ฉันนี่หรือทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ”
กอบกุลไม่สามารถสลัดเทวัญไปได้เลย ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็โดนเทวัญคอยตามตอแยไม่เลิก เลยตัดสินใจโทรแจ้งความ เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบมาดูแลความปลอดภัยให้คุณหมอสาวทันที มาถึงก็ให้ไกล่เกลี่ยกันจนเรียบร้อยแล้ว เทวัญค่อยบอกอย่างคาดโทษด้วยความเจ็บใจ
“จำไว้เลยนะยัยปีกุน”
“นายกับเพื่อนชั่วไอ้ปิน ไม่มีค่าพอให้ใครจำหรอก”
“ปากดีแบบนี้ เดี๋ยวได้เจอกับเพื่อนปินของกูแน่”
เทวัญคาดโทษแล้วตรงไปรายงานเพื่อนด้วยตัวเองที่บ้านของปริญญ์ ปริญญ์คอยฟังข่าวด้วยท่าทางครุ่นคิด เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแล้ว ค่อยต่อสาย แล้วลุกจากที่นั่งในสวน หนีไปคุยอยู่นาน ค่อยกลับมานั่งลงที่เดิม
“หายไปไหนวะตั้งนาน ตกลงจัดการกับยัยปีกุนยังไง”
เทวัญถาม ปริญญ์นั่งเงียบ ตามองจ้องไปยังคลื่นน้ำในสระก่อนบอกเพื่อนด้วยเสียงเอื่อย ๆ “มึงรอดูก็แล้วกัน”
“มาแล้วหรือคะหมอกุล”
แป๋วแหวว น้องผู้ช่วยแพทย์ร้องถามด้วย
