Love and Chaos

LaC 007

Chloe's POV:

“Will you marry me, Chloe?” He asked again. I exhaled.

“Aaron, what are you doing? Really? Proposing in a phone talk? Didn’t you hear what I just said? I don’t want to get married yet. I will marry you someday, but not now.” I answered. Pero parang mali pa ata na sinabi ko iyon dahil nagalit siya. Wait, nagalit siya?

“Yes or no lang ang sagot doon, Chloe. At ine-expect kong you’ll say yes. Bakit parang nagda-dalawang isip ka na ngayon? You don’t love me anymore? Huh? Ipinagpalit mo na ako?! Bakit?! Mas gwapo ba saakin yung anak ng business partners ng mga magulang mo, ha?! Ilang paligo ba ang lamang niyang lalaki mo?!” Natulala ako nang magsimula siyang sumigaw.

“What happened to you Aaron? Y-you never shouted at me. Why did you change?” Wala sa sariling tanong ko sakaniya.

“I have to go.” He said. Nakarinig ako nang paggalaw mula sa kabilang linya. Bago niya ibaba ay nakarinig pa ako ng boses ng…babae.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at umiyak. I hugged my pillow tightly and buried my face there.

What happened to the Aaron that I loved? Kanina ay parang nakikipag-usap ako sa ibang tao. Nagbago na nga talaga siya. Is it because of me? Dahil ba wala na akong oras sakaniya?

Napatigil ako sa pag-iyak nang makarinig ng katok sa pintuan ko. I wiped my tears and inhaled deeply before speaking.

“Come in.” Pilit kong binuo ang boses ko.

“Anak—are you crying?” It was dad who knocked on my door. I smiled and shook my head.

“It’s nothing dad. I was…watching.” I lied. He sighed and went in.

“Can we talk to you? Or do you want to rest?” He asked.

“Of course. What is it?” Tanong ko. Sinenyasan niya akong sumunod sakaniya na agad ko rin namang sinunod. Tumayo ako at sumunod sakaniya. Pumasok kami sa office niya. Andoon na si mom na hindi mapakali sa kaniyang kinauupuan. Nang makita ako ay agad siyang tumayo at sinalubong ako ng mahigpit na yakap.

“I was worried about you. I’m sorry baby.” Mom whispered and sniffed. I hugged her and patted her back.

“Huwag ka na umiyak mom. Ayos lang po ako.” Pagpapatahan ko sakaniya. Tumango naman siya at pinahid na ang kaniyang luha.

“Sit down.” Ani dad. Naupo kaming lahat sa sofa. Magkatabi kami ni mom samantalang si dad naman ay nasa swivel chair niya.

“What is it that you wanted to talk about?” I asked.

“It’s about what happened earlier. Sorry kung hindi agad namin sinabi saiyo. It’s just that we can’t find a perfect timing. Until tonight. Yes, it’s true planado na namin ang lahat. Oo niyo nalang dalawa ang hinihintay namin.” Paliwanag ni dad.

“Hindi naman sa pang-babastos dad but bakit ba gustong-gusto niyo akong ipakasal sa taong hindi ko naman mahal, mas lalo nang hindi ko naman kilala? Alam niyo naman po ang mga plano ko, hindi ba?” Tanong ko. Nagkatinginan silang dalawa.

“I think it’s time we tell her.” Sabi niya kay mom.

“Tell me what?” I asked. Bumuntong hininga si mom at hinawakan ang kamay ko.

“Anak…nagsisimula nang malugi ang kumpanya natin.” Her voice broke. I froze. Does this mean, we’re slowly losing our company?

“All the things we worked hard for, we’re slowly losing it. At kapag hindi naagapan, we might lose the whole company.” Dagdag ni dad.

“Willing mag-invest ang Rook Company saatin, but there’s one condition.” Sabi naman ni mom.

“And that is to marry their son. To strengthen the partnership between our company and theirs.” Ako na ang nagtuloy ng gusto nilang sabihin.

“Pero anak, Chloe, hindi ka namin pinipilit, okay? Ayos lang kung ayaw mo at hindi ka pa handa—”

“Kelan pa?” I asked.

“Huh?” Takang tanong nila.

“Kelan pa nagsimulang malugi ang kumpanya?” I asked. Muling nagkatinginan sina mom and dad.

“L-last month.” Sagot ni dad.

