ANTARJIA

Kabanata Labing tatlo

Nakangiti kong pinagmamasdan ang kaibigan kong si Yvonne habang naglalakad siya sa malayo. Kumakaway ito na parang walang bukas. Nakangiti siyang umupo sa tabi ko at pinisil ang pisngi ko.

“Beshie miss na kita,” bulong ni Yvonne sa akin.

Wala akong sinabi pero niyakap ko lamang siya pabalik. Dahil sigu. Sobrang higpit. Yung parang hindi na siya makaka-alis sa aking yakap. Hindi ko mapigilang maiyak dahil sa pagmamahal ko sa aking kaibigan. Tila ba nag uunahan nag aking mga luha sa pagpatak. Mamatay siya ngayong araw na ito.

“Beshie, h'wag ka nga mag emote dyan nagmumukha kang asong napapatae.”

Asong napapatae mukha niya.

Nahinto ako sa pag-iyak nang bigla akong napatawa sa sinabi niya. Ang hirap talagang maging seryoso kapag kasama mo ang kaibigan mong tarantado. Kaibigang tarantado. 

Gano'n na ba talaga ako kapag umiiyak nagmumukhang aso? Tinaasan ko lang siya ng kaliwang kilay sabay pumay-awang.

“Ano'ng sabi mo mukha akong asong napapatae?” 

“Oo beshie mukha kang asong napapatae,” ulit niya sa sinabi ko kanina sabay pisil sa pisngi ko.

“Hmmp, inulit pa nga.” Pinisil ko ulit ang pisngi niya.

Nagbago ang masaya kong mukha. Mabilis itong napalitan ng takot at pangamba ng makita ko ang kumakaway na kamay ng salarin sa taas ng building. Nakaitim ito nakasuot ng itim na jacket na damit na may hawak ng Sniper na baril. Pinakita niya pa sa akin kina-kasa niya ang baril. Tinutok niya mula sa kinaroroonan namin. Nagbuga pa siya ng usok na sigarilyo mula sa kaniyang bibig. Nakikita ko ngayon ang araw na ito. Alam kong sa mga oras na ito ay mamatay ang aking kaibigan at sa mga oras na ito ay babawian siya ng buhay.

Malungkot man na isipin na mawala ang iyong pinaka-matalik na kaibigan na para munang naging kapatid dahil sa mahaba niyong pinagsamahan sa mahabang panahon ay mas pipiliin ko na h'wag sirain ang plano ng tadhana para sa kaniya dahil kung babaguhin ko ito ay mas maraming tao ang masasawi ng dahil sa isang buhay. 

Sinumpa ako ng demonyo. Ang sino mang humawak sa kamay ko ay mamatay.

“Beshie, samahan mo ako bukas sa mall huh. Bibili tayo sa Maynila ng merchandise ng bts,” taas babang kilay niyang wika.

Ang kaniyang mga binitawan na salita ay hindi na niya masasabi muli dahil sa araw na ito ay mamatay siya at 'yon ang pinakamasakit na araw sa tanang buhay ko ang makita ang kaibigan kong mamatay sa harapan ko.

“O-Oo naman, Ah-eh sasamahan kita ikaw pa eh malakas ka sakin,” naiilang kong wika.

"Irah."

“Bakit?” Tanong ko.

“Bakit hindi ka sure?”

“Huh ako? H-hindi sure?”

Halos mamutla ako sa tanong niyang nagpapakaba sa puso ko. Mas mabuti kung hindi niya malalaman 

ang kaniyang hahantungan sa huli. Kamatayan.

“S-syempre, Oo naman sasamahan kita, ikaw pa na malakas ka sa'kin eh," ngumiti ako pagkatapos kong sabihin 'yun sa kaniya.

Kahit alam kong sa sarili ko na hindi ko talaga magagawa ang sinasabi niya. Mahirap man pero nakahanda na ako sa susunod na mangyayari at 'yon ang pagkawala ng aking kaibigan kahit mahal na mahal ko siya.

