พบคนพาล 3
1265 Words
เด็กชายร่างจ้ำม่ำแก้มเป็นพวงสีชมพูนี้คือรักสมุทร ลูกคนเล็กของเฮียหนอน บอกตามตรงเห็นแวบแรกผมก็หลงรักเข้าแล้ว และเขามีบางอย่างทำให้ผมอยากกอดอยากฟัด
ดวงตากลมโตจ้องผมไม่วางตา จ้องแล้วก็แสดงอาการเขินจนผมแปลกใจ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“อันนี้สวย” เขาว่าแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผม แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา
“ไข่ต้มชอบมองตาคนค่ะ เหมือนแกกำลังดูว่าไว้ใจได้ไหม เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เล็กๆ”
ผมพยักหน้าตามที่พี่ดาวบอก ถึงจะใกล้ชิดเด็กมาก่อน แต่รักสมุทรเป็นคนที่แตกต่าง เขาดูมีบางอย่างที่ทำให้ผมหลงรักได้ในทันที และจู่ๆ เด็กชายก็ดึงมือผมและชี้ไปทางสนามหญ้า
“เล่นด้วยกันไหม”
“เอ จะดีเหรอครับ”
“ดีคร้าบ อยากเล่นกับ ‘แม่’ นานแล้ว แม่ไปไหนมา”
เป็นตอนนั้นที่ผมอึ้งกับคำถามของเด็กชาย ก่อนหันหน้าไปมองพี่ดาวด้วยรู้สึกถึงความผิดปกติเมื่อไข่ต้มเอ่ยเช่นนั้น
“ไข่ต้มเป็นเด็กอารมณ์ดีค่ะ แต่ก็แปลก ปกติไม่เคยได้ยินพูดแบบนี้ แกคงคิดถึงแม่มากเลยเผลอเรียกน้องแบบนั้น”
“เอ ตะ แต่ผมเป็นผู้ชาย” ผมแย้งพลางหันไปมองคนตัวกลมแก้มย้อย เด็กชายรักสมุทรเอียงคอมองผมแล้วยิ้มหวานให้ ก่อนเอ่ยเสียงน่ารักน่าชังขึ้นอีกครั้ง
“ผู้ชายก็เป็นแม่ได้ ปะ ไปเล่นกัน”
จากนั้นมือเล็กๆ ทั้งป้อมและนุ่มนิ่มก็ยื่นมาจับมือผมหมับ
“เป็นแม่ไข่ต้มนะ” เขาอ้อน อ้อนอย่างน่ารักจนผมใจอ่อน
“น้องครับ เรียกพี่ดีกว่าไหม”
เด็กชายทำหน้าบึ้ง ดวงตาเขาแดงเรื่อขึ้น “แต่น้องจะเอาแม่นี่นา”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จู่ๆ ดันต้องมารับบทแม่ให้เด็กชายแปลกหน้าเช่นนี้ ไม่รู้ไปทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้
“แต่พี่ไม่มีนมให้ดูด แล้วก็ทำกับข้าวไม่เก่ง อีกอย่าง...เล่านิทานก็ไม่สนุก บางทียังเกเรด้วย” ผมพยายามขู่อย่างไม่เข้าท่า
“ไม่เป็นไร เป็นแม่ให้น้อง และอยู่เป็นเพื่อนป๊า...ก็พอ”
เมื่อรักสมุทรเอ่ยแบบนั้นหัวผมก็หมุนติ้ว ผมนี่นะต้องเป็นเพื่อนกับพ่อของเขา ซึ่งก็คือเฮียสลิล ตาหนอนเน่า!!
หลังจากนั้นผมจึงกลายเป็นเพื่อนเด็กชายรักสมุทรในทันที และคุณย่าเปรมใจให้ความเอ็นดูผมเป็นอย่างมาก ท่านถามผมหลายเรื่องโดยเฉพาะสิ่งที่เกี่ยวพันถึงพี่คีย์
“ยังไงก็พักค้างคืนที่นี่นะหนูตะวัน อยู่เป็นเพื่อนย่าสักหน่อย”
“คืออันที่จริงผมแค่มาส่งของขวัญ ไม่ได้มีเสื้อผ้าอะไรมาด้วยน่ะครับ”
“หนู...” ย่าเปรมใจเอ่ยจบจึงยื่นมือมาจับแขนผม ยามนั้นความอบอุ่นจากคนสูงใหญ่ทำให้ผมรู้สึกดี และน้ำตามันพานจะไหลออกมาเสียอย่างนั้นราวกับผมขาดสิ่งนี้มานาน
“ตาคีย์เล่าเรื่องหนูให้ย่าฟังหมดแล้ว อย่าคิดว่าเป็นคนอื่นเลย อีกอย่างเรื่องที่หนอนไป เอ่อ...เจ้ากี้เจ้าการเกี่ยวกับคอนโด ย่าก็เพิ่งรู้เมื่อวันสองวันมานี้ ยังไงอย่าไปโทษพี่เขานะ อารมณ์อาจจะร้อนไปหน่อย แต่หนอนไม่มีอะไรหรอก ใจดีมาก ดูลูกเขาสิน่ารักอย่างนี้เพราะได้พ่อมาเยอะ”
ผมอึ้งเชียวละที่ได้ยินอย่างนั้น รักสมุทรได้ความน่ารักมาจากพ่อของเขาจริงเหรอ?
