ใจสลาย...4/1
1049 Words
ตั้งแต่เริ่มงานมอเตอร์โชว์จนสิ้นสุดงานวันสุดท้ายไปแล้วมนต์มีนาก็ยังไม่ได้เจอหน้ากับจวินเลย เธอส่งข้อความไปหาเขาตามปกติไม่มีข้อความตัดพ้อใด ๆ เพราะเรื่องเหล่านั้นถ้าจะคุยกันก็ควรกลับมาคุยกันซึ่งหน้าดีกว่า จวินตอบข้อความของเธอบ้าง ไม่ตอบบ้าง บอกเพียงว่าช่วงนี้งานเขายุ่ง แต่เธอเข้าไปดูความเคลื่อนไหวในโซเชียลเพื่อนบางคนของเขาที่เปิดเป็นสาธารณะก็พบรูปของจวินไปนั่งดื่มกับเพื่อน แต่เขาแค่ไม่กลับมาหาเธอ
จนวันหนึ่งที่จวินกลับมาที่คอนโดมิเนียม ตั้งแต่วินาทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาแล้วสบตากันมนต์มีนาก็รู้สึกถึงความเหน็บหนาวจากไอเย็นที่พัดพาเข้ามาด้วย แววตาของเขาที่มองเธอไม่เหมือนกับที่เคยมองมีสัญญาณบางอย่างอยู่ในนั้น
“กลับมาแล้วเหรอ หิวรึเปล่า อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”
มนต์มีนาทำทุกอย่างเหมือนปกติ แต่อีกฝ่ายก็ปฏิเสธเธออย่างไม่คิดถนอมน้ำใจอีกต่อไป
“ไม่”
เขาตอบเสียงเรียบพร้อมกับการระบายลมหายใจหนักออกมา เบือนหน้าหนีแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมามองเธอด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง จวินกลับมาที่นี่วันนี้เพื่อจะเคลียร์เรื่องให้มันจบ ส่วนตัวเขาไม่อยากทนกับความอึดอัดแบบนี้ต่อไปอีกแล้วเหมือนกัน แล้วน้ำเสียงเข้มก็เอ่ยออกมา
“มี่ ฟังนะ”
ประโยคแรกก็ทำให้มนต์มีนาใจวูบโหวงเหมือนมีบางอย่างปลิวมากระแทก
“ผมต้องเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศเร็ว ๆ นี้ อย่างน้อยก็คงสักสองปี หรืออาจจะอยู่นานกว่านั้น...”
เขาสูดลมหายใจเข้า ผ่อนออกเป็นระยะ มีความอึดอัดใจอย่างยิ่งกับเรื่องที่กำลังบอก จ้องมองอากัปกิริยาหญิงสาวนิ่งคิดในใจว่ามนต์มีนาจะยึดตัวเขาไว้ ไม่ให้ไปโดยง่ายหรือไม่ เขาไม่แน่ใจเพราะดูจากจากดวงตากลมที่มองเขาด้วยความสั่นไหวเหมือนคนใกล้จะร้องไห้เต็มที
‘ขอร้อง อย่ามาฟูมฟายให้เขาเห็น เขาไม่ชอบผู้หญิงเจ้าน้ำตา อืม ตอนคบกันใหม่ ๆ ก็ชอบนะ ดูบอบบางน่าทะนุถนอมดี แต่ตอนนี้มันดูน่ารำคาญในสายตาเขาไปแล้ว’
“แล้วยังไงคะ มี่รอคุณได้นะ กี่ปีก็รอได้”
หญิงสาวนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง
จวินมองท่าทางของเธอแล้วพลางสูดลมหายใจเข้า สีหน้าเปลี่ยนเป็นระอา แววตาไร้เยื่อใยก่อนจะบอกว่า
“ก็นั่นแหละที่จะบอก ผมจะบอกว่าคุณไม่ต้องรอ ไม่จำเป็นต้องรอผม” น้ำเสียงเขาเน้นย้ำทุกคำที่ว่ามา
ทั้งสองคนจ้องตากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง คนหนึ่งอาลัย แต่อีกคนไร้เยื่อใย ก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“คุณจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้หรือจะย้ายออกไปก็ได้ ถ้าอยู่ผมก็จะยกห้องนี้ให้คุณเลย แต่ถ้าไปผมจะโอนเงินให้ก้อนหนึ่ง”