“And you didn’t tell me?” Naluluhang tanong ko. “Akala ko ba, sama-sama tayong lulutas sa mga problemang dadating sa pamilyang ‘to? Bakit niyo itinago saakin? Kaya ba lagi ko kayong nakikitang pagd na pagod at halos hindi na matulog? Mom, dad, bakit naman hindi niyo sinabi?”

“Ayaw na namin dagdagan yung stress mo, anak. We know how vulnerable you are. We didn’t want to risk that. Isa pa, we want you to focus on your studies and let us handle this problem.” Paliwanag ni mom at niyakap ako.

Matapos ang pag-uusap namin na iyon ay pumasok ako ng kwarto at nagkulong. I cried harder than before.

Bakit naman ganito? Bakit naman nagsabay-sabay pa ang mga problemang ‘to? Una, yung arrange marriage, pangalawa, kami ni Aaron, tapos ngayon naman, yung kumpanya namin.

How am I going to solve all of this? What am I gonna do?

---

I looked at my wristwatch for the 10th time today. Kanina pa ako naghihintay dito sa waiting area malapit sa gate ng campus. I have to talk to Aaron. I have to fix what happened between us. I have to explain. I’m trying to solve my problems one by one, starting with my relationship.

Nang mamataan ko ang paparating na kotse ni Aaron ay mabilis akong tumayo at hinintay siya. Nang bumaba siya at naglakad papasok ay agad ko siyang sinalubong.

“Aaron…” I called his name. he just looked at me and didn’t answer. “About what happened last night—”

“I don’t want to talk about it. Male-late na ako. Sa susunod na natin ‘to pag-usapan.” He said coldly. Woah. H-he never talked to me that way.

“Aaron, baby, please. We have to talk.” Pigil ko sakaniya at hinawakan ang braso niya. Muntik pa akong matumba nang pabalibag niyang tanggalin ang pagkakahawak ko sa braso niya. Mabuti nalang at nasalo ako ni…

“Pre, babae ‘to. Kumalma ka.” Ani Niki. Agad akong lumayo sakaniya at tumingin sakaniya ng masama.

“Umalis ka dito. Huwag kang makigulo. Please.” Galit na bulong ko. Itinaas niya ang dalawang kamay niya at lumayo.

“Chill. Ano bang problema niyong mga tao at ang iinit ng ulo niyo?” Bulong niya at naglakad paalis. Muli akong humarap kay Aaron pero naglalakad na siya paalis.

“Aaron! Ano ba?! Kausapin mo nga ako!” Singhal ko at hinila siya paharap saakin. Ngunit ako mismo ang napaatras nang makitang kasing talas ng kutsilyo ang tingin niya.

“Male-late na ako. Kaya kung pwede, tigilan mo na ako. Or else…” Banta niya. Napayuko nalang ako at tumabi. Nagdere-deretso siya ng lakad nang hindi manlang ako nililingon.

Hindi ko napigilan ang sarili ko at humikbi sa isang gilid. Why is this so hard? Huminga ako ng malalim at pinahid ang mga luha ko tsaka nag-angat ng tingin. Nang makita kong nakatingin saakin si Niki ay sinamaan ko siya ng tingin at inirapan tsaka naglakad paalis.

Maybe it would be better if I give him space. Maybe…

“Chloe!” Napatingin ako kay Veli nang tawagin niya ako. Nagsalubong ang kilay niya. “Umiyak ka.” It wasn’t a question. Of course, she knew. She’s my bestfriend since elementary.

“Can I lie?” Natatawang tanong ko ang suminghot. Inayos ko ang sarili ko bago pumasok sa room namin. Pagka-upo namin ni Velin ay agad niyang hinarap saakin ang mesa niya.

“Tell me what happened.”

She ordered. Umiling ako pero binelatan lang niya ako. “Edi don’t. Kahit naman anong iling mo alam naman nating dalawa na sasabihin mo rin naman saakin kalaunan.” Confident na saad niya at muling binalik sa pwesto ang mesa niya.

Bumuntong hinginga ako at nangalumbaba.

“Spill the tea~” Pakantang bulong niya kaya natawa ako.

“Sure. Basta ikaw maglilinis.” Pang-aasar ko. Sumimangot siya at pabirong tinulak ako.

“Tse! Diyan ka na nga.” Ani Veli at nangalumbaba din.

“We fought.”