“Love you na Beshie,”

Matapos niyang sambitin ang mga 'yon ay niyakap niya ako ng mahigpit. Sobrang higpit yung akala mo'y hindi na siya mawawala sa tabi mo. Hindi ko mapigilang maiyak sa pagyakap niya. Ito ang huling oras at araw na mayayakap ko ang aking kaibigan sa huling pagkakataon. Naramdaman ko na umiiyak rin siya kahit itago niya pa sa akin ay nararamdaman ko rin.

“Mas mahal na mahal kita Yvonne, tandaan mo yan." Mahinang tinulak siya sa pagkayakap mula sa akin.

Agad kong pinunasan ang kaniyang mga luha sa mata habang ngumiti at mahigpit kong hinawakan ang kaniyang kamay.

“Ipangako mo sa akin Akirah, ano man ang mangyari. Ngayon man o sa hinaharap sana walang magbago sa ating pagkakaibigan,” aniya.

Itanaas ko ang aking kanang kamay kahit pa alam ko na 'yun na ang huli niyang sasabihin.

“Pangako,”

Nagyakapan ulit kami ng sobrang higpit na para bang alam niya na ang kaniyang katapusan. Sino ba namang may gusto na mamatay ang kaibigan mo ng dahil sayo? Hindi ba wala?

Nagulat ako sa mabilis na pangyayari, Umikot siya nang mabilis kaya ngayon ay siya na ang pain sa harapan na nasa harapan ko. Prinotektahan niya ako dahil alam kong mahal niya ako. Nakarinig ako ng isang malakas na bala at nasa direksiyon namin ito.

Nanlumo ako sa sunod na pangyayari halos sumpain ko na ang diyos dahil sa masamang nangyari sa kaibigan ko. Mabilis na bumagsak ang kaibigan ko sa lupa.

“Hindi pwede H-hindi ito totoo, Please gumising ka Yvonne.” Naluluha kong wika.

“Yvonne did you hear me.”

“Yvonne! Noooo.”

“Gumising ka please.”

Halos mamaos na ako sa pagtawag ng pangalan niya. Bakit sa lahat ng kukunin ay ang kaibigan ko pa? Bakit hindi na lang ang magnanakaw o ang masamang tao na lamang ang kunin? Kaibigan ko pa talaga ang kailangan kunin?

Sana hindi nalang ako nakakakita ng hinaharap, Sana namatay na lang ako! Sana naging normal na lang ako. I hope I'm not just the hand of the devil.

Sana talaga.

Sapag-bagsak ng balikat ko sumabay narin umagos ang dugo mula sa kaniyang bibig. Nangiginig ako 

tumingin sa kaniya na halos maligo na sa kaniyang sariling dugo. Dahan-dahan ko siyang hinawakan sa pisngi.

Sa mga oras na 'yon hindi ko alam kung anong magagawa ko sa akin sarili. Sa oras na 'yon gusto kong makita at makaharap ang salarin. Magtutuos kami kahit pa ito ang kabayaran ng aking buhay.

“Y-YVONNE G-GUMISING KA, NO PLEASE GOD NO..YVONNE WAKE UP,” hindi ko napigilang sumigaw dahil sa takot.

“Tulungan niyo kami, parang awa niyo na po,”

“Help!”

“Help!”

“Tulungan niyo po kami!” Sigaw ko.

Narinig ko ang mga taong nagsisigawan sa paligid. Humihiyaw sila at humihingi ng humingi ako ng tulong. Maraming taong nagtatakbuhan dahil sa takot sa baril.

Tumingin ako sa taas ng building at nakita ko pa ang salarin na nakangisi at nagpapaalam. Wala pang nag rerescue sa kaibigan ko pero may isang umako na Doktor na siya na raw mag asikaso kay Yvonne kaya tumango-tango ako at iniwan ang mga ito.

“Ngayon tayo ang mag tuos, kalabanin mo ako kung sino ka mang pumatay sa kaibigan ko,” sarkastikong saad ko at tumakbo palayo.