“แม่คิดว่าคุณดาเป็นอะไรหรือครับ”
วลัยพรมองลูกแล้วยิ้มฝืน ๆ พากันเดินออกมาจากตรงนั้น เพื่อคุยเรื่องอาการของคนที่นอนหลับตาอยู่ในห้องพักรับรองแขก
จินดาพรรณลุกแทบไม่ขึ้น เธอเวียนหัวและปวดหัว อยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลา เสียงพูดคุยของวลัยพรกับรามเนตรแว่วเข้ามาให้ได้ยินเป็นบางคำ บางประโยค แต่แล้วพวกเขาก็แยกตัวเดินห่างออกไปเสียก่อน แต่เพียงแค่บางคำ บางประโยคพวกนั้น เธอฟังแล้วก็พอจับใจความได้ว่าวลัยพรน่าจะกำลังสงสัยว่าเธอตั้งครรภ์
เรื่องนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลย แต่มันจะเป็นไปไม่ได้เลยได้อย่างไร ในเมื่อเธอกับปริญญ์มีความสัมพันธ์ด้วยกันที่บ้านริมทะเลร่วมสองสัปดาห์เลยนี่นา
ท้อง?
เรื่องนี้ไม่เคยอยู่ในหัวของเธอเลย เพราะโรคร้ายทำให้เธอไม่กล้าคิด ตอนนั้นเองที่ความกังวลใจแผ่ซ่านขึ้นจากล่างสุดของร่างกายวิ่งพล่านขึ้นไปยังบนสุด ขนอ่อนบนลำตัวลุกชันขึ้นด้วยความกังวลใจ หากว่าท้องจริง ๆ เธอจะมีชีวิตรอดหรือไม่
