“ถ้าแกรู้ถึงขนาดนี้แล้วละก็จะมาถามฉันหาสวรรค์วิมานอะไรมิทราบ เอากาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลมาให้ฉันด้วย” ลอราชพูดเสียงดัง “แล้วมึงล่ะไอ้เคน จะเอาอะไร” เขาหันไปถามเพื่อนเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้า
“เหมือนมึงนั่นแหละ แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนคงไม่เล็ดลอดสายตาของลูกน้องมึงไปได้หรอกว่ะไอ้เรน สุดยอดคนจริงๆ” ภูวดลพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแกมหัวเราะ
“ขอบคุณที่ชมครับคุณเคน” เสียงติดหัวเราะของดอนดังมาให้ได้ยิน
“เป็นไงล่ะสุดยอดคนของแก” ลอราชยิ้มเยาะเพื่อน ภูวดลไม่พูดว่าอะไร ได้แต่คิดในใจ เขาเองก็อยากมีคนสนิทที่รู้ใจแบบคนของเพื่อนบ้าง ขอแค่คนเดียวก็พอไม่ต้องถึงสองแบบนี้ก็ได้
อาชวินเดินเข้ามาในวงสนทนาด้วยหน้าตาสดใส ที่ไหล่มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพาดอยู่ แสดงว่าอาบน้ำมาเป็นที่เรียบร้อย
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่เคน คุณเรน ตื่นกันแต่เช้าเชียว พอผมตื่นมาทั้งคุณดอนคุณแดนก็พากันหายตัวไปหมด”
“อ้าวนิก มาดื่มกาแฟด้วยกัน” ภูวดลทักทายนายแบบ
