EP.3 อยากได้

911 Words

แปะ! แปะ! แปะ! วู้ววววว!! เสียงตบมือและเสียงโห่ดังลั่นร้านเมื่อนักร้องคนสวยร้องจบเธอยิ้มให้พวกนั้นนิดหน่อยก่อนจะลงจากเวที “ว้า! จบซะแล้ว” ไอ้เคนพูดอย่างเสียดายเพราะว่ามันช้าเลยได้ฟังแค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น “ไอ้กล้ามึงไปเรียกไอ้ชัชมาสิ อ่อ เอานักร้องคนเมื่อกี้มาด้วย” ผมบอกกับลูกน้องคนสนิทให้ไปเรียกผู้จัดการร้านมาจะตบรางวัลซักหน่อย “ถูกใจขนาดนั้นเลย?” ไอ้เพ้นท์ถามผม “หึ” แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มและกระดกเหล้าในมือจนหมดแก้วรอเวลานักร้องคนสวย... “เออ!!ว่าแต่มึงพูดเหมือนรู้จักน้องเขามึงเคยเจอเหรอวะไอ้เคน?” จู่ ๆ ไอ้เพ้นท์ก็ถามขึ้นซึ่งผมเองก็สงสัยเหมือนกันแต่ไม่อยากถามเพราะคีพลุกอยู่ “อืม ชื่อ...พริกไทยละมั้งเป็นช่างสักรับงานนอกสถานที่” “รับงานนอกสถานที่...?” “อืม แต่อย่าคิดไปไกลนะเว้ย! เพราะน้องเขาเป็นแค่ช่างสักจริง ๆ ไม่ได้รับงานอย่างที่มึงกำลังคิดอยู่” “กูคิดอะไร?” “หึ ช่างสักเหรอ...” ผมเองก็ชอบสักเหมือนกันอยากจะเติมลายอยู่พอดี “งานดีไหม?” ผมถาม “หมายถึงคนหรือหมายถึงงานสัก?” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม “ก็...งานสิวะ!” “อ๋อเหรออออ แต่สำหรับกูถือว่าดีมากเลยแหละทั้งมือเบาลายเส้นก็สวยกูว่ามึงน่าจะชอบ” มันการันตีมาขนาดนี้คงจะจริงนั่นแหละ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูก่อนจะเปิดออกเป็นไอ้ชัชกับนักร้องคนนั้นยิ่งใกล้ ๆ ยิ่งสวย ตาคมดุเสียงครางก็นะหวานเหมือนเสียงร้อง...หรือเปล่านะ? “สวัสดีครับเสี่ยเปลว^^” ไอ้ชัชมันยกไหว้ผม “ไอ้พริกทักทายเสี่ยสิเขาเป็นเจ้าของที่นี่” มันกระซิบกับผู้หญิงคนนั้นเธอหน้าเหวี่ยงนิดหน่อยแต่กับถูกใจผมชะมัดเลย หึ “สวัสดีค่ะ” เธอยอมไหว้แต่ไม่มองหน้าของผม เล่นตัวสินะ “มานั่งนี่” ผมบอก “ไม่” ปฏิเสธแบบไม่คิดเลยแหะ “หึ สองหมื่นมานั่งนี่” ปึก! ผมบอกก่อนวางเงินที่โต๊ะตรงหน้าเธออยากรู้ว่าจะทนสักแค่ไหน “ฉันไม่นั่งถ้าไม่มีธุระอะไร...” “สองแสนมานั่ง!” ปึก! ผมไม่ยอมแพ้หรอก “หึ สองล้านก็ไม่นั่งหรอกเพราะงั้นเก็บเงินของลุงเอาไว้เถอะ” ละลุง!! ยัยนั่นเรียกผมว่าลุงเหรอวะ?! (พริกไทย) ฉันมองคนตรงหน้านิ่งที่วางเงินตรงหน้าฉันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เงินก็อยากได้แต่มันต้องเล่นตัวกันมั้งสิ ฉันเองก็เคยได้ว่าเสี่ยเจ้าของร้านนี้สายเปย์ขนาดไหนแต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ด้วยแถมยังเด็กมาก มากกว่าที่ฉันคิดไว้ก็เรียกว่าเสี่ยหนูเลยคิดว่าแก่... “ใครลุงเธอวะ?!” เขาไม่พอใจเมื่อฉันเรียกเขาอย่างนั้น “ก็แค่ล้อเล่นน่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ความจริงฉันไม่ได้อยากมาห้องนี้เลยด้วยซ้ำแต่พี่ชัชมันเร้ารื้อและยังบอกอีกว่าถ้าไปฉันอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่มันโดนไล่ออกก็ได้เพราะงั้นฉันเลยต้องมาอย่างไม่มีทางเลือกเท่าไหร่นัก เฮ้ออออ “สองล้าน!!มานั่งข้างฉันพริกไทย!!” เยสแม่! อุ๊บ! เอาจริงดิสองล้านนะเว้ยไม่ใช่สองบาทแค่นั่งได้สองล้านถ้ามากกว่านั่งจะขนาดไหน หยุด!! หยุดคิดอะไรแบบนั้นนะพริกไทย ปึก! เงินสดมาวางตรงหน้าของฉันเรียบร้อยแล้ว เขามันดื้อ! “ต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า นายมีเงินไม่ได้แปลว่าจะได้ทุกอย่างที่อยากได้นะ...” ฉันถามเขาออกไปตรง ๆ แต่ว่าพอจะเดาได้ว่าเขาต้องการอะไรก็ตาม “หึ พูดง่าย ๆ ก็ดีพริกไทย...” “...?” เรายังไม่สนิทกันสักหน่อย เหอะ! “ฉันอยากได้เธอ...เท่าไหร่ก็ว่ามาเลยฉันพร้อมจ่าย” พรึ่บ! “...!!” เขาพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ และมองมาที่ฉัน เขาคงทำแบบนี้บ่อยละสิท่าพ่อเศรษฐีเอ้ย!! “อยากได้เธอมาสักให้ฉันหน่อยทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย? หรือว่าเธอคิดไปเป็นอย่างอื่น หึ” เขายิ้มมุมปากอย่างสะใจที่แกล้งฉันได้ จิ๊! “แต่ถ้าคิดเป็นอย่างอื่นนอกจากสักก็ได้นะเสี่ยพร้อมจ่าย^^” “ฉันก็ยังไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ถะถ้าอยากสักก็ต้องจองคิว!!” “หนึ่งล้าน! แซงคิวให้เสี่ยได้ไหมพอดีรีบ...อยากได้” บ้าบอบ้านเขาเป็นโรงงานผลิตเงินหรือไง?! และเวลาพูดทำไมต้องมองฉันเหมือนจะทะลุแบบนั้นด้วย? “....” “ลายใหม่” ทำไมเขาต้องเว้นวรรคชวนคิดแบบนั้นด้วยเนี่ย!!! “ถ้าอยากได้มาก...ก็จะรัดคิวให้ค่ะเสี่ยแต่ขอสดนะคะเพราะไม่ชอบพวกขี้คุย” ฉันเจอมาเยอะพวกขี้อวดสุดท้ายไม่มีเงิน “หึ ถ้าเอาสดคงไม่ได้แต่ถ้าเงินสดพร้อมเสมอ^^” “นะนี่ 0////////0” ทำไมเขาพูดเรื่องแบบนั้นได้หน้าตาเฉยเนี่ย!! “เดี๋ยวยังไงเสี่ยจะให้คนติดต่อหนูพริกไทยไปนะครับ...เพราะต้องนัดเวลาเอา เอ๊ย! เวลาสัก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more