Love and Chaos

LaC 002

Chloe’s POV:

This went on and on. Walang consistency ang leaderbaord namin dahil minsan ay mataas kami, minsan ay mataasan nila kami. At sa bawat tanong ay pahirap ito ng pahirap. Hanggang sa…

“We have a tie. And there is one question left that will serve as the tie breaker. This will be answered by the presidents from both clubs. Squadratics and Tri-hardz, get ready. Here is our last question…”

Naging tahimik ang buong paligid. The sound of the giant wall clock ticking behind us and our breathing is the only sound that can be heard. The tension between our teams rose.

“For our last question, find the limit of the equation written on the board.” An equation flashed on the board in front of us. I held my pen tightly and started solving. I kept on stealing glances from Niki and saw him solving for the limit. Napatigil ako nang may mapagtanto ako. Wait, I remember this question. My eyes widened when I remembered the answer.

Mabilis kong pinindot ang buzzer na ansa harapan namin, ngunit agad ding napatingin sa kabilang table nang makitang pumindot din sa buzzer si Niki. Bigla akong kinabahan ng malala. Oh no…

“Squadratics?” I smiled.

“There is no limit, for it does not exist.” I answered confidently.

“Congratulations, squadratics. You will represent Easton International School in the MathGen competition.” Napapalakpak kaming lahat. Ang iba ay tumalon-talon pa sa sobrang tuwa. Agad na yumakap ng mahigpit saakin si Veli na agad ko ring sinuklian. Kinamayan ako ng ibang professors at ni-congratulate. Nagpaalam ang mga teammates ko na pupunta muna sa kani-kanilang magulang.

“Tsk. Congrats.” Bumaling ako kay Niki na nakapamulsa at seryosong nakatingin saakin.

“Hmm parang labas pa sa ilong ah.” Kumento ko. Umirap siya at pumalatak.

“What do you want me to do?” He asked. I snorted and composed myself.

“Nothing. Just leave me alone.” I said and turned my back on him.

“Congrats!” Muntik pa akong mapatili nang may yumakap saakin mula sa likuran at binuhat ako tsaka inikot sa ere. I laughed when that person put me down.

“Aww, thank you baby!” I said and turned around to face him. I planted a kiss on his cheeks and hugged him tightly.

“You did a great job, baby. You and your team deserve to be the representative of our school. You studied all days and nights for this.” He said and pinched my cheeks.

He’s Aaron Molina. My 5 years boyfriend and still counting. He’s my long-time partner in crime. He was always there to support me with everything that I want to do. Kahit minsan ay nawawalan na ako ng oras sa kaniya ay hindi siya sumuko at nanatili sa tabi ko. He’s so sweet, understanding, caring, and supportive boyfie.

“And just like I promised, babawi ako sayo for not giving you time these past few weeks. Nagui-guilty tuloy ako.” Sabi ko at kumalas sa yakap. He smiled and messed my hair.

“I told you, as long as masaya ka sa ginagawa mo, gusto kong ipagpatuloy mo ‘yan at susuportahan kita. It doesn’t matter if sometimes we couldn’t spend our free times together. Basta alam kong mahal mo ako at ako lang, kampante at masaya na ako.” Mahabang sagot niya at inakbayan ako. My heart melted with those words. Gosh how can he be this kind?! “And because you won this little competition, date tayo. My treat.” Sabi niya at sinumulang maglakad. Pero pareho kaming napatigil nang may tumawag saakin.

“Is Chloe still—oh wait, there she is. Chloe!” Mabilis akong lumingon para tingnan kung sino iyon. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang dalawang taong naglalakad ngayon palapit saakin.

“Mom? Dad? Oh my, you made it!” Hindi makapaniwalang saad ko at mabilis na sinalubong sila ng yakap. They both hugged me back tighter.

“Of course! You know we wouldn’t miss any competition of yours.” Mom said and smiled.

“But I thought you were busy at the company?” I asked.

“Honey you know there’s not a problem we can’t solve.” Dad said and smiled also. But I noticed something strange. Yung ngiti niya, it looks like he’s tired. But why?

“Dad, are you okay? You look tired. You too, mom.” Puna ko. Nagkatinginan silang dalawa bago tumawa.

