“ไปทางไหน”
“คอนโดเวเนเซีย รู้จักไหม” ฉันบอกเสียงเรียบไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา เหตุผลหนึ่งก็เพราะทำตัวไม่ถูก บวกกับสมองที่กำลังมึนเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่ผสมปนเปกันไปหมดตอนที่ยัยหมวยสั่งมาเพิ่ม
พี่ไมเนอร์ไม่ตอบแต่พอหันไปก็เห็นว่าเขายิ้มอยู่จนฉันต้องเป็นคนตั้งคำถามเองอีกรอบ คนบ้าอะไรชอบทำให้รู้สึกหงุดหงิดอยู่เรื่อย
“ยิ้มอะไร”
“ไม่กลัวเหรอ”
“กลัวอะไรคะ” ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร แถมหัวใจก็เต้นรัวจวนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“โรคจิตไง” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างกับคนโรคจิตจริงๆ
“ไม่ตลกนะ ถ้าคิดอะไรชั่วๆ ก็ไม่ต้องไปส่ง” ฉันบอกตอนที่รถแล่นออกจากหน้าร้านพอดี “จอดข้างหน้านี้เลย”
“ทำไม อยากไปกับไอ้วิศวะนั่น” คำถามของเขาออกแนวประชดประชัน “ไม่ได้ยินเหรอว่ามันมีเมียแล้ว”
ตอนที่กำลังจะอ้าปากเถียงคนข้างๆ ฉันก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง เริ่มจากคลื่นไส้แต
