So Hot ร้ายให้ได้รัก4 ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นเพื่อน
1075 Words
ฉันไม่คิดเลยว่าเฟิงหวงจะเลวได้ขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะใช้วิธีนี้มาเร่งรัดกัน เขาไม่คิดหรือไงว่าไม่ได้มีแค่ฉันที่เดือดร้อน พี่สาวสองคนของฉันต้องถูกพ่อลงโทษแน่ คุณสมิงไม่เคยปล่อยผ่านคนที่ทำงานพลาดให้ลอยนวล อยู่ที่ว่าจะลงโทษหนักแค่ไหน ครั้งนี้มีงานแต่งของฉันมาชดเชย การลงโทษคงไม่หนักมากนัก
“ไม่ห่าง” เขายักคิ้วกวนประสาท ทำคนอื่นเดือดร้อน ไม่มีท่าทีสำนึกเลยจริง ๆ
“อย่าบีบบังคับ”
“บีบได้มากกว่านี้อีกจะลองดีไหมล่ะ” คนไม่สำนึก สารเลว รู้ว่าฉันสู้ไม่ได้ก็เลยอยากจะกดดันฉัน
“ใจเย็นหน่อยไอ้เฟิง ปล่อยให้นิได้อยู่กับตัวเองหน่อย” เสียงธีร์ดังขึ้น ซึ่งมันไม่ได้ช่วย ซ้ำยังทำให้ซวยกว่าเดิม
“พวกมึงอย่าเสือกเรื่องผัวเมีย” นั่นไงฉันบอกแล้วไอ้นี่มันบ้า กัดไปซะทุกคนไม่เว้นเพื่อนพ้อง ดีที่เพื่อนมีสมองแยกแยะเป็นจึงไม่ถือสาคนอย่างมัน
“ไอ้เฟิงพูดกับเพื่อนให้ดีหน่อย” กลัฟพูดขึ้นบ้าง อีกนิดเหตุการณ์จะเริ่มรุนแรงมากกว่าเดิม
“ทำไมกูต้องพูดดี นิก็ยังไงอะไรนิดอะไรหน่อยก็วิ่งแจ้นมาหาพวกมึง ไม่เคยเห็นกูเป็นที่พึ่ง ไม่เคยมองกูดี”
“แล้วมึงเคยดีไหม” ทีมนั่งอยู่เคาน์เตอร์บาร์จ้องมองมา เออ ฉันก็อยากถามเคยคิดจะดีบ้างไหม เคยคิดจะยอมรับความจริงบ้างหรือเปล่า
เท่าที่เห็นมีแต่อยากชนะอยู่ตลอด
“ทำไมกูต้องดี กูก็เป็นแบบนี้”
“ก็เป็นแบบนี้ไง เป็นแบบนี้ถึงไม่เคยมีอะไรดีสักอย่าง ฉันบอกฉันไม่รักแก แกก็พยายามบีบฉันตลอด เป็นเพื่อนกันมันยากนักหรือไง” เกินกว่าจะทนฉันจึงโวยวาย ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดี
เพล้ง! แก้วเหล้าในมือเฟิงหวงแตกละเอียดเมื่อมันถูกโยนกระทบพื้น เขาหันมาจ้องหน้าฉันและพูดด้วยความโมโห “เพื่อนภาษาอะไรเอากันได้วะ ใช้สมองคิดหน่อยดิ”
“ก็ก่อนหน้านั้น ฉันก็บอกแล้วว่าอย่าทำ แกฟังไหมอะ” ก่อนที่เราจะมีอะไรกันครั้งแรกก็บอกแล้วว่าอย่า แต่ก็ยังหาเรื่องมาบีบให้ฉันยอม
“แล้วยังไง เค้าต้องสนเหรอวะ ซานิเค้าจะบอกให้เธอฟังรอบที่ล้านนะว่าเราไม่ได้เกิดมาเป็นเพื่อนกัน เค้าไม่เป็นเพื่อนกับเธอ ไป! กลับ รบกวนเพื่อนมานานแล้ว” เฟิงหวงกำลังจะคว้าข้อมือ
ทว่าฉันถอยหลังหนีแล้วเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง “เฟิง นิจะนอนที่นี่”
“…” เขาจ้องหน้าฉัน
“…” ฉันจ้องเขาด้วยสายตาจริงจังเช่นกัน
“ก็นอนดิ นอนที่นี่ก็ดี ใกล้กันกว่าเดิม เค้าชอบ”
“งั้นกลับนะธีร์ทีมกลัฟ” ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ลืมคิดข้อนี้ไปเลย ถ้านอนที่นี่เขาจะได้นอนห้องเดียวกับฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา ความรู้สึกตอนนี้ไม่สามารถเก็บกดอารมณ์ได้ เราทั้งคู่ควรห่างกันสักระยะ
