ณรงค์ฤทธิ์กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เขาพยายามนั่งให้นิ่งและเงียบที่สุด
“...ผมก็คิดไว้แล้วว่าคุณคงเก็บโทรศัพท์ของบัวไว้” เสียงกสิณนั้นปนเสียงคลื่นซัดซ่า “ผมมีข้อเสนอให้คุณ แลกกับอิสรภาพของผม”
จักรธนกัดฟันกรอด คิดไม่ถึงว่ากสิณจะใจกล้าหน้าด้านถึงเพียงนี้
ทำลายครอบครัวเขาจนยับเยินแล้วยังไม่พอ ยังมีหน้ามาขออิสรภาพอีกหรือ?!
“ว่ามา” เขาบอกเสียงห้วน อยากรู้เหมือนกันว่าทางนั้นจะมีลูกเล่นอะไร
กสิณเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยบอกโดยไม่แสดงความรู้สึกใดในน้ำเสียงนิ่งๆ นั้น
“ผมยกบัวให้ คุณจะใช้เด็กคนนั้นทำอะไรผมก็ไม่ว่า ให้เป็นเมีย เป็นนางบำเรอ เป็นคนรับใช้หรือทาสส่วนตัวของคุณก็ตามใจ ถือว่าผมแลกสายเลือดของผมกับอิสรภาพแล้วกัน คุณเลิกส่งคนมาตามผมซักที! แค่หนีตำรวจผมก็แย่แล้ว ไหนจะคนของเสี่ยสิงห์อีก” กสิณขบฟันกรอดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนต่อรองอย่างไม่หวั่นเกรง “ชีวิตทั้งชีวิตของบัวแลกกับอิสระของตาแก่อย่างผม มัน
