Curse of the Dream

Chapter 2. Alford or Jacob?

I woke up to the sound of my phone ringing and realized it was only just a dream. Pagtingin ko ay tumatawag si Mama kaya agad ko itong sinagot.

"Goodmorning, Mama," I said. "Sorry, Ma, kagigising ko lang."

"Ferreira, I'm sorry naistorbo kita pero kailangan kita ngayon dito sa Hospital. Please buy some foods na pwedeng i-serve sa pasyente pagkatapos ay dumiretso ka sa office ko, okay?" Mama said.

Dali-dali akong bumangon para mag-ayos, kumain at maligo. As usual, kailangan siguro ako ngayon sa hospital ni Mama kaya siya tumawag. Ganon naman palagi incase wala siyang mautusan doon ay ako ang tumutulong sa kanya. Ako lang naman ang mayroon siya na may alam in terms of medication at ang kadalasang trabaho ng isang nurse or assistant.

Pagkatapos kong kumain, maligo at mag-ayos ng kaunti ay lumabas na 'ko ng bahay. Naisipan kong sumakay ng grab para mabilis at baka emergency talaga ang aabutan ko roon sa hospital.

Isang binatilyong driver pala si Kuya. Medyo nakakailang kasi tingin siya ng tingin sa 'kin, bakit nga ba?

Tuwing magkakatitigan kami ay agad akong lumilingon sa ibang direksyon. Alam ko naman sa sarili ko na hindi lang ako sanay. I am quite shy around people especially to the boys, so when I catch him staring at me I always break the stare first because I am too shy to maintain eye contact. He looks like he wants to say something and...

"Uhmmm... miss artista ka ba o model?" tanong niya na ikinagulat ko.

"Hindi po kuya," sagot ko na medyo nahihiya ngunit bahagyang ngumiti bago ako yumuko.

"Gano'n ba, ang ganda mo naman. May lahi ka ba?" Umiling lang ako at ngumiti kay kuyang driver. Hindi tuloy ako makaharap sa kanya dahil nakakahiya.

It took me about half an hour. When I got to the hospital, I went into the office.

"Finally, you're here. Wala kasi si Nurse Ocampo, siya ang in charge na mag-check sa patient doon sa room 306. So kaya kita tinawag para ikaw muna ang magbantay. Half day lang naman tapos uwi ka na, Anak. Nakapagtataka kasi 'yong pasiyente na 'yon, wala man lang kamag-anak 'di tuloy ma-contact dahil walang kahit anong number ang naka-save sa phone niya," bungad ni Mama habang inaalis ang kanyang coat at surgical mask.

"Gano'n ba, ang weird naman. Baka new phone kaya walang naka-save. Sige na Mama, punta na 'ko doon." tuluyan na 'kong lumabas ng opisina.

Sinuot ko na agad ang proper attire na katulad sa suot ng mga nurse, pagkatapos ay nagpusod ng buhok at sinuot ko na ang surgical mask gaya ng kay Mama.

"Ikaw na ang bahala Anak, okay?"

Tumango ako.

Agad akong naglakad papunta sa dulo ng hallway para sumakay sa elevator. Bigla na lamang sumagi sa isip ko 'yong panaginip ko kagabi pero ilang sandali lang ay natauhan din ako. Sa ilang taon kasi na paulit-ulit ang ganoong klaseng panaginip ay nasanay na 'ko. Dedma lang sa panaginip kahit minsan nababasa ko sa article at facts na kadalasan ito ay nagapahiwatig ng hinaharap. Wala pa naman kasing nangyari, puro panaginip lang na nasa lumang panahon ako o 'di kaya'y mapapahamak ako.

Ang hindi lang nawawala sa panaginip ko ay si blur man. Anyway, hindi lang sa'kin nangyayari 'to.

I finally reached the third floor. I was walking in the hallway and searching room 306.

When I opened the door, I saw a man lying in a hospital bed in the center of the large chamber. I don't know why, but my heart suddenly beats faster for a few seconds when I see the patient.

A few minutes after, I woke up in reality. I entered the room and I laid down the food I had brought to the table.

After reading the result paper, nalaman kong marami pala siyang sugat na natamo sa bandang balikat at tagiliran. Pero infairness, he was charming and had a pointed nose. Makapal ang kanyang kilay and I am pretty sure that he's handsome.

I stared at him silently. Kahit naka face mask siya, hindi ako nagkakamali dahil kahawig niya sa kilay si Sam Conception, iyong artista at singer din. Kahit nakapikit ito ay alam ko, madalas ko kasing mapakinggan ang kanta no'n kaya kilala ko.

