“เหมือนหมอใช่ไหม”
คุณหญิงเพ็ญแขถามขึ้น เมื่อเห็นเธอมองภาพวาดในห้องของท่านที่แขวนผนังอยู่นาน พิมนารารับคำแผ่วเบา
“ค่ะคุณท่าน”
“นั่นล่ะปู่เขา ชื่อคุณประภัทธ์”
พิมนารายิ้มรับคำตอบของคุณหญิงเพ็ญแข
“นอกจากหน้าตาจะเหมือนปู่แล้ว นิสัยยังถอดแบบกันมาด้วยนะ ใครๆอาจจะคิดว่าหมอภีมดูใจเย็น แต่จริงๆแล้วใจร้อนที่หนึ่งเลยล่ะ เวลาโกรธนะพูดจานี่ฟังแทบไม่ได้ โมโหร้ายมาก”
พิมนาราเผลอพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย เพราะเธอคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเห็นภีมในแบบนั้นมาแล้ว
“แต่ด้วยภาระหน้าที่และสังคมที่เขาอยู่ ฉันคิดว่าเขาคงไม่กล้าแสดงนิสัยจริงๆกับใครหรอก ยกเว้นคนใกล้ตัวของเขา เหมือนคุณประภัทธ์เวลาอยู่ในวงสังคมนะ มาดนิ่ง สุขุมสุภาพ สาวๆนี่มองกันตาปรอย แต่พอกลับมาบ้านอยู่กับฉันสองคน ขี้โมโห โผงผางเอาแต่ใจที่หนึ่ง...หมอก็ไม่ต่างจากปู่ของเขานักหรอก เพียงแต่หมอจะกล้าเผยตัวตนกับใครเท่านั้นเอง”
คุณหญิงเพ็ญแขมองด้วยแววต
