Love and Chaos

LaC 010

Chloe's POV:

“Let’s get married.” I said without hesitation. He stopped moving. Akala ko bumalik siya sa pagtulog ngunit nag-angat siya ng ulo at tiningnan ako ng maigi. Umiling siya at bumuntong hininga.

“You’re a mess.” He mumbled. I smiled and sat in front of him.

“Thanks for the compliment.” I thanked. He scoffed and put his hands on the table and leaned back on his chair.

“You’re not thinking straight, Chloe. I’m serious. You’re a mess.” He said seriously.

“Oh, I know you’re serious, Niki. And yes, I’m a mess, but I’m thinking straight. Hindi ba’t kayo ang pumipilit na ituloy ang kasal na magaganap? Eh bakit parang nag-aalangan ka pa ngayon?” Ani ko. Bumuntong hininga siya at naihilamos ang palad sa kaniyang mukha.

“Wala ng atrasan ‘to. Mag-isip ka ng mabuti.” Seryosong saad niya.

“Seryoso ako, Rook. Oo at hindi lang ang sagot. Let’s get married.” Napakamot siya sa kilay niya at napahawak sa kaniyang sentido. Para bang na-stress at na-pressure siya sa biglaang proposal ko…wait! I’m not proposing! I-it’s already planned! Kino-confirm ko lang.

“Chloe—”

“Yes or no?” Seryosong tanong ko. Marahas siyang nagbuga ng hangin at sinuklay ang buhok niya. Grabe. Ang likot pala netong lalaking ‘to kapag nape-pressure o nas-stress siya.

“If ever I said yes, wala ng bawian? Wala ng atrasan?” Tanong niya. Tumango ako at sumandal din sa upuan ko tsaka pinag-krus ang braso ko. He tapped his fingers on the table and eventually nodded. “Fine. Yes.”

“It’s set then. We’ll get married. But before we tell our parents, let’s have our rules.” Sabi ko at naupo ng deretso. Ipinatong ko sa mesa ang braso ko at pinagsaklob ang dalawang palad ko.

“Seriously? Rules? What are we? Kids?” Parang naaasar na tanong niya.

“Niki Rook baka nakakalimutan mo, I still hate you.” Deretsahang saad ko. Napanganga siya tsaka tumawa ng sarkastiko.

“Right. As expected from a Valencia.” He muttered. Naupo rin siya ng maayos at ginaya ang posisyon ko. “F*ck this. Tell yours and I’ll tell mine. You go first.” He said seriously.

“Yow bro…/Bestie…” Napatigil ang dalawang personalidad na kadadtaing lang anng makita ang posisyon naming dalawa ni Niki.

“We’re having our meeting.” I stated.

“Leave.” He added. Both Veli and Mikael looked at each other and shrugged their shoulders.

“O…kay then. I’ll leave your chips here and leave. Let’s go.” Veli said awkwardly and pulled Mikael away. Inabot ko ang isang balot ng banana chips na inilapag ni Veli sa tabi ko at nilagay iyon sa gitna.

“Banana chips?” Pag-alok ko. Tumango lang siya. Binuksan ko iyon at naunang dumukot ng isa.

“Let’s start. Rule number 1, we won’t and don’t and never will, live in the same house.” I stated. Bumuntong hininga siya at sumuko agad. Bumalik siya sa pagkakasandal sa upuan niya at yumuko.

“Yeah about that. Mom already got us a house and lot.” My eyes widened. His mom did what?!

“Huh?! Ano kamo?!” Kamot-ulo siyang tumango at nagkibit-balikat.

“Yep. Actually, kakatapos lang ng bahay last month.” My eyes widened even more.

“Hindi naman halatang pinagplanuhan niyo, ano?” Sarkastikong kumento ko.

“Hoy hindi ako. Sila mom ang sisihin mo. I didn’t know until last night. Maski ako hindi ko inaasahan.” Sabi niya at yumuko. Nag-iwas ako ng tingin ay yumuko din.

“None of us expected this.” I mumbled. He chuckled and sighed.

“Yeah.” He agreed. “Okay so your first rule is un-approved, what’s next?” He asked.

“Since the first rule couldn’t apply, kasi nga sa madaling salita titira tayo sa iisang bubong kahit labag sa loob ko—”

“Natin. Labag rin sa loob ko iyon.” Biglang singit niya. Sinamaan ko siya ng tingin tsaka muling nagpatuloy.

“Titira tayo sa iisang bubong kahit labag sa loob NATIN, my first rule is we can’t sleep in the same room.” I stated. He nodded.

