Chapter 12
1405 Words
วันต่อมา...
หนูนิดอยู่ในห้องนอนของตัวเองและตอนนี้กำลังแต่งตัวอยู่เพื่อไปงานวันเกิดของเพื่อน ป้านมแจ่มที่กลับมาจากเยี่ยมญาติตอนเช้าก็มาช่วยหญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า
"สวยจังเลยค่ะคุณหนูของป้า"
"ชุดคุณป๋าซื้อให้หนูนิดเมื่อวานค่ะป้านม สีชมพูสวยมากเลยค่ะคุณป๋าเลือกให้เองด้วย"
"คุณวินเขาเลือกอะไรคุณหนูของป้านมก็ชอบทั้งนั้นแหละค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มก่อนจะรวบผมให้หญิงสาวอย่างเบามือ หนูนิดมองตัวเองในกระจก เพียงแค่เธอทาครีมลงแป้งใส่ลิปสติกสีอ่อนเท่านั้น ก็ทำให้เธอสวยเทียบดาราดังได้เลย
"เรียบร้อยค่ะสวยมากเลยคุณหนูของป้า"
"หนูนิดไปได้แล้วใช่มั้ยคะ คุณป๋าคงรอนานแล้ว"
"ไปเถอะค่ะ ป่านนี้คงนั่งรอที่ห้องรับรองแล้ว"
ทั้งสองคนกุมมือกันเดินออกมาจากห้องแล้วลงไปชั้นล่าง ฟาร์ที่เงยหน้าไปเจอคุณหนูของบ้านก็ยิ้มออกมาก่อนจะก้มไปกระซิบข้างใบหูของเจ้านาย
"คุณวินครับคุณหนูนิดมาแล้วครับ"
วินที่ตอนนี้กำลังกดไอแพดก็เงยหน้าขึ้นมาหาหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ยิ่งโตยิ่งสวยมากจริงๆเด็กน้อยของเขา
"สวยจังเลยหนูนิดของป๋า"
เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะดึงตัวหญิงสาวเข้ามาสวมกอดแน่น หนูนิดเงยหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะใช้มือปรับสายเนคไทให้เขา
"คุณป๋าก็หล่อมากค่ะ"
"ปากหวาน จุ๊บที"
เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ หนูนิดยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะใช้มือปิดปากของชายหนุ่มไว้
"ไม่ได้ค่ะ ตรงนี้คนเยอะ"
"คืนนี้ก่อนก็ได้"
ทั้งสองคนกระซิบกระซาบกันสองคนก่อนจะควงกันออกไปขึ้นรถเพื่อไปยังงานวันเกิดของแจน ใช้เวลานั่งรถไม่นานก็มาถึงที่บ้านหรูในเวลาต่อมา หนูนิดถือถุงของขวัญที่นั่งห่อเองส่งให้เพื่อนที่รอต้อนรับอยู่หน้างาน
"หนูนิด!"
"แจน นี้จ๊ะของขวัญวันเกิด"
"ขอบคุณนะเพื่อนรัก สวัสดีค่ะคุณป๋าวิน"
"สวัสดีค่ะน้องแจน สุขสันต์วันเกิดนะคะมีความสุขมากๆ"
"ขอบคุณนะคะที่มา เชิญข้างในเลยค่ะคุณพ่ออยากเจออยู่พอดี"
ป๋าวินหันไปมองหน้าหญิงสาวก่อนจะลูบผมเธอพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
"หนูนิดคะ จะไปนั่งกับป๋าหรือช่วยเพื่อนรับแขก"
"หนูนิดขออนุญาตช่วยเพื่อนนะคะ คุณป๋าไปนั่งพักข้างในเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูนิดไปหา"
เขาพยักหน้ารับคำก่อนจะปล่อยเด็กน้อยให้ไปอยู่กับเพื่อน ส่วนเขาก็เดินเข้าไปนั่งข้างในแต่ยังลอบมองเธออยู่ห่างๆให้อยู่ในสายตาตลอดเวลา
"พี่ฟาร์ช่วยดูหนูนิดด้วยนะครับ"
"ได้ครับ ผมจะดูให้ คุณวินคุยกับคุณทินกรก่อนเถอะครับท่าทางเขาอยากคุยด้วย"
"ครับ สวัสดีครับคุณทินกร"
"สวัสดีครับคุณวิน ดีใจที่มานะครับผมอยากคุยปรึกษาเรื่องงานนิดหน่อยจะสะดวกมั้ยครับ"
"ได้เลยครับผมยินดีมาก"
จากนั้นวินก็นั่งคุยกับคุณพ่อของแจนต่อโดยมีฟาร์คอยดูคุณหนูนิดให้ตลอดเวลา เพราะชายหนุ่มไม่สามารถปลีกตัวไปดูแลเธอได้
ทางด้านของหนูนิดเมื่อเพื่อนๆในกลุ่มรวมตัวกันครบแล้วก็นัดแนะกันไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะแสดงโชว์บนเวที ฟาร์มองคุณหนูจนละสายตาไปก่อนจะหันไปกระซิบเจ้านายเสียงเบา
"คุณหนูไปไหนไม่รู้กับเพื่อนครับ"
"ลองไปหาดูสิน่าจะไปไหนไม่ไกลหรอก"
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบแต่ใบหน้าดูเป็นกังวลเมื่อเด็กสาวไม่อยู่ในสายตาของเขา ฟาร์รีบเดินออกไปตามหาคุณหนูเดินวนหาอยู่นานเกือบสิบกว่านาทีก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อแก๊งเพื่อนของคุณหนูเดินออกมาพร้อมกันในชุดกระต่ายสีชมพู เขามองเธอหัวจรดเท้าก่อนจะเริ่มกุมขมับแน่น
"ฉิบหายแน่นอนถ้าคุณวินเห็น"
เขารีบวิ่งกลับไปหาชายหนุ่มทันที ยังไงก็ห้ามไม่ทันแล้วเขาควรจะไปควบคุมสติของเจ้านายแทนที่จะมาห้ามคุณหนูดีกว่า
เมื่อมาถึงที่โต๊ะเขากำลังจะอ้าปากเรียกเจ้านาย เสียงไมค์จากพิธีกรก็ดังขึ้นซะก่อน
"เอาละครับแขกทุกท่าน เวลานี้เรามาชมโชว์พิเศษจากทีมเจ้าของงานวันนี้กันดีกว่า และทางคุณแม่เจ้าของงานเขามีรางวัลให้เด็กๆในการโชว์แสดงความสามารถวันนี้ด้วยนะครับ ถ้าพร้อมแล้วขอเชิญชมโชว์พิเศษได้เลยครับ"
วินที่ได้ยินพิธีกรประกาศก็เงยหน้าหันไปมองยังเวทีก่อจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเด็กที่ค่อยๆเดินขึ้นมาบนเวทีหนึ่งในนั้นมีหนูนิดอยู่ด้วย
เด็กๆทั้งเจ็ดคนวิ่งขึ้นเวทีมาในชุดกระต่ายน้อยแสนน่ารัก ทั้งเจ็ดคนเต้นตามเพลงอย่างสดใสแต่คนที่อยู่ข้างล่างเริ่มอยู่ไม่นิ่งแล้ว
"หนูนิด!"
