ใจสลาย...4/2
929 Words
และแล้วมนต์มีนาปล่อยเสียงสะอื้นอย่างสุดจะกลั้นไว้จริง ๆ สัญญาณที่เขาส่งให้รู้มาพักหนึ่งได้เปิดเผยในวันนี้ และการที่มนต์มีนาร้องไห้เสียงดังขึ้นก็ทำให้จวินคิดว่าหญิงสาวคงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่ จึงใช้ไม้ตายสุดท้ายที่เก็บซ่อนไว้บอกความจริงตั้งแต่แรกเริ่มให้รู้ คิดว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ เธอควรได้รู้ความจริงเรื่องนี้จากปากเขาเอง รู้แล้วจะโกรธก็ได้จะเกลียดก็เชิญ เขาไม่สนใจ
“ไม่ได้รัก มันไม่ใช่ความรักตั้งแต่ต้นหรอก ที่ผมเข้าไปทำความรู้จักกับคุณเพราะผมเล่นเกมกับเพื่อน มันเป็นแค่พนันกันเล่น ๆ สนุก ๆ เท่านั้น ถ้าผมจีบคุณติดผมก็จะได้เรือยอช์ตมาขับเล่น ๆ จริง ๆ เรื่องของเรามันไม่น่าเดินมานานขนาดนี้ ทีนี้คุณเข้าใจรึยัง”
มนต์มีนาเหมือนโดนคลื่นยักษ์ซัดเข้าหาฝั่งอย่างแรงจนร่างกระแทกเข้ากับโขดหิน บาดเจ็บบอบช้ำไปทั้งร่าง เธอไม่เคยรู้ความลับที่สนุกสนานนี้ของเขามาก่อน หญิงสาวส่ายหน้ายกมือปิดหูทั้งสองข้างคล้ายไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
ดวงตาแดงก่ำชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำตาสบมองดวงตาที่เห็นเพียงความว่างเปล่าไร้ซึ่งเยื่อใย จวินส่ายหน้าเหมือนจะย้ำให้หญิงสาวรู้ว่าไม่มีความหวังใด ๆ อีก พูดอีกครั้งว่า
“คุณเลือกได้ว่าจะอยู่ที่นี่หรือจะย้ายออกไป”
มนต์มีนาเอาแต่ส่ายหน้า ทั้งที่มีความหวาดระแวงว่าเรื่องนี้อาจเกิดขึ้น แต่พอโดนผู้ชายที่ตนรักมาบอกเลิกต่อหน้าอย่างไร้เยื่อใยมันก็เกินจะรับไหวจริง ๆ ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าหวังจะได้รับไออุ่นอีกครั้งแต่ทว่าทุกการสัมผัสกลับถูกความเย็นชาสะท้อนกลับมาผลักเธอจนร่างแทบกระเด็นออกมาเอง
จวินไม่ได้ผลักไสร่างกายของเธอออก ร่างสูงยืนนิ่งคล้ายต้องการปล่อยให้เธอคร่ำครวญกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย
เหมือนเป็นการเมตตาครั้งสุดท้าย ก่อนต่างฝ่ายจะแยกจากกัน
มนต์มีนาซุกหน้าเข้าหาอกกว้างที่ไร้ไออุ่น สะอื้นไห้เหมือนคนที่หัวใจแตกสลาย ไม่นานนักอ้อมแขนที่รัดตัวเขาแน่นก็ค่อย ๆ คลายออกทีละน้อยด้วยความอาวรณ์ ยอมผละห่างจากคนที่หมดใจ ไม่สิ ต้องบอกว่าจากคนที่ไม่มีเยื่อใยต่อเธอเลยต่างหาก เพราะที่ผ่านมาเธอได้รู้จากปากเขาแล้วว่าเขาไม่เคยรักเธอเลย ไม่คิดที่จะรัก
