ก่อนที่เรื่องจะบานปลาย
859 Words
-ที่ปั๊มน้ำมันกลางทาง-
ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน ฉันนั่งเงียบๆ อยู่ในรถ ขณะที่น้าสาวกำลังเติมน้ำมันและจัดการเรื่องต่างๆ ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เพราะไม่อยากคิดถึงเฟิร์สอีกแล้ว ฉันใช้เวลาตลอดทั้งคืนข่มตานอนให้หลับ เพราะสมองมันไม่ยอมหยุดคิดถึงเรื่องที่เจอกับเฟิร์สเลย
“พี่ตุ๊กตาคะไปซื้อขนมด้วยกันไหมคะ” เสียงใสของน้องซินเอ่ยถาม ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจนิดหน่อย แต่ก็ทำให้ฉันมีสติขึ้นมา
“ไปสิคะ” ฉันตอบหลานสาวตัวน้อย ก่อนจะเดินลงจากรถ แล้วเดินตามป้าแป้วไปในร้านสะดวกซื้อ ฉันไปไหนมาไหนคนเดียวตามลำพังไม่ได้ เพราะยายไม่อนุญาต แต่ฉันก็เข้าใจยายนะ ท่านก็คงจะเป็นห่วงฉันนั่นแหละ
“ตายจริง ป้าลืมเอากระเป๋าสตางค์มา” ป้าแป้วพูดขึ้นขณะที่เรากำลังยืนรอจ่ายเงิน
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวตุ๊กตาจ่ายเงินก่อนก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ ป้าจะส่งประกันสังคมให้ลุงด้วย เดี๋ยวป้ามานะ” ป้าแป้วรีบเดินออกไป หลังจากที่ส่งตะกร้าในมือมาให้ฉัน ฉันกับน้องซินเลยต้องเดินออกจากแถวมาก่อน
“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ...” ขณะที่ฉันกำลังจะนับเงินในกระเป๋า ก็ดันไม่มองทางจนเดินไปชนกับคนอื่นเข้า ทำให้กระเป๋าสตางค์หล่นจากมือ ข้าวของกระจายเต็มพื้น
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้น ผู้ชายคนที่ชนกับฉันเขาย่อตัวลง เก็บข้าวของที่ตกกระจายบนพื้น และเมื่อฉันย่อตัวลงนั่ง เพื่อที่จะเก็บของ ก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ เธอไม่คิดว่าจะได้พบกับเฟิร์สอีก
"เฟิร์ส!" ฉันเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย เฟิร์สเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงของฉัน พวกเราสองคนสบตากัน เฟิร์สดูแปลกใจแต่ก็ยิ้มออกมา
"นี่เราบังเอิญเจอกันอีกแล้วเหรอ" เฟิร์สพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่งของที่ช่วยเก็บคืนให้กับฉัน แต่ว่าหนึ่งในข้าวของที่ตกกระจาย มีบัตรประจำตัวผู้ป่วยของฉันอยู่ด้วย เฟิร์สก้มมองและเห็นพอดี
“นี่...ของสตาร์เหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ใช่...” ฉันรับบัตรกลับมาถือไว้ บรรยากาศระหว่างเราค่อนข้างว่างเปล่า มันเหมือนเขาก็ตกใจที่เห็นแบบนั้น ฉันเองก็อายเพราะเขารู้โดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว
"นี่สตาร์กำลังจะไปไหนเหรอ" เฟิร์สถามขึ้น เขาคงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ
"เรากำลังจะกลับบ้านยายที่น่าน เราแวะเติมน้ำมันก่อนน่ะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ฉันพยายามมองสายตาของเขา เพื่อเดาว่าเขาคิดอย่างไร
"เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วสินะ จะบังเอิญเจอกันรอบที่ 3 คงจะยาก"
"ก็...อาจจะเป็นอย่างนั้น" ฉันตอบเสียงเบา แอบรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยที่ต้องล่ำลากับเขาอีกครั้ง
"เราดีใจนะที่ได้เจอสตาร์อีก" เฟิร์สพูดขึ้นมา พร้อมกับยิ้มอบอุ่น
"เราก็เหมือนกัน" ฉันตอบกลับ พร้อมกับยิ้มบางๆ แต่ในใจลึกๆ ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป เราสองคนยืนมองตากันเงียบๆ สักพัก ก่อนที่เฟิร์สจะพูดขึ้นมา
"ดูแลตัวเองดีๆ นะ ถ้าสตาร์มีความสุข เราก็จะมีความสุขด้วยเหมือนกัน"
"เฟิร์สก็เหมือนกันนะ" ฉันตอบเบาๆ แล้วพวกเราก็ยิ้มให้กันอีก ครั้งก่อนที่เฟิร์สจะหันหลังเดินจากไป
ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังของเฟิร์สที่ค่อยๆ ห่างออกไป หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความคิดถึงและความเสียดาย
แต่ฉันก็รู้ดีว่าเส้นทางชีวิตของพวกเขาคงไม่สามารถบรรจบกันได้อีกแล้ว ฉันได้แต่ถอนหายใจเบาๆ และมองตามเขาไปเท่านั้น
“ใครเหรอคะพี่ตุ๊กตา” เสียงน้องซินที่ยืนมองพวกเราอยู่นานแล้ว เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ...เพื่อนพี่ตุ๊กตาค่ะ น้องซินไม่ต้องบอกแม่นะคะ ว่าพี่ตุ๊กตาเจอเพื่อน” ฉันลืมไปเลยว่าน้องซิน
ก็อยู่ตรงนี้ด้วย
“ทำไมละคะ”
“เพราะคุณย่าไม่อยากให้พี่ตุ๊กตามีเพื่อนเป็นผู้ชายค่ะ”
“ได้ค่ะ น้องซินจะไม่บอกคุณแม่” น้องซินรับปากกับฉัน ไม่นานป้าแป้วก็เดินกลับมาหาพวกเราสองคน ฉันเห็นเฟิร์สเดินออกจากร้านสะดวกซื้อไปแล้ว เขายังหันกลับมาหาฉันและโบกมือลา
นี่คงเป็นการเจอกันครั้งสุดท้ายของพวกเราจริงๆ แต่เชื่อไหมว่า พอเรามาเจอกันอีกครั้ง ความรู้สึกอยากเจอกับเขาของฉันมันก็เพิ่มขึ้นอีก มากจนฉันกลัวว่าตัวเองจะสติแตก แล้วหนีออกจากบ้านไปตามหาเขา คนบ้าอย่างฉันทำได้หมดนั่นแหละ ทางที่ดีควรจะหยุดคิดถึงเขาได้แล้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกันใหญ่
- Writer
