สามวันหลังฟื้นขึ้นมาในสถานที่ที่กชนิภาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือที่ไหน เธอก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมากเนื่องด้วยไม่ได้เห็นจักรธนเข้ามาขมขู่คุกคามอีกเลย
มีเพียงนักศึกษาพยาบาลที่อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี ชื่อรงรอง คอยดูแลป้อนข้าวป้อนยาและเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้ กับคุณหมอหน้าตาท่าทางใจดีชื่อหมอณรงค์ฤทธิ์แวะมาดูอาการเธอวันละครั้ง แต่แม้ไม่มีใครเอ่ยถึงจักรธน กชนิภาก็ทราบดีว่าทุกคนทำงานให้เขา...
ความเย็นยะเยียบจากกุญแจข้อเท้าคล้องโซ่ขนาดยาวซึ่งโยงไว้กับปลายเตียงนั้นบ่งบอกได้อย่างดีว่าเธอยังคงไม่มีอิสระที่จะก้าวออกไปจากที่นี่!
แล้วในเช้าของวันที่สี่ รงรองผู้เงียบขรึมและไม่ช่างพูดเอาเสียเลยก็ทำให้กชนิภาใจหายกับคำบอกกล่าวของเธอหลังมื้ออาหารเช้า
“วันนี้ฉันจะกลับบ้านแล้วนะคะ”
กชนิภาหน้าซีด เอ่ยถามเสียงแหบพร่า
“งามไม่ได้จะอยู่ตลอดหรอกเหรอคะ”
“พี่จักรจะกลับมาจากดูงานที่สิงคโปร์วันนี้ค่ะ พี่จักรบอกว่าจะดูแลคุณ
