เวลาผ่านไปอีกเพียงครึ่งชั่วยาม[1]
เมื่อสังเกตได้แล้วว่าสตรีร่างบางที่อ้อนแอ้นอรชรเหลือเกิน กำลังเดินโอนเอนหมดเรี่ยวหมดแรง หงซือกวนจึงเลิกกลั่นแกล้งคนงามแล้วเอ่ยสั่งให้นกประหลาดไปหาอาหาร สัญญาณที่สั่งการก็มิได้มีอันใดมาก เขาแค่บอกมันว่า ไปหาของกินมา น่าแปลกนักที่เจ้านักตัวใหญ่ฟังคำเขาได้เป็นอย่างดี ความผูกพันอันไร้ที่มากลับแน่นหนาแม้มิได้สืบสาว เจ้านกแสนรู้รีบกางปีกโบกสะบัดบินจากไปอย่างปราดเปรียว สายตาคมเฉี่ยวของชายหนุ่มจึงกลับมาสนใจในตัวหญิงสาวที่มีความพยายามมากนัก กับการเดินตามเขาด้วยลำแข้งของตนเอง
นางไม่แม้แต่จะปริปากบ่นว่าเหนื่อยหรือเจ็บ ทั้งๆ ที่นางมักจะร้องไห้คล้ายกับสั่งน้ำตาได้
หงซือกวนจึงหยุดเดินแล้วยืนกอดอกพิงร่างสูงสง่ากับต้นไม้ใหญ่อยู่นิ่งๆ เขายืนมองสตรีที่กำลังเดินไปล้มไปอยู่ไม่ไกลกัน สายตาคมกวาดมองนางไปทั่วเรือนร่าง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ปลายเท้าเล็กของนาง ซึ่งคาดว่าน่าจะบวมไม่ม