I wonder why he's got all these injuries and bruises on his side and shoulders. Pero bakit naman kaya ganito ang inabot ng lalaki na 'to? Napaaway siguro o 'di kaya'y masamang tao siya?

Chineck ko ang blood pressure niya, normal naman ito. Pati ang hearbeat niya ay normal din. Ngunit pagkahawak ko sa kanyang leeg at noo ay ang init niya. Isinulat ko na agad ito sa medical record na hawak ko. Hinawakan ko ulit ang noo niya, mainit nga talaga siya.

I'm about to remove his mask when he suddenly moved and put his hand on top of my hand. 'Di ko inaasahang magigising siya bigla kaya naman nagkatitigan kami. s**t!

Ang awkward! Muli, ang t***k ng puso ko'y 'di maawat sa sobrang bilis .

Sandali ko siyang tiningnan bago siya bitawan at umalis sa harap niya.

"Nurse, can I ask you a favor?"

Napahinto ako sa paglalakad at sa kanya'y napalingon. "Sure, what is it?"

"Can you please go downstairs? Find Alford Lyxander Cardenas in the list of names and change it to Jacob Cervantes, will you?" anong rason niya't bakit gusto niyang palitan ang pangalan niya?

"Bakit mo naman gustong palitan 'yong name mo? I will not do it unless you have a valid reason," tugon ko.

"Yes I have. So, nurse, please? I really have to do this right now," pagmamakaawa niya kasabay ng pagdaing sa sakit ng kanyang katawan.

Hindi ko alam kung bakit ganoon na lamang ako kabilis magtiwala at sinunod ko ito.

Naawa ako na ewan at baka lalong lumala ang pananakit ng katawan niya kaya naman ginawa ko na lang ito. Huminga ako ng malalim bago tuluyang lumabas at bumaba.

Pagkarating sa hallway ay dumiretso na 'ko sa entrance way.

"Excuse me, pwede bang mahiram ang listahan ng mga pasyente?"

Agad naman itong inabot ng isang assistant na babae.

Buti na lang at nadala ko ang correction tape? Agad kong hinanap ang name ng patient sa room 306 at ang nakalagay nga rito ay Alford Lyxander Cardenas. Binura ko ito at pinalitan ng Jacob Cervantes.

Maya-maya lang ay may apat na lalaki ang lumapit sa 'kin.

"Excuse me, is there a patient Alford Lyxander Cardenas registered here?" tanong ng isang lalaki.

Ito siguro ang dahilan kung bakit pinapalitan sa 'kin ng pasiyente na 'yon ang name niya, bakit naman kaya?

Inabot ko sa isang lalaki ang papel na hawak ko. "Take a look."

Mukhang may hinahanap sila na hindi nila makita. Sumenyas ang isang lalaki na nagsasabing wala.

Nakangiti nilang ibinalik sa 'kin ang papel. "Thank you." napailing ang mga ito at bago tuluyang tumalikod at lumakad palayo.

"Your welcome." inabot ko ang papel sa assistant at agad na umakyat sa room 306 at pagbalik ko rito ay tulog na siya. Tulog nga ba?

"Alam kong gising ka na. Don't worry, you're safe," I said.

Minulat na niya ang kanyang mata. "Thank you."

"Get well soon." inabot ko sa kanya ang tray na may food.

Chicken fillet mula sa Kouji Resto pa ang in-order ko at saka spaghetti. Dapat na kainin niya 'yon. Bigla na lang akong natauhan nang mapagtantong nakatitig ito sa 'kin.

"I'm sorry. Nahirapan ka nga pala kumilos." ihahain ko na sana ang pagkain pero nagsalita ulit siya.

"No, it's okay. I can do it," he said.

"Anyway, thank you ulit." Kahit naka mask siya ay halata naman sa kanyang mata ang ngiti.

"You're welcome," I replied.

Naglakad ako papuntang right table at saka kinuha ang result at tuluyang lumabas. Nag-aalangan ako kung babalik pa 'ko roon para tanungin siya pero hindi ko alam kung tama pa bang interviewhin siya.

Hindi kasi ako palatanong at mas lalong wala akong pakialam kung ano mang reason niya sa pagkakatamo ng maraming sugat.

Nagbago ang aking pananaw dahil naisip kong balikan siya sa room pero bago 'yan ay dumireto ako sa cr at nagsalamin.

Nag-decide akong bumalik sa room 306 and then, I found him resting in the bed. Gusto ko sana siyang tanungin tungkol sa mga natamo niyang sugar pero pinili kong manahimik na lang at umupo sa tabi ng table.

"Just tell me if you need anything," paalala ko.

"Uhmm... actually, kailangan ko nang lumabas, pwede ba?" tanong niya kaya napatayo ako.

