คืนแรกก็โดนซะแล้ว
(ตะวันเล่าเรื่อง)
บ้านหลังใหญ่ของเด็กทั้งสองคนอยู่ปีกด้านขวาของเรือนไม้ย่าเปรมใจ เป็นบ้านปูนสองชั้นหลังงามออกแบบตามสมัยนิยม และเป็นพื้นที่ในรั้วเดียวกัน เด็กๆ เลยวิ่งไปมาโดยมีเหล่าพี่เลี้ยงคอยดูแล และตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม พวกเขาจึงสนุกสนานมาก
ผมมีกระเป๋าเพียงใบเดียว ได้เข้าไปพักที่ห้องนอนบนชั้นสองของบ้าน เป็นห้องที่ไข่เอ๋ย หรือจันทร์เจ้าบอกว่า ในอดีตแม่ของเธอใช้สำหรับอ่านหนังสือและวาดรูป
ด้วยความเป็นห้องที่ไม่กว้างมากนัก และยังมีวอลล์เปเปอร์หวานๆ ผมเลยค่อนข้างรู้สึกจั๊กจี้
“ให้พี่นอนห้องนี้จริงๆ เหรอ”
“ค่ะ...ป๊าบอกไว้อย่างนั้น” เมื่อจันทร์เจ้าบอกผม ขนหลังต้นคอก็ลุกเกรียว นี่ผมบุกรังหนอนเน่าจริงๆ แล้วใช่ไหม
“ละ แล้วพ่อยังไม่กลับบ้านเหรอ”
“ดึกๆ เดี๋ยวก็มา ตอนนี้พี่เล่นกับพวกหนูไปก่อน” เธอบอกอย่างนั้น แต่พอผมอยากจะสอนวาดรูป จันทร์ก็อ้างว่าขอเล่นเกม กระทั่งเวลา
