ไม่ใช่อย่างที่คิด…6/2
908 Words
จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ของมนต์มีนาก็ดังขึ้นทำลายความเงียบระหว่างคนทั้งสอง ดึงสติมนต์มีนากลับคืนมา มือเรียวล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพาย หน้าจอปรากฏชื่อปิยะนุช อีกฝ่ายคงโทร. ตามเพราะเธอยังไม่ไปหา
หญิงสาวกดรับสายพร้อมกับออกเดินไปด้วย อยากจะไปให้พ้นจากตรงนี้
“ค่ะพี่ปลา กำลังไปแล้วค่ะ...ค่ะ”
ขณะก้มลงหย่อนโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าก็มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งเข้ามา เสียงเบรกเอี๊ยดดังสนั่นพร้อมกับร่างของมนต์มีนาที่ถูกมือหนากระชากกลับมาได้ทัน
“ว้าย!”
เหตุการณ์เกิดขึ้นเพียงพริบตาเท่านั้น หญิงสาวใจหล่นวูบรู้ตัวอีกทีก็ตกอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่มแล้ว แต่อ้อมแขนนี้ไม่ได้มีความอบอุ่นให้เธออีกต่อไป
“เป็นอะไรรึเปล่า”
เกิดความมึนงงอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพยุงตัวเองให้ยืนหยัดขึ้นสลัดตัวออกจากวงแขนที่ช่วยประคองอยู่
“ฉันไม่เป็นไร”
“ระวังหน่อยสิ”
คำพูดฟังดูห้วน พร้อมกับสายตาตำหนิต่อว่า มนต์มีนาไม่อยากให้เขามายุ่งกับชีวิตของเธออีกแล้ว แต่เหตุการณ์เมื่อสักครู่ถ้าไม่ได้เขาก็ไม่รู้ว่าเธอกับ...ลูก จะเป็นอย่างไร
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึก สะบัดหน้าหนีแล้วก้าวขาออกเดินด้วยความมั่นคงอีกครั้งด้วยความระมัดระวัง แต่ยังออกเดินไม่ถึงไหนต้นแขนเรียวก็ถูกรั้งไว้อีกครั้งด้วยมือของเขา
“เดี๋ยวมี่”
หญิงสาวหันกลับมานิ่วหน้ามอง ใช้สายตาต่อว่า จวินจ้องตาตอบก่อนจะยื่นบัตรสีเหลี่ยมมีมูลค่าส่งให้เธอ ดวงตากลมหลุบมองแล้วเงยมองหน้าคนให้
“รับไปสิ มันน่าจะมีประโยชน์สำหรับคุณในอนาคต เพราะเงินในบัตรนี้มากพอสมควรตามที่ผมบอกคุณแล้ว ถ้าคุณย้ายออกผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่ง ผมไม่อยากให้เราต้องมามีอะไรติดค้างกันและขอย้ำอีกครั้งว่าต่อจากนี้ไปเราไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
มนต์มีนาตระหนักเสมอว่าเงินทุกบาทตอนนี้มีค่าสำหรับเธอ และลูก เธอไม่อยากรับอะไรจากเขาอีก แต่ลูกของเธอจำเป็นต้องใช้เงิน มือเรียวสั่นเบา ๆ ยกขึ้นรับบัตรกดเงินสดนั้นไว้พร้อมหัวใจที่ถูกเหยียบจนย่อยยับ ริมฝีปากอิ่มฝืนยิ้มให้เขา
“ขอบคุณนะคะ ฉันรับเงินก้อนนี้มาแล้ว ฉันสัญญาจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคุณอีก อย่างที่คุณพูด เราไม่มีอะไรติดค้างกันและจากนี้ไปเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
เอ่ยจบเธอก็รีบเดินหนีจากเขาไปทันที ทิ้งให้จวินยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นอีกครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ยังไม่สามารถเดินจากไปโดยที่ใจยังติดค้าง ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ตามหามนต์มีนาอีกครั้ง จนในที่สุดเขาก็เห็นเธอเดินอยู่กับผู้หญิงซึ่งคิดว่าเป็นพี่สาวของเธอพร้อมกับเด็กหญิงอีกหนึ่งคน ทั้งสามคนกำลังเลือกซื้อคาร์ซีต โดยให้เด็กหญิงสาวตัวน้อยลงนั่งดู เลือกจนพอใจก็เห็นมนต์มีนาเป็นคนควักกระเป๋าชำระเงิน วินาทีนั้นจวินจึงทำใจยอมรับว่าสิ่งที่เขาเห็น สติกเกอร์ที่มนต์มีนาติดไว้หลังรถ คาร์ซีตเด็ก ไม่เกี่ยวกับตัวเธอ เมื่อทุกอย่างถูกเคลียร์กระจ่างจวินจึงเดินออกจากชีวิตเธอไปอย่างไม่ต้องติดใจอะไรอีก
ในบัตรนั้นมีเงินสดจำนวนสองล้านบาท ซึ่งนับว่ามากพอที่จะให้เธอได้ใช้ชีวิตต่อไป แต่ลำพังตัวคนเดียวไม่มีภาระค่าใช้จ่ายอะไรมากนัก อีกทั้งที่ผ่านมาเธอก็ทำงานได้ซึ่งตรงนี้เขาเองก็ไม่เคยจำกัดขัดขวาง ตรงกันข้ามถ้าหญิงสาวเอาแต่นั่งรับเงินรายเดือนจากเขาเพียงทางเดียว เขากับเธออาจไม่ได้เดินมาด้วยกันนานถึงสี่ปีเลยก็ได้ เพราะเธอหาเงินเองได้ ไม่ได้รบกวนอะไรเขา ของที่เขาซื้อให้เธอไม่เคยเอ่ยปากขอ เงินรายเดือนที่เขาเข้าบัญชีให้ เธอเอามาใช้จ่ายเพื่อเขาขณะที่อยู่ด้วยกันโดยไม่เคยขอเงินเพิ่มเติม ของไหนที่เขาชอบกินเธอก็สรรหามาให้ บางอย่างก็หัดทำเองเพื่อให้ได้รับคำชมจากเขา ถึงแม้สำหรับจวินจะดูเป็นเรื่องไร้สาระ แต่สำหรับเธอมันมีคุณค่าทางจิตใจ เพราะความรักที่เธอมีให้เขาเธอจึงพยายามทำทุกอย่างให้เขารัก ซึ่งวันนี้เธอรู้ซึ้งแก่ใจดีแล้วว่าสิ่งที่พยายามทำให้เขามาตลอดสี่ปีที่อยู่ด้วยกันมานั้น มันไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของจวินเลยแต่น้อย น้ำตาแห่งความเจ็บช้ำไหลอาบแก้มนวลอีกครั้งเมื่อนึกถึงความจริงอีกอย่างที่ได้รับรู้ เขาเข้าหาเธอเพราะพนันกับเพื่อน ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใด ๆ เธอไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย
เงินแค่นั้นเพียงพอสำหรับเธอคนเดียว
^
^
^
***เป็นกำลังใจให้เสี่ยวมี่ของเราด้วยนะค้า จากนี้ไม่มีจวินแล้ววว
- Writer