เอี๊ยด! เสียงเบรกรถดังเพราะเฟิงหวงวิ่งมาตัดหน้า ฉันกดกระจกลงเล็กน้อยและเอ่ย “ถอย”
“ไม่ถอย กลับด้วย เปิดประตูรถ”
“เข้าใจคำว่าไม่อยากเห็นหน้าไหมวะ”
“ถ้าไม่เปิดประตูก็ไม่ต้องไป”
“อย่ามาขวางเฟิงหวง”
“อยากไปก็ชนดิ กล้าชนไหมล่ะ”
“อย่ามาท้า”
“ไม่เคยท้า อยากไปก็ข้ามศพเค้าไปดิ เธอกล้าไหม”
“…” คิดว่าฉันไม่กล้าอย่างนั้นเหรอ ยิ่งท่าทางกอดอกแบบมั่นใจว่าฉันไม่กล้ายิ่งทำให้อารมณ์บ้า ๆ ของฉันฉุดไม่อยู่
ครืน ครืน…
“อย่ามัวแต่ขู่นิ แน่จริงชนดิ” เฟิงหวงแสยะยิ้มเมื่อเห็นฉันเอาแต่เร่งเครื่อง
“ไอ้เฟิงมึงก็แค่ขับตามไป จะไปท้าให้ได้เลือดทำไม”
“อย่างซานิไม่กล้าชนกูหรอก ซานิรู้ดีว่าจะมีผลเสียอะไรตามมาบ้าง” เขาแสดงสีหน้าเหนือกว่าฉันทุกอย่าง หึ คิดว่าฉันบ้าไม่เป็นหรือไง ความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัดนะเว้ย
“อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน” ฉันบอกก่อนจะกดปิดกระจกรถ รอบนี้ฉันเอาจริง มันอัดอั้นจนเกินกว่าจะทน หลายรอบแล้วไงที่เกิดเหตุการณ์ประมาณนี้แล้วเขาก็ทำตัวเหนือทุกสิ่ง ไม่สน ไม่รู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น
ครืน ครืน ครืน เสียงเครื่องรถดังเมื่อเท้าฉันเหยียบคันเร่ง คิดว่าจะคุมคนอย่างซานิได้หรือไง คิดผิดแล้วเฟิงหวง ฉันก็บ้าได้ไม่แพ้นายหรอก
ฉันจ้องหน้าเขาด้วยความเครียดแค้น ทว่าเฟิงหวงยักคิ้วใส่ ได้เฟิงได้ หลายอย่างที่สุมในอกกำลังจะถูกชะล้าง ครืน ครืน บรื้น…
ตุบ! เอี้ยด
ชนแล้วเรียบร้อย ไม่รู้ว่าโดนแรงไหมเพราะเห็นท่าว่าฉันเอาจริงเขาก็ถูกเพื่อนวิ่งเข้ามาดึงออก แต่มันไม่ทันไง ทำให้เฟิงหวงได้เลือด
ฉันกดกระจกรถลง หันมองด้านหลังเห็นเฟิงหวงล้มนอนกับพื้น เพื่อนกำลังปฐมพยาบาล ไม่แคล้วเขาพยายามดันตัวลุกขึ้นมา หันหน้ามาจ้องฉัน
“นิ! นี่เธอจะฆ่าผัวเหรอ” เฮอะ ยังมีหน้าเรียกตัวเองว่าผัวทั้งที่ไปนอนกับคนอื่นตลอด ไอ้คนเฮงซวย
“บอกแล้วอย่าท้า เอาอีกรอบไหมล่ะ ฉันจะได้หลุดพ้นจากคนอย่างแก” ว่าแล้วก็ใส่เกียร์ถอยหลัง
“พอแล้วนิ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องกันอีก ไอ้เฟิงมึงก็เงียบปากหน่อย เดี๋ยวนิมันก็ถอยมาเหยียบพวกกูด้วย” ลาก พากันลากเพื่อนปากหมาหลบหน้าประตู คงกลัวฉันถอยไปชนซ้ำ
กลัฟหันมาตะโกน “นิพามันไปโรงพยาบาล เหมือนขามันจะหัก”
“ดี จะได้ไม่ต้องตาม น่ารำคาญ” ใส่เกียร์เดินหน้าแล้วฉันก็ขับรถออกมาเลย ช่างสิ ท้าทายเอง ทำไมต้องสน แค่นี้เฟิงหวงไม่ตายหรอก เพื่อนทั้งสามไม่มีทางปล่อยเพื่อนปากหมาตาย
ฉันไปหาที่พักสมองดีกว่า
- Writer
