“เราต้องกินอะไรบ้างนะผิง จะเอาแต่นอนนิ่งๆอย่างนี้ไม่ได้”
“ผิงไม่มีแรงค่ะพี่ภีม”
เจ้าตัวบอกก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะนอนมานาน แล้วขยับตัวปุบปับอย่างนี้เลยเวียนหัวหน้ามืดขึ้นมา เจ้าตัวเท้ามือกับที่นอนเค้นเสียงเครียดแค้นออกมาว่า
“ผิงเกลียดนังนั่น ทั้งที่มันก็รู้ว่าผิงกับโตรักกัน และกำลังจะมีลูก มันยังจะรั้งโตเอาไว้อีก นี่โตไม่กลับบ้านหลายอาทิตย์แล้วนะคะ”
ภีมลูบผมดำที่เคยเงางามแต่บัดนี้ยุ่งเหยิงไม่เหมือนเดิมอย่างเบามือ แล้วบรรจงสางออกจนเรียบขึ้นบอกเสียงนุ่ม “อย่าเครียดนะ เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กในท้องจะกลายเป็นเด็กงอแง”
“ถ้าโตไม่กลับมา ผิงก็ไม่อยากมีลูกแล้วละค่ะพี่ภีม”
“ผิง! อย่าพูดแบบนี้”
“ผิงพูดความจริงค่ะพี่ภีม ถ้าโตหลงนังเด็กนั่น ไม่กลับมา ผิงจะเอาเด็กออก”
“ผิง! หยุดพูดแบบนี้นะ พี่ไม่ชอบเลยนะ คนที่คิดจะทำร้ายลูกตัวเอง ผิงก็รู้นี่นา”
ภีมลุกออกจากเตียงยืนมองหน้าสวยของน้องสาวด้ว
