ชาตินี้ข้าจะหย่ากับท่านโหวไร้ใจ

5

“พี่รอง ข้าว่าเราไปกินข้าวที่ภัตตาคารอื่นดีกว่าเจ้าค่ะ” ปี้เหยารีบดึงแขนเสื้อปี้หลินให้เดินออกจากภัตตาคารโดยที่ไม่รอให้พี่สาวตั้งตัว ทว่าเมื่อหันหลังกลับเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จื่อเหวินก็เดินสวนเข้ามาพร้อมกับเยี่ยอ๋อง

“พวกเจ้ากำลังจะไปไหนหรือ” จื่อเหวินถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ส่วนเยี่ยอ๋องที่ยืนอยู่ด้านข้างมองสองพี่น้องจวนแม่ทัพด้วยสายตาเอ็นดู

“กินข้าวด้วยกันก่อนสิ” เยี่ยอ๋องมองปี้หลินด้วยสายตาที่ใครมองดูก็รู้ว่าทั้งสองมีใจให้กัน

“ท่านอ๋องสบายดีนะเพคะ” ปี้เหยาและปี้หลินเอ่ยทักทายเยี่ยอ๋อง และด้วยความที่จื่อเหวินสนิทสนมกับท่านอ๋องมาก หญิงสาวทั้งสองคนเลยปฏิเสธไม่ได้

“ที่นี่ห้องส่วนตัวน่าจะเต็มหมดแล้ว เช่นนั้นก็มากินด้วยกันเถิด ข้ามากับจวิ้นอ๋องแค่สองคน ถึงอย่างไรที่นั่งก็ยังมีเหลืออีกมาก” เยี่ยอ๋องแสดงความใจกว้าง แน่นอนว่าพวกนางโชคดีจะได้ใช้ห้องรับรองที่ชั้นสาม ซึ่งชั้นนั้นเป็นชั้นของพวกเชื้อพระวงศ์มีสิทธิ์จองได้เท่านั้น ย่อมมีความตื่นเต้นมาก

“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ” ปี้เหยาและปี้หลินปฏิเสธไม่ได้ ทำได้เพียงเดินตามหลังเยี่ยอ๋องและพี่ชายไป

หวังหนานโหวยืนมองปี้เหยายิ้มแย้มพูดคุยกับเยี่ยอ๋องด้วยสีหน้าเต็มใจ ในใจก็เกิดความหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“จริงหรือไม่หวังหนาน” ฝู่กั๋วกงถามหวังหนานโหวที่ไม่สนใจวงสนทนาเอาแต่ทอดสายตามองลงไปที่ชั้นล่างอยู่นานสองนาน

หวังหนานโหวถูกฝู่กั๋วกงถามคำถามที่เมื่อสักครู่ตัวเขานั้นไม่ได้สนใจเลยสักนิดเดียว จึงทำได้เพียงดึงสายตากลับมาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สนใจสตรีจวนแม่ทัพคนนั้น

“เจ้าฟังที่ข้าพูดอยู่หรือไม่?” ฝู่กั๋วกงเหลือบตามองลงไปชั้นล่างก็เห็นเยี่ยอ๋องแล้ว และก็เห็นพวกคนจวนแม่ทัพ

“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ” หวังหนานโหวตอบฝู่กั๋วกง

“เจ้าสนใจคุณหนูสามตั้งแต่เมื่อไรกัน” ฝู่กั๋วกงอ่านใจหวังหนานโหวออก เมื่อถูกถามแบบนั้นหวังหนานโหวก็รีบปฏิเสธทันที

“ใครว่ากระหม่อมจะสนใจนางพ่ะย่ะค่ะ” หวังหนานโหวรีบปฏิเสธตัดเยื่อไม่เหลือใย ทำให้ฝู่กั๋วกงรู้สึกอึ้งไปไม่น้อย

“ไม่สนใจก็ไม่สนใจ แต่พวกเจ้าก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องร่วมหอลงโรง” ฝู่กั๋วกงพูดยิ้ม ๆ แล้วหันไปทักทายเยี่ยอ๋องที่เดินเข้ามาหา

“กั๋วกง เหตุใดถึงมานั่งตรงนี้ ไปกินข้าวกับข้าที่ชั้นสามเถอะ” เยี่ยอ๋องพูดกับฝู่กั๋วกงที่เป็นพระญาติ แม้ปี้เหยาจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจนักที่เห็นหน้าหวังหนานโหว แต่นางก็ทำสิ่งใดไม่ได้

