คุณป๋า - 7
862 Words
ฉันก็งงว่าคุณป๋าจะยืนทำไม แล้วทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ คุณเยี่ยนหรานแค่มาทาบทามฉันให้กับพี่ลู่เฟยเองนี่นา เอ๊ะ ว่าแต่ไอ้คำว่าทาบทามเนี่ยมันแปลว่าอะไรกันนะ ฉันไม่เข้าใจคำนี้เอาซะเลย
คุณย่า “ตากันนั่งลงเดี๋ยวนี้” คุณย่าพูดสั่งคุณป๋าเสียงแข็ง
คุณป๋า “ผมไม่นั่ง”
คุณย่า “ตากัน”
คุณป๋าทำท่าทางฟึดฟัดไม่พอใจก่อนจะค่อยๆ นั่งลง แล้วก็เพ่งสายตามองไปที่พี่ลู่เฟยแบบไม่พอใจเอามากๆ
คุณเยี่ยนหราน “ดูท่าลูกชายคุณหญิงคงจะหวงลูกสาวมากเลยนะครับ”
คุณย่า “คงงั้นแหละค่ะ เรามาต่อกันเลยดีกว่า”
คุณเยี่ยนหราน “เรื่องแบบนี้ฝ่ายลู่เฟยลูกชายของผมไม่มีปัญหา คงจะต้องถามหนูเพียงดาวแล้วล่ะครับ”
เมื่อคุณลุกเยี่ยนหรานพูดจบคุณย่าก็หันมาทางฉัน
ว่าแต่มีปัญหา ปัญหาอะไรกัน ไม่สิฉันไม่เคยมีปัญหากับใครแล้วก็ไม่อยากมีด้วย
ฉัน “เอ่อ หนูก็ไม่มีปัญหาค่ะ”
คุณลุงเยี่ยนหรานกับคุณย่ายิ้มอย่างพอใจ พี่ลู่เฟยก็มองๆ ฉันแล้วก็ยิ้มๆ เหมือนกัน ฉันก็ไม่เข้าใจว่ายิ้มทำไมกัน ส่วนคุณป๋าหน้าพร้อมบวกมากเลยตอนนี้
คุณป๋า “แต่ผมมีปัญหา” คุณป๋ายืนขึ้นอีกครั้ง
คุณย่า “ตากัน อย่าเสียมารยาท นั่งลงเดี๋ยวนี้”
คุณป๋า “เพียงดาวเป็นลูกสาวผม ผมมีสิทธิ์ตัดสินใจ พวกคุณกลับไปเถอะ แล้วก็เลิกคิดเรื่องนี้ซะ”
คุณป๋ามองหน้าคุณลุงเยี่ยนหรานกับพี่ลู่เฟยอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันงงไปหมดแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณป๋าถึงโกรธขนาดนี้
คุณป๋าเดินมาทางฉันแล้วก็จับแขนฉันลุกขึ้น แล้วพาเดินออกไปเลย คุณป๋าไม่สนใจคำร้องห้ามของคุณย่าเลยสักนิด อะไรกันที่ทำให้คุณป๋าเป็นแบบนี้
ภายในรถ...
ฉันขึ้นรถมากับคุณป๋าแค่สองคน ส่วนพี่ทีขับรถกลับอีกขัน
บรรยากาศในรถเงียบสนิท
ฉัน “คุณป๋าคะ”
คุณป๋า “ไว้คุยที่บ้าน”
พูดจบฉันสังเกตเห็นคุณป๋าขบกรามแน่นเลย ฉันปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอะไรอีกเลยจนถึงบ้าน
พอมาถึงบ้านคุณป๋าก็เดินนำฉันขึ้นไปบนห้อง
ภายในห้องนอนของคุณป๋า
คุณป๋า “ทำไมไม่ปฏิเสธ” คุณป๋าพูดเสียงดังจนฉันสะดุ้ง
ฉัน “กะ ก็หนูไม่มีปัญหาจริงๆ นี่คะ” ฉันก้มหน้าตอบ
คุณป๋า “อยากมีผัวมากเลยว่างั้น”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณป๋า ทำไมคุณป๋าถึงได้พูดอะไรหยาบคายแบบนี้นะ
ฉัน “เอ๊ะ ไม่ใช่สักหน่อย หนูไม่คิดบ้าๆ แบบนั้นหรอก อือ” คุณป๋าเดินมาใกล้ๆ ฉัน แล้วก็เอามือมาบีบแขนฉันทั้งสองข้าง
ฉัน “โอ๊ย หนูเจ็บนะคุณป๋า”
คุณป๋า “จำไว้ว่าถ้าป๋าไม่อนุญาต หนูก็ห้ามมีใครทั้งนั้น”
ฉัน “หนูรู้ หนูไม่ได้มีใครสักหน่อย ปล่อยแขนหนูเถอะหนูเจ็บนะคะ”
คุณป๋าปล่อยมือออกจากแขนฉัน ฉันเอามือลูบแขนตัวเองเบาๆ แขนฉันเป็นรอยแดงเลย
คุณป๋า “ออกไป”
ฉันเดินออกมาจากห้องตามที่คุณป๋าบอก ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณป๋าถึงโมโหขนาดนี้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย เรื่องห้ามมีแฟนฉันรู้ดีและตอนนี้ฉันก็ยังไม่คิดจะมีใครด้วยไม่รู้ว่าทำไมคุณป๋าถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
ป้าแย้ม “คุณหนูทะเลาะกับนายท่านมาหรอคะ เสียงดังมาถึงข้างล่างเลย”
ฉัน “ก็ไม่เชิงทะเลาะหรอกค่ะ คุณป๋าแค่ห้ามไม่ให้หนูมีแฟน แต่หนูยังไม่มีแฟนเลยนะตอนนี้ ไม่รู้คุณป๋าทำไมต้องโมโห แล้วพูดเรื่องนี้ด้วย วันนี้คุณเยี่ยนหรานแค่มาทาบทามหนูให้กับพี่ลู่เฟยลูกชายของเขา พอกลับมาคุณป๋าก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หนูไม่เข้าใจเลยจริงๆ ไม่ว่าหนูจะพูดจะทำอะไรหนูก็ผิดไปซะทุกอย่าง”
ป้าแย้ม “โธ่ คุณหนูของป้า เพราะความซื่อแบบนี้ไงใครๆ ถึงได้รักและเอ็นดูคุณหนู อย่าน้อยใจไปเลยนะคะ คุณหนูเป็นลูกสาวคนเดียวของนายท่าน ท่านก็คงจะหวงเป็นธรรมดา”
ฉันนั่งคุยกับป้าแย้มสักพัก ก็เห็นพี่ทีพาใครไม่รู้เดินเข้ามาในบ้าน เป็นผู้หญิง สวย หน้าอกแทบจะทะลัก
ฉัน “ใครหรอคะ พี่ที?”
พี่ที “เอ่อ” พี่ทีอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบคำถามของฉัน
“นี่พาฉันขึ้นไปหาเสี่ยได้ละ เสียเวลา”
พี่ทีไม่ตอบอะไรฉัน พี่ทีพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปยังฉันสองของบ้าน
" เสี่ย " ใครกัน ที่นี่ไม่มีคนชื่อเสี่ยสักหน่อย
- Writer