จวินมองใบหน้าเรียวมนที่ก้มต่ำ เธอพยายามจะหยุดอาการคร่ำครวญด้วยตัวเอง มือเรียวสองข้างผลัดกันยกขึ้นมาป้ายหยาดน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มลงมา ชายหนุ่มเบือนหน้าออก ไม่อยากมองภาพนั้น เขายอมรับว่าตัวเองใจไม่แข็งเท่าไหร่หรอก แต่ก็ไม่อยากฝืนอยู่กับเธอต่อให้มันยืดยาวไปกว่านี้ ด้วยเกรงว่าถ้าเวลายิ่งผ่านไปความผูกพันมันจะเกาะตัวแน่นหนาจนไม่อาจแยกจากได้ จบวันนี้ดีที่สุดแล้ว เขามีทางเดินข้างหน้าของตัวเองอย่างแน่ชัดซึ่งระหว่างทางได้มีโอกาสพานพบกับเธอเข้าจึงชวนจับมือเดินมาด้วยกัน แต่เมื่อได้ระยะหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้เธอเดินไปต่อด้วยแล้ว จึงปล่อยมือให้หญิงสาวได้เดินไปตามทางของเธอเอง ซึ่งจุดที่เขาปล่อยมือเธอมันไม่ใช่เส้นทางเปล่าเปลี่ยวน่าหวาดกลัวเลย หากแต่มันเป็นเส้นทางที่สะดวกสบายที่หลายคนอยากเดินมาถึงด้วยซ้ำ เพราะเขาได้ทิ้งทรัพย์สินเงินทองไว้ให้แล้ว ซึ่งก็เปรียบเสมือนค่าเวลาของเธอ
ปล่อยให้ความเงียบเข้าแทรกอยู่ไม่นานชายหนุ่มก็เอ่ยย้ำขึ้นอีกว่า
“อย่าปล่อยให้มันยืดเยื้อไปกว่านี้เลยนะมี่ เข้าใจผมด้วย จบกันวันนี้ดีที่สุด คุณจะไปเริ่มต้นใหม่กับใครก็ได้ ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตคุณอีก”
คำพูดของเขาแต่ละคำกรีดเข้าไปถึงเนื้อทิ่มแทงหัวใจมนต์มีนาจนเลือดโชก หญิงสาวส่ายหน้าไม่อยากฟังคำตัดรอนนั้นอีกแล้ว
“ถ้ามี่ไม่เลิกล่ะ คุณจะยังไง”
ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงชายหนุ่มกร้าวขึ้นเมื่อได้ยินว่าเธอไม่ยอมจบ
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงกับคุณล่ะ ยึดทุกอย่างกลับคืนมาดีไหม แล้วก็ไปแต่ตัว อย่าให้ผมใจร้ายเลยมี่”
ดวงตาแดงก่ำบวมช้ำจากการร้องไห้หนักภายในไม่กี่นาทีจ้องมองเขา เธอเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่าจวินเป็นคนใจเหี้ยมคนหนึ่ง
“คุณใจร้าย หลอกลวงมี่ตั้งแต่แรก”
“ผมไม่ได้หลอกกินคุณฟรี ๆ สักหน่อย ที่ผ่านมาก็ให้อะไรต่อมิอะไรตั้งมากมาย ชีวิตคุณอาจไม่ดีเท่านี้ถ้าไม่มีผมนะมี่”
เหมือนเขาจะมีบุญคุณต่อเธอด้วยซ้ำ หญิงสาวจ้องมองใบหน้าที่ดุดันนั้นแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลพรากลงมาอีกรอบ ก่อนจะสู้สายตาเย็นชาคู่นั้นไม่ไหวต้องหลุบลงยกมือปิดหน้าสะอื้น
^
^
^
*** โอเค! รู้เรื่อง หมายถึงอิจวิน พูดรู้เรื่อง หึ...ดราม่ายิ่งหนักขึ้น บอกเลอ
กดติดตามเรื่องนี้ไว้ด้วยน้าาาา ชอบคุณค่า
- Writer