“พี่ใหญ่ ข้ารู้สึกปวดท้อง ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้หรือไม่” แน่นอนว่านางคิดหลบหน้า ใครจะอยากกินข้าวร่วมกันกับคนไม่มีหัวใจคนนั้น

จื่อเหวินเห็นปี้เหยาเอามือกุมท้องเลยพยักหน้าอนุญาต “เจ้าก็รีบไปรีบมา อย่าทำให้ท่านอ๋องต้องรอ”

“เจ้าค่ะ” ปี้เหยากระซิบกระซาบเสร็จก็พยายามจะเดินหลบเลี่ยงออกมา หวังหนานโหวที่ตาดีเห็นว่าคนจะหนี จากที่เขาไม่ได้เต็มใจจะร่วมโต๊ะอาหารกับเยี่ยอ๋องก็พูดขึ้นว่า

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านอ๋องทรงเมตตาให้กระหม่อมร่วมโต๊ะเสวยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก พวกเจ้าก็รีบตามมาล่ะ” เยี่ยอ๋องส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้แล้วเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสาม ในระหว่างที่ปี้เหยาปลีกตัวออกมาได้แล้วกำลังจะไปเดินเล่นที่ตลาดข้างภัตตาคารข้อมือก็ถูกหวังหนานโหวดึงรั้งไว้เสียก่อน

“ว้าย!” เพราะไม่รู้ว่าใครมาดึงแขนเอาไว้ ปี้เหยาเลยเงื้อมือขึ้นมาเตรียมฟาดไปที่คนผู้นั้น

“ข้าช่วยเจ้าไว้ไม่คิดจะขอบคุณ แต่จะทำร้ายกันเช่นนี้ คุณหนูสามใจร้ายเสียจริง” คำพูดค่อนขอดนั้นทำให้ปี้เหยาขนอ่อนที่คอลุกชัน รีบผละตัวออกทันทีที่รถม้าคันหนึ่งวิ่งผ่านหน้าไปอย่างเฉียดฉิว เมื่อครู่นี้นางไม่ทันมองเลยไม่รู้ว่ามีรถม้าวิ่งตรงมาเกือบจะชนเข้า

“ขอบคุณท่านโหวเจ้าค่ะ” แน่นอนว่านางไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียง เมื่อตัวเป็นอิสระแล้วจึงรีบหมุนเท้าเดินจากไป

หวังหนานโหวเห็นคนทำท่าทางรังเกียจก็ยิ่งหงุดหงิด “จะไปไหน...” คำพูดห้วน ๆ ที่ดูสนิทสนมโพล่งออกมาทำให้ปี้เหยาประหลาดใจ

“ข้าอยากไปที่ไหนก็เรื่องของข้า ปล่อยเจ้าค่ะ” ปี้เหยามุ่นคิ้วมองหน้าหวังหนานโหวที่ไม่เคยมาวอแวกันมาก่อน

สายตาคมเลื่อนจากใบหน้าสดใสของคุณหนูสามมามองมือของตัวเองแล้วก็ต้องตกใจเช่นเดียวกัน “ใครจะอยากแตะต้องเจ้ากัน” พอรู้ว่าตัวเองพลาดคว้ามือปี้เหยามาจับแน่น ก็รีบดึงมือออกทันที

ปี้เหยารู้สึกเจ็บมือไม่น้อยเผลอมองหน้าหวังหนานโหวด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่า “ท่านโหวรีบเข้าภัตตาคารไปเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวคุณหนูหนิงจะรอนาน” ก่อนเดินออกมาจากภัตตาคารนางดันเหลือบไปเห็นว่าฉินหนิงอี้ บุตรีเสนาบดีก็มากินข้าวที่นี่ด้วย ไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความบังเอิญหรือว่าพวกเขานัดหมายกันไว้ก่อนแล้ว

“เจ้าจะพูดเรื่องอะไรกันแน่” แน่นอนว่าหวังหนานโหวนั้นไม่เข้าใจ นอกจากเขาจะไม่ได้นัดคุณหนูหนิงมาที่นี่แล้ว ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดปี้เหยาต้องพูดถึงฉินหนิงอี้อยู่เรื่อย

ปี้เหยารีบผินใบหน้างามออก นางลืมตัวไปหึงหวงเขาอีกแล้ว ไม่น่าหาเรื่องเลยจริง ๆ “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” ร่างบอบบางรีบเดินเลี่ยงออกมา แต่หวังหนานโหวไม่ยอมให้นางหนีหน้า