ไม่ใช่อย่างที่คิด…6/3
481 Words
วันนี้มนต์มีนาหมดค่าใช้จ่ายไปกว่าห้าพันบาท ทั้งค่าคาร์ซีต ค่าอาหารของสองแม่ลูก ค่าเข้าสวนน้ำ ทั้งที่เธอบอกว่าไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดนั้น แต่คนเป็นพี่ก็ยังขูดเลือดขูดเนื้อโดยใช้หลานมาอ้าง
“เงินแค่นี้กลัวพี่จะไม่คืนรึไงมี่ คาร์ซีตที่ซื้อติดรถยังไงมี่ก็ต้องใช้มั้ยเผื่อลูกมี่ ค่าอาหารก็ไม่ได้จะออกมากินแบบนี้บ่อย ๆ เอาน่า เงินเดือนออกเดี๋ยวโอนคืนให้ แค่นี้เอง”
คำพูดของปิยะนุชนั้นมนต์มีนาซึ้งแล้วว่าเชื่อถือไม่ได้ ดังนั้นต่อจากนี้เธอจะไม่เสียเงินไปกับสิ่งฟุ่มเฟือยโดยไม่จำเป็นอีก ลูกของเธอก็ต้องกินต้องใช้ ยิ่งเด็กเล็ก ๆ ค่าใช้จ่ายยิ่งมาก หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว ลงกลอนแน่นหนาเพื่อป้องกันคนเข้ามาโดยที่เธอไม่ได้อนุญาต แม้ภายในบ้านจะอยู่กันแค่เด็กกับผู้หญิงก็เถอะ สิ่งของมีค่าหญิงสาวเก็บไว้ในลิ้นชักที่มีกุญแจล็อก บางทีเธอก็คิดว่าจะขนย้ายของมีค่าที่สามารถแปรเป็นเงินได้ในยามฉุกเฉินไปฝากไว้กับเพื่อนที่ไว้ใจได้ ดีกว่าเก็บไว้กับตัวที่บ้านนี้ เพราะไม่ไว้ใจพี่สาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้เลย แต่ที่จำต้องเลือกกลับมาอยู่ที่บ้าน เพราะอยากจะประหยัดเงินค่าใช้จ่ายในส่วนของค่าเช่าบ้าน และบ้านนี้ก็เป็นบ้านของเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ประหยัดอย่างที่คิด เพราะปิยะนุชตั้งหน้าตั้งตาขูดรีดเงินเธอตั้งแต่เจอหน้า
หญิงสาวกดดูยอดเงินในแอปพลิเคชันของธนาคารที่เธอเก็บหอมรอมริบไว้ตั้งแต่เริ่มทำงาน ตัวเลขแสดงให้เห็นยอดเงินประมาณหนึ่งล้านต้น ๆ ส่วนอีกบัญชีหนึ่งเป็นยอดเงินรายเดือนที่จวินโอนเข้าให้ทุกเดือนซึ่งเหลือไม่มากนักเพราะมนต์มีนาถอนออกมาใช้จ่ายเป็นจำนวนไม่น้อยในแต่ละเดือนซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นค่าใช้จ่ายเพื่อเขาทั้งสิ้น มือเรียวดึงบัตรสี่เหลี่ยมสีเงินเล็กออกมาจากกระเป๋าสตางค์หนังแบรนด์เนม มองมันด้วยแววตาขื่นขม มนต์มีนาไม่รู้เหมือนกันว่ายอดเงินในบัตรนี้มีมากแค่ไหน แต่ที่รู้และเข้าใจมันอย่างลึกซึ้งคือจวินให้เงินก้อนสุดท้ายกับเธอ เพื่อเป็นเครื่องประกันว่ามนต์มีนาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งกับชีวิตเขาอีกต่อไป และเธอก็ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า เธอจะไม่มีวันหวนไปเกี่ยวข้องอะไรกับจวินอีก ไม่...แม้แต่เรื่องเดียว
^
^
^
***แบ่งตอนผิดเลยมานิดเดียว ฮ่า... เป็นกำลังให้เสี่ยวที่ด้วยนะคะ ตอนนี้คุณจินไปที่ชอบ ๆ แล้ว อิอิ
- Writer