เขากำหมัดแน่นอย่างระงับอารมณ์โกรธ ฟาร์ใช้มือดันเจ้านายให้นั่งลงตามเดิม เพราะภายในงานไม่ได้มีแค่เด็กๆเท่านั้นแต่ยังมีผู้ปกครองของแต่ละครอบครัวมาร่วมงานอีก ถ้าเจ้านายของเขาแสดงกิริยาไม่งามออกไปจะเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"ใจเย็นครับคุณวิน"
ฟาร์ส่ายหน้าเล็กน้อย วินมองไปยังหนูนิดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงตามเดิม
เวลาผ่านไปไม่นานแต่ความรู้สึกของวินเหมือนผ่านไปอย่างเชื่องช้าสุดๆ เขากุมขมับเริ่มอยู่ไม่สุขยิ่งเห็นหญิงสาวส่ายสะโพกเต้นตามเพื่อนพร้อมหัวเราะร่าเขายิ่งไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก
'มันต้องเป็นเขาสิที่เห็นคนเดียว ไม่ใช่มาเต้นโชว์เนื้อหนังให้ใครต่อใครดูแบบนี้'
"เมื่อไหร่มันจะจบๆสักทีพี่ฟาร์"
"ใจเย็นสิครับ มันก็ดูน่ารักดีนะครับไม่ได้โป๊อะไรเลยนะ"
"แต่ผมไม่ชอบไง ผมทะนุถนอมของผมมาตั้งแต่เด็ก ใครจะมามองแบบนี้ไม่ได้"
เขากดเสียงต่ำอย่างควบคุมอารมณ์โกรธ เสียงเพลงจบลงพร้อมเสียงปรบมือที่ดังขึ้นจากทุกคน คุณแม่ของแจนขึ้นเวทีมอบซองเงินรางวัล หนูนิดยิ้มอย่างดีใจที่ได้รางวัลมาโดยใช้ความสามารถในการเต้นของตัวเองเป็นครั้งแรก โดยปกติเธอจะไม่กล้าทำอะไรแบบนี้มาก่อนแต่ครั้งนี้เพื่อนทำหลายคนเลยอยากร่วมสนุกด้วย
จากนั้นเธอลงมาจากเวทีและยืนถ่ายรูปร่วมกันกับเพื่อน วินถอดชุดสูทของตัวเองก่อนจะส่งไปให้ฟาร์แล้วสั่งให้เอาไปให้หนูนิดใส่
"เอาไปให้หนูนิดใส่ ถ้ายังเห็นหัวผมอยู่ก็ควรใส่ฝากบอกเธอด้วย"
ฟาร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะวิ่งเอาเสื้อสูทไปให้คุณหนูใส่ หนูนิดหันไปมองหน้าผู้ช่วยของคุณป๋าก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมอวดรางวัลที่ได้รับ
"พี่ฟาร์หนูนิดได้รางวัลด้วย"
"ใส่เสื้อก่อนครับ ก่อนที่ระเบิดจะลงในงาน"
ฟาร์เอ่ยพร้อมกับบุ้ยปากไปยังเจ้านายที่ตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับเป็นอย่างมาก หนูนิดกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าคุณป๋าของเธอเหมือนจะไม่พอใจในสิ่งที่เธอทำ
"พี่ฟาร์คุณป๋าโกรธหนูนิดเหรอคะ"
ฟาร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
"ผมเกรงว่าคุณหนูจะโดนโกรธหนักมากนะครับครั้งนี้"
หนูนิดรีบเอาเสื้อสูทมาสวมทับก่อนจะมองไปยังคุณป๋าด้วยความรู้สึกผิด เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่มองเธอนั้นแสดงว่าเธอถูกคุณป๋าโกรธเข้าให้แล้ว
"พี่ฟาร์คุณป๋าต้องโกรธหนูนิดแน่ๆเลย ทำยังไงดีคะ"
"ง้อเองเถอะครับ เรื่องนี้ผมขอไม่ยุ่งและขอไม่ช่วยนะครับ"
"พี่ฟาร์! ฮือออ ทำไงดี"
- Writer