“Ikaw talaga anak ang dami mong napapansin. Ikaw nga ang mukhang pagod eh. Oh siya where’s your boyfriend ba?” Mom asked.

“Andito—” Napatigil ako sa pagsasalita dahil paglingon ko ay wala na si Aaron sa likuran ko. Hala, andito lang iyon kanina ah?

Biglang nag-ring yung phone ko kaya kinuha ko ito mula sa bulsa ng pants na suot ko.

Baby calling…

“Hello? Aaron? Nasaan ka?” Tanong ko agad pagkasagot na pagkasagot ko ng tawag.

“Baby sorry hindi na ako nakapag-paalam. May emergency daw kasi sa bahay kailangang kailangan na ako doon. I’m so sorry. Pakisabi nalang kela tita.” Sabi niya. Magsasalita pa sana ako nang babaan niya ako ng telepono.

“Oh, nasaan daw siya?” Tanong ni mom. Ngumiti ako at isinuksok ang telepono ko sa aking bulsa.

“May emergency daw po eh. Mukhang seryosong seryoso dahil nagmamadali siya eh.” Paliwanag ko at inayos ang bag ko.

“Ah. Oh, siya let’s go na. Nagpahanda na ako kela manang ng foods natin. We will celebrate this success of yours. Congrats anak! I’m so proud of you!” Tuwang-tuwang saad ni mommy at muli akong niyakap ng mahigpit. Natawa nalang ako at sumunod sakanila sa kotse.

---

“So kelan daw ang competition?” I asked. Sumenyas ako kamy mommy na aakyat na sa kwarto. Tumango lang siya at nagtungo sa kusina.

“Sa sunod na buwan ang sabi ni Mrs. Cordova. Sa 27 daw.” Sagot ni Veli. I sighed.

“Grabe naman sa susunod na buwan agad. Baka iwanan na ako ng jowa ko neto.” Sabi ko. Natawa ako dahil humagalpak siya ng tawa. Kapag eto kasama mo, hindi ka matatawa sa joke niya kundi sa tawa niya mismo.

“G*ga kalmahan mo nga. You two are together for 5 years, hanggang ngayon nagdududa ka pa din bang ipagpapalit ka niya?” Ani Veli. For the second time, I sighed and flipped my Algebra textbook open.

“Eh kasi naman Veli wala na akong oras para sakaniya. And yeah, we’ve been together for 5 years, pero hindi namin hawak ang tadhana. Malay mo mag-ib ang ihip ng hangin at bigla nalang niyang ma-realize na I’m not good for him. I mean he’s so sweet and caring. Idagdag mo pa na understanding siya. At sa sobrang understanding, parang wala na siyang pakialam kung wala na akong oras sakaniya.” I said. Isinara ko ulit ang textbook at nahiga sa kama. “I don’t want him to think na hindi ko na siya mahal kaya ginagawa ko nalang na dahilan itong competition.” Dagdag ko.

“Girl what did you eat at grabe ka ata mag-overthink ngayon? Sabi ko anamn sayo, ang pago-overthink hindi inaalmusal. Tsaka ano ka ba? Mahal na mahal ka kaya nun. Hinding-hindi ka ipagpapalit nun. Saksi ako sa ilang taong pagmamahalan niyo kaya tumigil ka na diyan at mag-review nalang.” I smiled at what she said. Pagdating talaga sa mga ganito, siya ang advisor ko.

“Yes maam. I’ll hang up now. Mag-review ka na din. Love you bestie. Mwah!” I said and ended the call. Tumihaya ako at nakipagtitigan sa kisame. Muli ay napuno ng what if’s ang utak ko.

What if magsawa siya sa ganitong sistema namin? What if isang araw magising siyang wala na yung spark saaming dalawa? What if isang araw ma-realize niyang nasobrahan siya sa pagiging understanding at baka namihasa na ako?

“Argh! Chloe, kalma. That guy loves you so much. Nothing will change, okay?” I talked to myself. Huminga ako ng malalim at dahan-dahan itong pinakawalan upang ikalma ang utak ko at ang puso kong sumasakit dahil sa mga what if’ na naisip ko.

Nothing will change.