ดอนกับแดนหันมามองสบตากันอยู่ชั่วครู่ ก่อนแดนจะรับหน้าที่ตอบอย่างชาญฉลาด “ชื่อน้าแดนครับ โจรห้าร้อยเป็นคำพูดเปรียบเปรยเฉยๆ เอาไว้น้องภีมโตกว่านี้แล้วจะเข้าใจเองครับ”
น้องภีมทำหน้าเมื่อย “ว้า! ต้องโตอีกแล้ว เซ็งจริงๆ แล้วเมื่อไหร่น้องภีมจะโต จะได้แต่งงานกับพี่น้ำอิงซะที”
“นั่นสิครับ พอน้องภีมโต พี่น้ำอิงก็แก่พอดีเลย” อิงลดาบอกเด็กชายพลางยกมือขึ้นลูบหัวด้วยความเอ็นดู
น้องภีมทำหน้านิ่วคิ้วเล็กๆ ขมวดเข้าหากัน ดวงตากลมเริ่มหรี่ปรือลงเรื่อยๆ ก่อนพูดพลางหาวพลาง
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้น้องภีมฝากพี่น้ำอิงไว้กับน้าเรนได้ป่าวคับ”
พูดจบดวงหน้าเล็กๆ ก็ซบไหล่ของหญิงสาวหลับผล็อยไปเฉยๆ เสียอย่างนั้น ทว่าคำพูดที่ทิ้งท้ายไว้นี่สิ ทำให้สีหน้าของคนถูกฝากอย่างอิงลดาแดงก่ำขึ้นมาในทันที จนรู้สึกร้อนผ่าวไปทุกอณูร่างกาย
อาชวินปรายตามองแก้มแดงๆ ของเพื่อนแล้วเบือนหน้าไปยิ้มกับต้นไม้ใบหญ้า หรือลอราชชะรอยจะเป็นเนื้อ
