น้องภีมหรือเด็กชายภีมากรมองไปทางน้าชายแล้วฉีกยิ้มกว้าง กระทั่งเห็นฟันแทบจะครบสามสิบสองซี่ ดวงตากลมโตฉายแววเฉลียวฉลาดออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน ปากหยักย้อยพูดเสียงดังฟังชัดท่ามกลางสีหน้าอยากรู้ของทุกคน
“น้าเรนคับ แต่งงานแปลว่าไงคับ”
คำถามดังกล่าวไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องที่กำลังอยู่ในประเด็นเลยสักนิด คนถูกถามจึงเลิกคิ้วเข้มจ้องหน้าเล็กๆ ของคนถามอย่างสงสัยแกมขำ อะไรกันตัวแค่นี้มาถามถึงเรื่องแต่งงานแล้ว แต่ก็ตอบคำถามดังกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หมายความว่าการที่ผู้หญิงกับผู้ชายรักกันมากๆ แล้วก็มาแต่งงานกัน เหมือนคุณพ่อกับคุณแม่ของน้องภีมไงครับ”
อภิรดีเอื้อมมือบีบจมูกลูกชาย “ใช่แล้วลูก แล้วน้องภีมถามทำไมหรือจ๊ะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องที่น้าเรนถามเลยนี่นา”
“นั่นสิครับ น้องภีมยังไม่ตอบคำถามของน้าเรนเลยนะ”
ภูวดลมองกิริยานุ่มนวลระคนอ่อนโยนของเพื่อนสนิทที่แสดงต่อหลานชาย แล้วให้เกิดประหลาดใจไม่น