“หมายความว่าไงคะ ที่บอกว่าให้อยู่ก็ได้ ให้ไปก็ได้”
มนต์มีนามองหน้าเขาด้วยความรู้สึกสับสนมาตั้งนาน สมองของเธอจึงได้เริ่มประมวลผลในทุกคำที่เขาเอ่ยมาแล้วก็เข้าใจได้ เธอเข้าใจแล้วว่าจวินกำลังจะไปจากเธอ
จวินระบายลมหายใจออกอีกครั้ง ไม่อยากพูดอธิบายอะไรให้มากกว่านี้
“หมายความว่าต่อจากนี้เราเลิกกันแล้วไง ที่ผ่านมาผมว่าผมให้คุณครบหมดแล้วนะ ถึงคุณจะออกไปอยู่คนเดียวคุณก็อยู่ได้โดยไม่เดือดร้อน”
“เลิกกันเหรอ”
ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มนต์มีนารู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวอื้ออึงไปชั่วขณะ
“ใช่ เลิก ช่วยเข้าใจอะไรง่าย ๆ หน่อย”
จวินย้ำชัด
“ตอบมี่สักคำได้มั้ย คุณมีคนใหม่รึเปล่า”
เสียงถามปนสะอื้น ความรู้สึกเจ็บปวดความเสียใจที่สุดเริ่มถาโถมกันเข้ามา
“ไม่มี ก็บอกแล้วไงว่าจะไป”
“แล้วทำไมไม่ให้รอ”
“ก็ไม่จำเป็นไง ถึงผมกลับมามันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เข้าใจไหมว่าไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ผมถึงไม่ให้คุณต้องรอ”
“มี่รอคุณได้ นานแค่ไหนก็รอได้จริง ๆ นะ”
“มันเสียเวลาเปล่ามี่ เข้าใจไหมว่าถึงคุณรอก็เสียเวลา ผมหมายถึงเวลาของคุณ!”
จวินส่ายหน้าด้วยความหน่ายแหนงเมื่อมนต์มีนาทำเหมือนไม่เข้าใจที่เขาพูด
น้ำตาหยดแรกร่วงเผาะลงมาตามแก้มนวล หญิงสาวปล่อยให้มันไหลออกมาเงียบ ๆ โดยไม่ฟูมฟาย จวินมองหยาดน้ำตาที่พรูลงมาเป็นสายแล้วเบือนหน้าหนีไปถอนหายใจหนัก และย้ำกับเธออีกว่า
“มี่ ไม่มีผมคุณก็มีสิ่งที่ผมเคยซื้อให้ซึ่งมันก็มากมายทำให้คุณอยู่ได้อย่างสบาย อย่าทำให้ผมลำบากใจได้มั้ย”
มนต์มีนานิ่งงันกับคำพูดของเขา พยายามมองหน้าเยื่องใยบาง ๆ ที่พอจะหลงเหลือในแววตาคู่นั้นบ้าง แต่กลับไม่พบอะไรเลย เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“ที่ผ่านมาเราไม่ได้รักกันเหรอ ฮือ ๆ มี่พยายามทำทุกอย่างก็เพื่อให้ได้อยู่กับคุณตลอดไปนะ”
และแล้วมนต์มีนาปล่อยเสียงสะอื้นอย่างสุดจะกลั้นไว้จริง ๆ สัญญาณที่เขาส่งให้รู้มาพักหนึ่งได้เปิดเผยในวันนี้ และการที่มนต์มีนาร้องไห้เสียงดังขึ้นก็ทำให้จวินคิดว่าหญิงสาวคงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่ จึงใช้ไม้ตายสุดท้ายที่เก็บซ่อนไว้บอกความจริงตั้งแต่แรกเริ่มให้รู้ คิดว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ เธอควรได้รู้ความจริงเรื่องนี้จากปากเขาเอง รู้แล้วจะโกรธก็ได้จะเกลียดก็เชิญ เขาไม่สนใจ
^
^
^
***งื้อ สงสารมี่อ่า
อย่าลืมกดติดตามไว้ด้วยนะคะ ดราม่าเป็นฉาก ๆ ยาว ๆ เริ่มล้าววว
- Writer
