IKA-TATLUMPU'T SIYAM NA PATAK: SPG
1702 Words
MABUTI na lamang at hindi narinig ni Juniel ang sinabi niya. O nagpanggap lang itong hindi narinig. Mukhang iba na nga ang iniisip nito dahil sa ginawa niya.
“Wala na bang kahihiyang natira sa sarili mo?” inis na turan nito sa kanya. Bumangon ito at humarap sa kanya. Napabangon din siya sa pagkakatanong nito. Wala itong kaide-ideya na para dito naman ang ginagawa niyang iyon.
“Bakit ka ba kasi nagagalit?” balik na tanong ni Gwen sa kanya. “Magkaibigan lang naman tayo ah.”
“Iyon nga eh. Kaibigan kita kaya concern ako sa iyo.” Napataas na ang boses ni Juniel na kinagulat niya.
Sige pa! Ipamukha pa nito na kaibigan lang siya. Isa lang naman siyang kaibigan at hindi na lalampas pa roon.
Napayuko siya sa sinabi nito.
“S-Sorry. Hindi ko sinasadyang masigawan ka,” hingi nito ng paumanhin na halata ang pag-aalala sa bilugan nitong mga mata.
Lumapit naman si Juniel at inalo ang malapit na niyang pag-iyak habang humihimas ang kamay sa likuran niya.
“Hindi ko lang kasi maintindihan kung bakit si Noel pa? Napakarami namang lalaki sa mundo. Sana ay mamili ka naman.”
Napaangat siya ng tingin sa sinabing iyon ni Juniel. “Sa tingin mo ba ay may magkakagusto pa sa pangit na tulad ko?”
Nangunot ang noo nito sa sinabi niya.
Inaasahan ba nitong may papatol pa sa katulad niyang pangit? Katawan nga lang yata ang maipagmamalaki niya ngunit hindi ang kanyang mukha. Puno ng pimples ang mukha niya na kung may natuyo na ay nag-iiwan naman ng pangit na marka. Ang makakapal niyang kilay na ilang beses pa niyang inaahit ay tila hindi humihinto sa pagtubo kaya tinamad na siyang ayusin pa iyon.
“Huwag mong isiping pangit ka, Gwen. Hindi lang naman ikaw ang pangit sa mundo. May magkakagusto pa naman sa iyo at iyon ay ang taong makakikita ng kagandahan ng puso mo at hindi tumitingin sa panlabas na kaanyuan lang.”
Itinulak niya ito. “Hindi mo kasi ako naiintindihan.”
Walang pakialam sa kahubdan na tumayo si Gwen at kinuha ang mga damit saka isa-isang sinuot.
Nang makita nitong nagbibihis siya ay agad itong tumalikod para hindi siya makita sa ganoong estado. Suot na niya ang pants habang ang sando ay hawak lamang niya. Lumapit siya kay Juniel, nakahawak sa nakatalikod nitong mga balikat at dahan-dahang iniharap sa kanya.
“Sa tingin mo ba may magkakagusto sa akin? Kahit ikaw?” Nakita niyang lumunok ito habang nakasalubong ang tingin sa kanyang mga mata. Hinihintay niya ang sagot nito habang ang isa niyang kamay ay dahan-dahan ng naroon sa likod niya para alisin ang hook ng kanyang bra. “Sagutin mo ako, Jun. Maaari mo rin ba akong magustuhan?”
That was the desperate attempt she ever had for her love’s sake.
“A-Anong ginagawa mo?” Hindi makapaniwalang tanong nito nang siya na mismo ang nag-aalis ng bra sa malulusog niyang dibdib.
Akmang tatalikod ito para iwasan siya habang nakapikit na ito.
“Huwag mo akong iwasan, Jun. Sagutin mo ang tanong ko. Katawan ko lang ang maganda, hindi ba?”
