Kahit na nasasaktan ako at iyak ako ng iyak ay nagawa ko pa rin na makapagmaneho ng maayos at nakarating pa rin ako ng ligtas sa unit ko. Hindi ko nga alam kung paano ko na gawa ‘yon dahil halos wala na akong makita sa dinadaanan ko kanina dahil sa kakaiyak ko. Ako naman ung may gustong umalis pero ako ‘tong iyak ng iyak. Ayoko na kasi dito, hindi ko na kayang namatili pa sa lugar na ‘to kung ganito lang din sa totoo lang dahil mas mahihirapan lang ako kapag hindi ako umalis. Kahit naman kasi na hindi na ako nakatira sa mga magulang ko alam kong hindi nila ako titigilan hanggang hindi nila ako napapapayag sa gusto nila. Akala ko ay maiitindihan nila ako dahil anak nila ako pero hindi nila ako kayang intindihin dahil sarili lang nila ang iniisip nila. Halos buong buhay ko na ang ibinigay ko
