอยู่ แต่เธอก็เป็นเด็กที่มีเสน่ห์อยู่แล้วแบบนี้ อยู่กับใครก็ดึงดูดให้เข้าหาตลอดเพราะเหตุนี้เองวินถึงตามเฝ้าไม่ยอมห่างแบบนี้
"เมื่อไหร่หนูจะโตสักทีน้า"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า หนูนิดยิ้มออกมาก่อนจะใช้มือจิ้มจมูกชายหนุ่มเล่น
"โตแล้วค่ะ คุณป๋าเป็นคนบอกเองว่าหนูนิดสิบแปดแล้วโตเป็นสาวแล้วนี่นา"
วินยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบหญิงสาวและแน่นอนว่าไม่ใช่จุ๊บริมฝีปากแบบที่เขาเคยสอนเธอแน่นอน
"อื้อออ"
หนูนิดตาโตอย่างตกใจกับสัมผัสใหม่ที่ยังไม่เคยมาก่อนในชีวิต เธอจิกแผ่นหลังของชายหนุ่มก่อนจะดีดดิ้นเหมือนคนขาดอากาศหายใจ วินผละออกเพื่อให้หญิงสาวได้หายใจก่อนจะสานต่อสิ่งที่เขาตั้งใจจะสอนเธอในวันนี้
เขากัดริมฝีปากบางอย่างสะกดอารมณ์ของตัวเอง วินผละออกก่อนจะดึงเด็กน้อยในอ้อมกอดมากอดแน่น ถ้าเขายังไม่ยอมหยุดสิ่งที่ทำอยู่มีหวังวันนี้ได้ทำอะไรที่ไม่ควรทำแน่ๆ
"นอนค่ะเด็กดีป๋ากอดนะ"
หนูนิดตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอมีความสงสัยในสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับเธอเมื่อสักครู่เป็นอย่างมาก
"คุณป๋าขา"
"ขา ว่าไงเอ๋ย"
เขาตอบรับทั้งๆที่ไม่มองหน้า เกรงว่าจะห้ามตัวเองอย่างเมื่อครู่ไม่ได้อีก ต้องท่องไว้ว่าหนูนิดยังเด็กต้องรอให้โตอีกหน่อย อย่างน้อยขอให้เธออายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ เขาจะได้รอดจากการพรากผู้เยาว์เด็ก
"เมื่อกี้คุณป๋าจูบหนูนิดเหรอคะ"
เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างสงสัย วินหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะลูบผมเธอแผ่วเบาพร้อมกับถามกลับความสงสัยของเธอ
"จูบแบบไหนคะ"
"แบบในซีรีย์เกาหลีไงคะ ตอนพระเอกจูบนางเอกแบบนั้นเลยหนูนิดเคยเห็น"
เด็กน้อยกอดรัดชายหนุ่มอย่างเขินอายเมื่อพูดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ เธอไม่รู้หรอกว่าที่ชายหนุ่มทำนั้นเขาคิดยังไงเธอแค่ถามเพราะความอยากรู้เท่านั้น
"ก็จูบแบบในซีรี่ย์นั้นแหละ ก็หนูนิดเป็นนางเอกของป๋าไง"
เขาลูบผมเด็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังความรู้สึกของตัวเอง เขาแค่รอเวลาอีกสักหน่อยให้เด็กน้อยเป็นสาวเต็มตัวแล้วเขาจะเปิดเผยความรู้สึกให้มากขึ้นกว่านี้
"งั้นคุณป๋าก็เป็นพระเอกของหนูนิดใช่มั้ยคะ"
"ใช่ค่ะ เป็นพระเอกคนเดียวในชีวิตของหนูนิดด้วยเพราะฉะนั้นห้ามให้ใครมาแทนที่ป๋า เข้าใจมั้ยคะ"
"เข้าใจค่ะคุณป๋า"
- Writer
