8
621 Words
“ยินดีด้วยนะหมอเนตร”
นายแพทย์รามเนตรยิ้มรับอย่างสุภาพ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยื่นมือรับการแสดงออกนั้นของเจ้าของสยามดรักส์ด้วยความจริงใจ ก่อนจะทยอยออกมาจากห้องประชุมด้วยกัน ไม่นานมีเจ้าหน้าที่เข้ามาแจ้งที่ด้านข้างของรามเนตร พร้อมส่งซองให้เขาด้วย
นายแพทย์รามเนตรรีบตรงไปยังห้องยา เพื่อเบิกยาตัวนั้นออกมาส่งให้ เขาเข้าไปจัดการงานที่โต๊ะ แล้วถึงได้ลงมาที่รถ เพื่อตรงไปยังโรงพยาบาลเสริมความงามที่แพทย์หญิงกอบกุลสังกัดอยู่ที่นั่น
แพทย์หญิงกอบกุลออกมาส่งลูกค้ารายใหญ่ขึ้นรถพอดี ค่อยเห็นรถของเพื่อนหมอด้วยกัน จอดลงที่ตรงด้านหน้าของโรงพยาบาล
“มาได้ด้วยหรือคะหมอเนตร วันนี้ว่างหรือไง”
รามเนตรยิ้มแล้วเอ่ยถามถึงคนที่เขาห่วงอยู่ตลอดทาง “คุณดาเป็นยังไงบ้าง”
“ได้ยาที่เนตรส่งให้แล้ว ตอนนี้นอนพักซึมซับเอายาเข้าร่างอยู่ อีกเดี๋ยวคงดีขึ้น แล้วก็ออกมาเองนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
“ครับ” นายแพทย์รามเนตรตอบรับอย่างว่าง่าย แม้ตัวจะยืนตรงนี้ แต่สายตามองตรงไปยังห้องที่รู้ว่าเป็นห้องนั้น เพราะจินดาพรรณใช้เป็นห้องประจำสำหรับรับยาต้านอาการ ชายหนุ่มมองด้วยสายตาเป็นห่วงสุดหัวใจ กอบกุลมองเพื่อนหมอแล้วอดห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะจินดาพรรณไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับรามเนตร สายตาเหลือบมองดูเวลา ค่อยแยกตัวเดินไปยังห้องที่จินดาพรรณนอนพักอยู่ ก่อนจะพาเกาะแขนเดินออกมาด้วยกัน
“หวัดดีค่ะหมอเนตร” จินดาพรรณทักทายสั้น ๆ ยิ้มน้อย ๆ ให้หมอหนุ่ม เพื่อนสมัยเรียนหมอของกอบกุลนั่นเอง รามเนตรยิ้มแล้วซักถามอาการกันได้ครู่ใหญ่ กอบกุลค่อยพูดขึ้น “พรุ่งนี้มันใช่วันหยุดไหมอะ สองวันเลยนี่นา ไปเที่ยวพักผ่อนกันดีไหม”
รามเนตรหันหน้ามาส่งยิ้มให้จินดาพรรณ “ดีเลยครับ ผมเองก็ได้หยุดสองวันเหมือนกัน”
กอบกุลบอกพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “แต่กุลไม่ได้หยุดจ้า”
“อ้าว แล้วพูดเหมือนได้หยุด”
“กุลเพิ่งนึกได้ไง เห็นเด็ก ๆ มันคุยกันเมื่อกี้นี้ งั้นดาก็ไปกันสองคนกับเนตรสิ ดีไหมเนตร” กอบกุลถือโอกาสนี้เปิดทางให้รามเนตรได้ทำคะแนน บอกพร้อมพยักหน้าไปทางรามเนตร เพื่อถามความเห็นของเขา
“ไม่ดีครับ” รามเนตรบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน ถอยออกมาก่อนหนึ่งก้าว เพราะเขาแคร์ในความรู้สึกของจินดาพรรณเป็นอย่างมาก “เดี๋ยวได้เป็นประเด็นให้คุณปินหาเรื่องเล่นงานคุณดาอีกหรอก”
“เหมือนรอบนั้นน่ะหรือ” กอบกุลถามแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์ในทันที เมื่อนึกขึ้นได้ถึงความร้ายกาจของปริญญ์ “ได้ ๆ งั้นกุลไปบอกพี่เม้งหน่อยดีกว่า ทำงานวันละสามสิบชั่วโมงขนาดนี้ ต้องให้กุลได้หยุดบ้างแล้วล่ะ บางทีนะ เราอาจได้ไปวันนี้เลยก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลาไง ดีไหมดา”
จินดาพรรณพยักหน้ารับและนั่งคอยอยู่กับนายแพทย์รามเนตร เพื่อให้กอบกุลเข้าไปแจ้งกับทางหัวหน้าแพทย์อีกทีหนึ่ง และภาพความใกล้ชิดกัน ภาพการพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ระหว่างจินดาพรรณกับรามเนตรก็ถูกจับภาพเอาไว้ได้ทั้งหมด ก่อนจะถูกส่งต่อไปยังคนว่าจ้างอีกทอดหนึ่ง
- Writer