Hindi alam ni Gwen kung anong klaseng espiritu ang sumapi sa kanyang inhibisyon para kunin ang kamay nito at dalhin sa isa niyang dibdib. Gustong-gusto niya si Juniel simula nang teenage pa lamang sila, at ngayon hindi na lang basta gusto dahil mahal na niya ito. At aaminin niyang hirap na hirap na siyang magtago ng feelings. Kahit hindi niya sabihin dito ang nararamdaman ay gusto na niyang maramdaman nito sa kanyang kilos na minamahal niya ito.
“Gwen!”
“Damhin mo ako, Jun. Sabihin mo sa akin kung katawan ko lamang ba ang maganda. Kung wala ba akong pag-asa para kahit ikaw ay magkagusto sa akin.”
Binawi nito ang kamay ngunit hindi niya iyon pinayagan. Itinulak niya ito pahiga at siya naman dumalimuhong sa binata para dumagan dito. Alipin niya ang bawat braso nitong nasa magkabilang side ng balikat nito. Habang mariin ang pikit ni Juniel.
“Dumilat ka! Sabihin mong kaya mo rin akong magustuhan.”
“Tigilan mo na iyan, Gwen. Makagagawa tayo ng kasalanan.”
Wala na siyang pakialam sa kasalanan na iyon. Wala na rin siyang pakialam kung mabuntis man siya ora mismo dahil ang tanging hangad lamang niya ay si Juniel na magustuhan at mahalin din siya.
Umangat pa siyang lalo at halos sakyan na si Juniel. Nakapatong siya sa bandang tiyan nito para pigilan itong manlaban.
“Nandito na tayo, pwes sagarin na natin kung ano ang ipinunta natin dito,” nanunubok na sabi niya kay Juniel. Desperadong-desperado na siya at hindi niya akalaing magagawa niya iyon na parang siya na ang lalaki at handang samantalahin ang kahinaan ng isang babae. Ngunit sa pagpapakipot na iyon ni Juniel ay mas dinaig pa nito ang babae. “Huwag mong sabihing bakla ka, kaya hindi mo magawa?”
Dumilat ito dahil sa sinabi niya. Alam niyang maiinsulto ito kaya iyon ang naisip niyang sabihin.
“Pangit lang ako, Gwen. Pero hindi ako bakla at may kahinaan din ako.”
“Kung ganoon ay ipakita mo sa akin kung gaano ka kalalaki.”
BALIW na nga talaga si Gwen para siya ang magpakita ng motibo kay Juniel. Hinawakan niya ang magkabila nitong mukha at inilapit ang sariling labi para maabot ang labi nito at halikan.
Iyon ang kanyang first kiss at sa wakas ay nakuha na rin niya kay Juniel. Iiwanan na sana niya ang labi ni Juniel nang dahan-dahan itong umangat at kinabig ang batok niya para sa isa na namang halik. Napakainit na parang pakiramdam niya ay magliliyab din ang kanyang katawan. Ni hindi na nga gumagana ang epekto ng air con sa loob ng apat na sulok ng kwartong iyon.
Gustong-gusto niya ang bawat kibot ng labi ni Juniel sa mga labi niya. Sinadya pa nga niyang bukahin ang sariling bibig na iniimbitahan ang mapaglarong dila roon ni Juniel. Bagsak na bagsak na ang depensa niya maging ang depensa nito. Nang bahagya siyang dumilat ay kita niya ang nakapikit nitong mga mata na ninanamnam din ang lasa ng mga halik niya.
Hindi na nga nila alam kung gaanong nagtagal ang mga halik na iyon dahil ang rumerehisto lamang sa utak ni Gwen ay masarap itong humalik para sa lalaking walang karanasan na parang ibinubuhos na nito ang lahat ng alam nito sa paraan ng paghalik sa kanya. Wala na ngang ibang laman ang isipan niya kung hindi ang maangkin din siya nito at maangkin din niya ito kahit isang beses lang at isipin nitong isa lamang pagkakamali ang lahat.
Dahan-dahan niyang iniangat ang kamay nito at dinala sa kanyang dibdib. Inaalalayan niya ang dalawang kamay nito na masahihin ang nakaumbok niyang mga melon. Mas lalong nakadarama siya ng init na parang mamamatay siya kapag hindi nito ipinagpatuloy at tumigil lang sa kanyang dibdib. Nang matiyak ni Gwen na hindi na aalisin pa ni Jun ang mga palad doon ay kumapa ang isa niyang kamay sa kanyang slacks para hubarin na iyon. Bahagya pa nga siyang umangat para isama na sa paghubad ang underwear niya.