“คือผมขอบคุณคุณย่านะครับ แต่ผมรบกวนพี่คีย์มาเยอะจริงๆ”
ย่าเปรมใจโบกมือช้าๆ แล้วกล่าวเสียงเรียบ หากคล้ายเป็นคำสั่ง
“เมื่อครู่ย่าให้คนโอนเงินไปให้ตาคีย์เรียบร้อย แต่มีข้อแม้อยู่ว่าหนูตะวันต้องอยู่ที่นี่ เพื่อเป็นตัวประกันว่าตาคีย์จะกลับมาเยี่ยมย่าตอนสิ้นเดือน”
“เอ แต่นี่มันเพิ่งต้นเดือนนะครับ”
ผมอึ้งจัด ระยะเวลายาวนานขนาดนั้นผมจะอยู่บ้านคนอื่นได้อย่างไร แต่แรกตั้งใจส่งของขวัญแล้วรีบกลับ ทว่าชีวิตกับพลิกผันไปอีกด้าน
“หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของพี่คีย์ ถ้าเขามัดมือผมชกแบบนี้ผมก็แย่สิ”
“แย่ตรงไหนลูก มาเป็นหลานย่าอีกคนมันไม่ดีรึไง ได้ยินแบบนี้คนแก่น้อยใจเป็นนะ” เมื่อย่าเปรมใจเอ่ยขึ้น ผมเลยรู้สึกผิดจนต้องรีบยกมือไหว้ขอโทษ
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหน่อยผมเลยตั้งตัวไม่ทัน อีกอย่างผมเป็นคนไร้หัวนอนปลายเท้าและไม่ค่อยเอาไหน กลัวจะเป็นที่รำคาญหูรำคาญตาคุณย่าเอา และ...” ผมอยากเอ่ยถึงเฮียสลิลแต่ก็เงียบไปก่อน เพราะรักสมุทรเอาคางเอาศีรษะมาวางที่ตักผม ดวงตากลมใสของเขาก็จ้องราวกับเป็นคนคุ้นเคยกัน
“แม่ครับ...คืนนี้นอนกับน้องไหม”
เมื่อย่าเปรมใจได้ยิน ท่านจึงหัวเราะชอบใจ
“ฮ่าๆ ดูเหลนย่าสิ ช่างรู้ใจเสียจริง”
“มะ หมายความว่าไงครับเนี่ย”
“เด็กคิดอย่างไรเขาก็พูดแบบนั้นแหละ หนูเป็นคนน่ารัก แล้วไข่ต้มไม่ได้เข้ากับคนง่ายๆ นะ แต่พอเจอหนูตะวันแป๊บเดียวก็เกาะติดแจเลย แบบนี้ย่าคงไม่ต้องเหนื่อย”
ผมยิ้มเจื่อนๆ ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างถูกจัดวางไว้หมด และมันคงเป็นแผนการร้ายกาจของพี่คีย์
“เมื่อเป็นแบบนี้ ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ และหวังว่าจะไม่ทำให้คุณย่าต้องปวดหัวถ้าผมต้องอยู่ที่นี่”
“ปวดหัวอะไรกันจ๊ะ อีกอย่างหนูตะวันไม่ได้พักกับย่าสักหน่อย ต้องไปพักกับไข่ต้มและก็ไข่เอ๋ยจ้ะ”
“เอ ยังไงกันครับ”
“ที่นี่มีแต่คนแก่ อยู่ด้วยไม่สนุกหรอก อีกอย่างกลางคืนเงียบมาก เอาไว้มาเดินเล่นและกินข้าวเที่ยงก็พอ”
ตอนนั้นผมพยายามจับต้นชนปลายกับสิ่งที่ประดังประเดเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันนึกอะไรได้ เด็กหญิงอีกคนก็โผล่มาจากด้านหลัง
“อาคีย์บอกว่าพี่เก่งภาษาอังกฤษ แล้วก็วาดรูปสวย หนูเลยอยากให้พี่สอน” จันทร์เจ้ามองผมไม่วางตา ท่าทางเธอแก่นแก้วทีเดียว เธอมีผมยาวสลวย อายุคงราวๆ เก้าถึงสิบขวบ
“คะ ครับ”
“ไหว้พี่เขาสิไข่เอ๋ย แล้วพูดจาให้มีหางเสียงด้วย ทวดบอกหนูกี่หนแล้ว”
“ค่ะคุณทวด...” เด็กหญิงรับคำย่าเปรมใจ แล้วหันมาซักผมต่อ
“ว่าไง พี่สอนหนูได้ไหม”
ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่ตอนนี้อยากโทร.หาพี่คีย์ด่วน ว่าเขาต้องการให้ผมมาที่นี่ด้วยสาเหตุใดกันแน่ และเรื่องทั้งหมดนี้มันเริ่มไม่ตลก
“คืนนี้นอนกับน้องนะแม่” รักสมุทรเข้ามาอ้อนผม และผมยังไม่ทันที่จะตอบ สองมือเล็กๆ ก็จับแก้มผม แล้วทำปากหมูคล้ายจะจูจุ๊บ
“นะ แม่นะ นอนกับน้อง”
วินาทีนั้นผมไม่รู้จะปฏิเสธเขาอย่างไรด้วยใจอ่อนยวบไปหมด จึงได้แต่ส่งเสียงเบาๆ ออกไปว่า “ครับ นอนก็นอน”
- Writer
