เด็กชายภีมากรรับจานเค้กมาถือแล้วตักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย อภิรดีมองแล้วต้องส่ายหน้าไปมาหันไปบอกน้องชาย “หลานชายเธอนะเคน กินโน่นนี่มาตลอดทางจนพุงปลิ้นแล้วปลิ้นอีก ยังร้องอยากจะกินเค้กอีก แล้วดูทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เชียว ชักเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน บางทีก็ไปจำคำพูดมาจากในทีวีโน่น แก่แดดแก่ลมเหลือเกิน”
น้ำเสียงที่พูดถึงลูกชายตัวน้อยแม้จะแสดงอาการหมั่นไส้ แต่แววตาที่มองฉายชัดถึงความรักใคร่เอ็นดู
“เด็กฉลาดมักจะเป็นแบบนี้แหละครับ ช่างพูด ช่างซักช่างถาม” ลอราชพูดพลางมองไปยังเด็กชายตัวกลมที่เคี้ยวขนมเค้กตุ้ยๆ ข้างริมฝีปากเลอะเทอะไปด้วยครีมขาวๆ แถมกินคนเดียวไม่พอ ยังมีน้ำใจเผื่อแผ่ป้อนให้สาวสวยเจ้าของตักอีกต่างหาก ชายหนุ่มมองแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นหน้าของคนถูกป้อนเลอะเทอะตามคนป้อนไปด้วย
“ตายแล้วน้องภีม หน้าของพี่น้ำอิงเลอะเทอะหมดแล้ว กินดีๆ สิลูก มานี่มาหาแม่” อภิรดีเอ็ดลูกชายเสี
