คนถูกพูดกระทบดูเหมือนจะรู้ตัว รีบพูดเสียงระรัวเพราะกลัวต้องรับผิดชอบ “นั่นสิคะอาแหนม น้ำอิงว่าเรื่องแบบนี้มันย่อมเกิดผิดพลาดกันได้ เต็นท์ก็เหมือนกันซะขนาดนี้ แล้วยังอยู่ในตอนกลางคืนท่ามกลางสถานที่ที่เราไม่คุ้นชินอีกต่างหาก”
“น้ำอิงยังไม่ตอบอาเลยนะว่าเมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา” อินทิราไล่เบี้ยถาม แม้จะพอเดาเหตุการณ์ออกจากอาการของหลานสาว พลางมองไปรอบๆ ตัว ก็พบว่าเต็นท์อื่นยังไม่ค่อยมีใครตื่นกันนักเพราะยังเช้าอยู่มาก
“เอ่อ...” อิงลดาอึกอัก “เมื่อคืนน้ำอิงมึนๆ เลยเข้าเต็นท์ผิดค่ะ”
น้ำเสียงของหญิงสาวทำให้ลอราชอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมานัก แต่ก็ต้องซ่อนอาการดังกล่าวไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย
“แล้วไม่บอกต่อจากนั้นด้วยล่ะครับ...” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยค มือนุ่มๆ ของอิงลดาก็ปิดฉับเข้าที่ปากของเขาทันที
“ไม่...ไม่มีอะไรหรอกค่ะอาแหนม น้ำอิงก็แค่เข้าไปนอนหลับเฉยๆ เท่านั้นเองค่ะ” หลานสาวบอกเสียงอ้อ