Nang magawa ni Gwen ang plano ay dahan-dahan na rin niyang inanyayahang humiga si Jun saka siya pumaibabaw rito. Inabot niya ang slacks din na suot nito saka binuksan ang zipper niyon. Hinawakan niya ang gilig ng garter ng suot nitong underwear at walang paalam na hinila iyon paibaba.
Handa na siya sa kung anong makikita ng kanyang mga mata at handa na rin siyang magpaangkin sa natatanging lalaking iniibig ng kanyang puso. Nang wala siyang narinig na anumang pagtututol kay Juniel ay tuluyan na niyang hinubad iyon.
Bumaba ang kamay niya sa naghuhumindig nitong armas. She knew it. Nag-iinit na rin ito, base on the shaft of his sword. Handang-handa na sa bakbakan. Ngunit, hindi hahayaan ni Gwen na tanggihan na naman siya nito.
Pumaikot ang palad niya at pinaloob ang tayong-tayo nitong sandata. Pinaiinitan ng kanyang palad. Napangisi siya nang huminto ito sa paghalik sa kanya at narinig niya ang mahinang ungol ng binata. Malapit na siyang magwagi, makukuha na rin niya ang puso ng binata mula sa kanyang kapusukan.
“Ahhh.. Gwen.. A-anong ginagawa mo?” hindi mapigilang tanong nito at nagdilat ng mga mata.
Ang mga mata nito ay bahagyang parang nakapikit pa rin dahil sa tindi ng panroromansang ginagawa niya. Alam niyang magugustuhan nito at mapipilitan ang katawan nitong sundin ang init na nais.
“Masarap ‘di ba? Mas masarap sa loob ko, Jun…” walang pakundangang sabi niya na parang isang babaeng nagbebenta ng aliw. Bahala na si Juniel kung ano ang isipin nito patungkol sa kanya. Hindi niya hahayaang masira ang sandaling iyon.
Todo dasal na ang kanyang isipan na tuluyan itong lamunin ng pagnanas.a nang matuhog na siya at mabuntis nang sa ganoon ay wala na itong dahilan para tanggihan siya sa responsibilidad na iaatang niya rito.
Gusto na nga yata niyang tawagin ang lahat ng mga santo para madaliin ang pagbibigay ng kamu.nduhan sa isipan nito ngunit nangangalay na ang mga kamay niya ay nagpapatuloy lamang ito sa pag-ungol.
Ano ba! Siya lang ba ang magtatrabaho? Ngalay na ngalay na kaya ang mga kamay niya. Pinagpapalitan na nga niya ang dalawa sa paghimas.
Pagod na siya. Hindi na kaya pa ni Gwen nang mangalay at mapagod na ang dalawa niyang kamay. Ni hindi na nga niya kayang dakutin iyon at i-shoot sa lagusan niya. Ang naramdaman din niyang pag-iinit ng katawan ay balewala na. Hindi na namamasa ang lagusan.
Naiinis na siya at malapit na niyang hampasin ang dibdib nito.
Nang tumigil siya ay muling inabot ni Juniel ang labi niya para halikan. Dahan-dahan siyang umikot para magpalit ang puwesto nila. Pareho na silang walang mga saplot sa katawan at hinihintay na lamang ang susunod na magaganap.
Bahagyang inangat at ikiniling ni Gwen ang sariling ulo nang sa ganoon ay ang halik ni Juniel ay mapunta sa leeg niya. Nagtagumpay naman siya nang maramdaman ang namamasang mga labi nito at naglalakbay sa kanyang leeg paibaba sa kanyang dibdib.
‘Ganyan nga Juniel. Please… huwag mo akong biguin. Dahil baka sipain na kita,’ inis na sabi ng kanyang isipan.
Epekto iyon ng pagbabasa niya ng mga romance pocket books.
- Writer
