ไม่ใช่อย่างที่คิด…6/1
743 Words
หญิงสาวขับรถวนขึ้นไปยังชั้นจอดของผู้หญิงโดยเฉพาะ แต่ตอนนี้ไม่มีช่องไหนที่ว่างเลยเธอจึงต้องวนหาที่จอดใหม่ยังชั้นที่สูงขึ้นโดยยังไม่รู้ตัวว่ามีปอร์เช่คันใหญ่ตามอยู่ไม่ห่าง จนสุดท้ายก็มาได้ที่จอดบนชั้นดาดฟ้าซึ่งยังมีช่องว่างเยอะพอสมควร
มนต์มีนาจอดรถเรียบร้อยก็หยิบกระเป๋าสะพายก่อนเปิดประตูลงมา ครั้นหันตัวจะก้าวเดินไปข้างหน้าร่างบางก็หยุดชะงักด้วยท่าทางตกตะลึง เมื่อพบร่างสูงของจวินยืนหายใจแรง จ้องหน้าเธอด้วยแววตาขึงดุ
“คุณจิน”
เอ่ยชื่อเขาอย่างแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินเสียง ใจหนึ่งมีความดีใจที่เห็นเขาอีกครั้ง ริมฝีปากสวยจึงคลี่ยิ้มออกมาทั้งที่แววตายังเศร้า
“มี่”
แต่น้ำเสียงที่เอ่ยชื่อหญิงสาวฟังดูห้วนแข็ง แววตาทวีความดุดัน
“หมายความว่ายังไง”
“อะไรคะ”
มนต์มีนาใจเต้นแรงเมื่อเห็นว่าจวินแสดงสีหน้าไม่พอใจเธออย่างไม่ปิดบัง เขาจะโกรธอะไรเธออีกในเมื่อเธอก็ยอมจากมาโดยไม่เรียกร้องอะไรเพิ่มแม้แต่บาทเดียว เพราะสำนึกว่าที่ผ่านมาเขาให้ปัจจัยในการดำรงชีวิตกับเธอมากพอแล้ว ตามที่เขาพูดใส่หู
จวินกระแทกลมหายใจออกแรง ตวัดสายตาขุ่นจ้องที่สติกเกอร์ท้ายรถ
“ตอบมาหน่อย นี่มันหมายความว่ายังไง”
ชายหนุ่มกำมือชี้ไปยังสติกเกอร์ท้ายรถ มนต์มีนาถึงกับสะดุ้งสีหน้าตกตะลึง จวินมองหญิงสาวด้วยแววตาคาดคั้นจนเธอเกิดความกลัว
“คุณขับรถตามฉันมาเหรอคะ”
“ใช่ คุณคงไม่ได้เกิดท้องตอนนี้หรอกใช่มั้ยมี่ ผมเห็นมีเด็กลงมาจากรถของคุณ”
พลางพูดสายตาชายหนุ่มก็หลุบมองเรือนร่างของเธออย่างสำรวจการเปลี่ยนแปลง แต่เขาก็ไม่เห็นว่ารูปร่างของมนต์มีนาจะมีอะไรเปลี่ยน ดวงตากลมที่ฉายแววเจ็บปวดมีความผิดหวังรุนแรงเพิ่มเข้ามา คำพูดของเขาไม่ผิดไปจากที่เธอคิดไว้สักนิดเดียว
“ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้ท้องแน่ ๆ ฉันย้ายกลับมาอยู่กับพี่สาว สติกเกอร์ที่ติดไว้ก็สำหรับหลานสาว ไม่เกี่ยวกับฉัน คุณสบายใจได้”
ได้ฟังอย่างนั้นจวินก็กลับมาหายใจคล่องอีกครั้งหลังจากเมื่อครู่เขาแทบหายใจไม่ออกเหมือนมีบางอย่างกดทับอยู่ที่อก แต่อีกใจกลับรู้สึกโหวงแปลก ๆ
ทั้งคู่จ้องมองหน้ากันนิ่งนาน สำหรับมนต์มีนาเธออยากจะจดจำหน้าผู้ชายคนนี้ไว้ในใจตลอดไปเพื่อคอยย้ำเตือนว่าเขาทำอะไรกับเธอบ้าง
มนต์มีนาถามเขาอีกว่า “ที่คุณขับรถตามฉันมา เพราะกังวลเรื่องนี้ใช่มั้ย”
“ใช่ เพราะเรื่องนี้ แต่ก็ดีที่มันไม่เกิดขึ้น และผมก็มั่นใจว่ามันจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน คุณคงไม่ปล่อยให้ตัวเองถึงขั้นท้องขึ้นมาจริง ๆ ใช่มั้ยมี่”
จวินถามย้ำกับเธออีกครั้งทำให้มนต์มีนาเหยียดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มขื่นขม เจ็บปวดกับสิ่งที่เขาไม่ต้องการเหลือเกิน
“ถ้าฉันท้องจริง ๆ คุณจะทำยังไงคะ”
จวินนิ่งงันไปชั่วขณะพลางสายตากวาดมองมนต์มีนาที่ยังสวมกางเกงยีนเข้ารูปกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนปล่อยชายเสื้อยาวคลุมสะโพก กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อนก่อนจะตอบว่า
“คุณจะจัดการยังไงก็เรื่องของคุณสิ ที่ขับรถตามมาก็เพื่อจะมาดูให้แน่ใจว่าคุณคิดจะจับผมด้วยการปล่อยตัวเองให้ท้องรึเปล่า และคุณก็ไม่ต้องคิดหวังอะไรในตัวผมอีกแล้ว เลิกคิดไปได้เลย วิธีนี้มันโบราณมาก”
จวินพูดอย่างไม่สนใจความรู้สึกของเธออีกแล้ว ถึงเธอจะท้องขึ้นมาเขาก็บอกแล้วว่าเขาไม่สนใจ ดวงตาหญิงสาวแดงเรื่อแต่ไม่มีน้ำตาไหลตกออกมาสักหยดให้เห็น แปลกที่ตอนนี้หัวใจเธอสร้างความเข้มแข็งขึ้นมาปกป้องตัวเองได้อย่างน่าอัศจรรย์เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายใจร้าย
^
^
^
***ถึงตอนนี้อยากบอกกับนักอ่านว่า ระบายมันออกมาค่า
คอมเม้นต์มาบอกกันได้น้า มนสิรออ่านอยู่ค่า จากนี้ไปจะเป็นเช่นไร
- Writer