"Hindi pwede dahil 'di ka pa magaling. May possibility na mabigla 'yang katawan mo kung magkikikilos ka agad," tugon ko na may halong pag-aalala.

"Don't worry about me. I can handle myself." tumayo siya at tuluya nang bumaba ng kama.

"Seriously? Baka mapahamak ka, at saka baka magalit si Mama. I mean si Doktora." habang palapit sa kanya ay may kakaibang emosyon ang nabubuo sa dibdib ko na hindi ko mawari kung anong kahulugan.

"Please, payagan mo na 'ko."

"Please?" pagmamakaawa niya.

"Okay. Just make sure that you'll be fine dahil pag may nangyaring masama sa'yo, 'di ako patutulugin ng konsensya ko." sana lang ay walang masamang mangyari sa kanya.

"Thank you!" natutuwa niyang sinabi kaya naman inayos ko na agad ang mga pinagkainan niya at ang ibang gamit dito sa loob.

Maya-maya.

Bumungad siya sa harap ko habang suot pa rin ang face mask at ang damit pang-pasyente.

"I just wanted to take a minute to tell you that you really helped me. I hope I will be able to repay your concern and kindness," he said with a genuine smile, and then he hugged me so tight.

Bigla akong natameme sa ginawa niya. Trabaho lang naman 'yong ginawa ko pero para sa kanya sobrang halaga pala ng ginawa ko. Hindi tuloy agad ako nakapagsalita dahil 'yong heartbeat ko ayaw paawat sa sobrang bilis.

Inabot niya sa 'kin ang isang calling card.

"I don't have much time to talk at this moment, but this is my number. Just call me if you need something, I'll be there," he said. "Thank you."

He walked out.

Nanatili akong tameme sa kinatatayuan ko at late ko narealize, hindi ko pala alam kung ano ba talagang name niya.

Alford ba o Jacob?

Dali-dali akong lumabas at nakita ko siyang naglalakad ng mabilis.

"Wait..."

Hindi ko alam ang itatawag ko sa kanya.

"Hey, wait!"

"What's your name?"

"Wait!"

Gustuhin ko man siyang mahabol ay huli na. Nawala na siya sa paningin ko.

Hindi ko na siya naabutan.Ang hirap kayang tumakbo 'pag tiles and dinaraanan tapos 'di ko pa alam ang itatawag ko sa kanya. Sumagi na naman sa isip ko iyong panaginip ko dahil 'di ko rin nalaman 'yong name ni blur man. Nagkataon pa na 'di ko rin nalaman agad ang real name ng pasyente.

"Ms. Ferreira, hinahanap po kayo ni Doktora. Dumiretso ka raw sa office niya ngayon na," salubong sa 'kin ng isang nurse na si Kiel.

"Okay, thank you." tuluyan na akong dumiretso sa office ni Mama.

Pagpasok pa lang sa office ay agad ko na itong sinabi kay Mama.

"Mama, 'yong patient sa room 306 lumabas na. Mukhang nagmamadali at kailangan niya na talaga umalis kaya hindi ko na siya pinigilan."

"Is he feeling well?" she asked.

"Yes, a little. Don't worry, Ma," I answered.

"Thank you, anak. By the way, kumain ka na ba?" tanong niya.

"Not yet," I said. "Oo nga pala Mama, I just want to know what happened to him?" nagtataka pa rin ako sa sinapit no'ng lalaki na 'yon kahit alam kong 'di dapat dahil 'di ko naman siya kilala.

"Hmmm... I'm not sure anak. Those details about him were still not fully clear. But as far as I know, that patient almost got killed after landing at the airport."

Sh*t! Seriously?

I was shocked and suddenly felt nervous after hearing those words from my Mom. So siya pala 'yong lalaki na napanood ko kanina sa tv. Siya nga siguro 'yon.

I felt guilty. Sana pala 'di ko muna siya pinalabas at baka mapano 'yon. Sana okay lang siya. Sana makauwi siya ng safe. Kaya pala ang bigat ng pakiramdam ko pagkakita ko pa lang sa kanya kaninang nakahilata siya sa kama.

"Mama, uwi na muna ako. May ipagagawa ka ba or iuutos bago ako umalis? Para maisabay ko na sa paglabas ko," tugon ko habang nag-aayos ng gamit.

"Nothing, you can go home now. Take care, okay?"

Lalabas na sana ako pero...

"Oops wait!" tawag ni Mama.

Kaya naman napaharap ako at muling nagsalita. "Yes Mama, isusuot ko ang face mask ko hanggang sa makauwi ako sa bahay, so don't worry." nakangiti kong sinabi bago tuluyang lumabas.

Babalik muna ako sa room 306 bago mag-ayos sa cr at lumabas ng Hospital.