“Fine with me. What else?” Tanong niya.

“So far, ayun palang naman ang naiisip ko. Babalitaan nalang kita kapag nakaisip ako ng bago.” Sabi ko at ngumiti. Napasinghap siya at napanganga.

“Anak ng, akala ko pa naman madami. Pa-rules rules ka pa diyan.” Saad niya at umirap.

“Nye nye nye whatever. Oh, ikaw naman. Anong batas mo, ginoo?” Sarkastikong tanong ko.

“Ayan. May first rule na agad ako. Stop being sarcastic. Do you know the feeling of talking to someone who’s being sarcastic with you all the time?” He asked. Ngumiwi ako at umirap.

“Hmm, can’t promise you that.” Sabi ko at nangalumbaba.

“Rules are rules Valencia.” Nakangising sagot niya.

“And if I don’t want to follow the rule? As if you could do anything.” Hamon ko sakaniya.

“If you break one of my rules, you owe me a kiss.” Nakangisi paring saad niya. Ngumiwi ako at nag-act na sumusuka.

“Kadiri Rook! Eww!” Agad na reklamo ko.

“There’s nothing wrong with that. We’ll soon be husband and wife.” Casual na saad niya na para bang wala lang sakaniya iyon. “And don’t worry, I‘ll do the same. If I broke one of your rules, then I owe you a kiss. Which I’ll be happy to do intentionally cause who doesn’t want free kisses?” He said and laughed.

“No, Rook. Hindi counted ‘yun kung sadya.” Pagsalungat ko. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit mas lumawak ang pag-ngisi ng kumag na ‘to.

“So, are you saying you’re aggreging with the broken rule condition? Sinasabi mo bang payag ka?” Nang-aasar na tanong niya.

“F*ck you Niki.” I exclaimed. “That’s my rule number two, no kisses. Never.” Ani ko at diniin ang never.

“Hug pwede?” Tanong niya. Tinaasan ko siya ng kilay dahil sa tanong niya na iyon. “Cuddles? Don’t judge me. Physical touch is my love language.” He asked again. Naramdaman ko ang pag-iinit ng pisngi ko kaya nag-iwas ako ng tingin at tumikhim.

“That depends.” Maikling sagot ko. He snapped his fingers.

“Okay fine. My second rule is…” Sinamaan ko siya ng tingin dahil talagang pina-suspense niya pa ang pangalawang rule niya.

“T*ng*na ayusin mo. Tatamaan ka talaga sakin.” Inis na saad ko at inambaan siya.

“Profanities. Strictly no profanities. If I hear you swear, you’re gonna have to kiss me.” He said and laughed. My jaw dropped. He’s…laughing. WHO LAUGHS AT THAT KIND OF RULE?!

“What kind of a f*cking rule is that?!” Magkahalong gulat at inis na tanong ko. Aba sinong matinong tao ang gagawa ng ganoong batas?! Ha?!

“And that rule applies right now.” Ngising nakakaloko ang makikita sa kaniyang mukha. Agad kong kinuha ang bag ko at nagmamadaling ang-martsa palabas ng library. Muntik ko pang makalimutan yung banana chips ko sa lamesa dahil sa pagmamadali.

“D*mn you!” Sigaw ko sakaniya bago tuluyang lumabas ng library.

Laking pasasalamat ko nang hindi niya ako sundan. Dahil kung hindi ay makakatikim talaga saakin iyong lalaking iyon.

“Oh, saan ka naman pupunta?” Tanong ni Veli nang makasalubong niya ako. Kumunot ang noo ko at tinuro ang daan papunta sa room namin.

“Papasok?” Patanong na sagot ko.

“Ay ateng ano? Nakalimutan mo na? Half day lang tayo ngayon. Ngayon naka-schedule yung board meeting ng teachers.” Tinapik ko ang noo ko dahil doon. Oo nga pala! Nakalimutan ko na iyon dahil sa pag-aalala kay ano. We must not speak his name. “Ayan kasi. Huwag ka pang matulog para lalo kang sabaw.” Pang-aasar niya. Ngumiwi ako at nagkamot ng ulo.

“Ewan ko saiyo. Tara na nga.” Ani ko at hinila siya. Kinawit niya ang braso niya sa braso ko at humawak sa kamay ko.

Napatigil ako sa paglalakad. Ganun din si Veli. Nung una ay nagtaka siya kung saan ako nakatingin kaya sinundan niya iyon, pero agad na sumama ang timpla ng mukha niya. Hinila niya ako palapit sa gate. Dere-deretso lang ang lakad namin.

“Chloe.”