ฉันนั่งอยู่บนตักของเขา ซบไหล่ไหล่กว้างนั้นจนเขาขับมาถึงที่ไหนสักแห่งแต่กลับไม่อยากสนใจ ให้เดาคงเป็นลานจอดรถเพราะมันค่อนข้างมืดและชวนให้หายใจติดขัด
“ลงรถ”
“ไม่...” ฉันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ “ไม่ไหว อุ้มลงได้ไหม”
ฉันไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้าง คล้ายสติมันเหลืออยู่เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่ก็พอจะรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกอุ้มลงจากรถแล้วความทรงจำส่วนนั้นก็หายไปจนกระทั่งดวงตากระทบกับแสงภายในห้องแห่งหนึ่ง
“ไปอาบน้ำ” เสียงนั้นดังแว่วอยู่ไม่ไกล “ไหวไหม”
“ไม่” น้ำเสียงที่เปล่งออกไปนั้นแหบแห้งจนแทบจะไม่ได้ยิน
ฉันพยายามเรียกสติของตัวเองที่มันล่องลอยไปไกลให้กลับมาได้นิดหน่อย ลืมตามองเห็นห้องที่แปลกตา กับผู้ชายที่เปลือยท่อนบนมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบเอว ท้องน้อยมันก็เริ่มรู้สึกปั่นป่วนอีกครั้ง
“มาดิ...”
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้างต่อจากนั้น แต่พอคนฟังได้ยินเขาก็ขยับข
