ขอทานเหวินรับอ้ายอ้ายไปอุ้มเขามักจะเรียกอ้ายอ้ายว่าองค์หญิง เพราะใบหน้าของอ้ายอ้ายที่น่ารักชวนมองเช่นนี้ช่างเหมือนองค์หญิงจริง ๆ
เด็กน้อยแนบใบหน้าเข้ากับอกของเขาจากนั้นก็ถูไถไปมาเบา ๆ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข ดวงตาของอ้ายอ้ายจ้องเขาพร้อมกับเอ่ยทักทาย
“อ๊า ยา ยา”
ขอทานเหวินก้มลงมองนาง
“คิดถึงบ่าวหรือขอรับองค์หญิง ไม่เจอกันเดือนกว่าดูเหมือนว่าองค์หญิงจะหนักขึ้นนะขอรับ”
อ้ายอ้ายเงยหน้าขึ้นยิ้มร่าเริง นางพยักหน้าตอบรับคำ
“ต๊า ตา ตา”
จากนั้นก็ส่งยิ้มหวานละมุนขายความน่ารักให้ลุงเหวินอย่างเต็มที่
ขอทานเหวินยิ้มจ้องใบหน้ากลมที่แก้มเป็นสีแดงระเรื่อของเจ้าก้อนแป้งน้อยแล้วใช้นิ้วมือจิ้มเบา ๆ อย่างอดใจไม่อยู่
“เด็กดีของบ่าวที่ผ่านมาไม่เจ็บป่วยใช่หรือไม่”
ความจริงเขารู้อยู่แล้ว เพราะหากว่าในเรือนนี้มีผู้ใดล้มป่วยคนของเขาจะส่งจดหมายไปแจ้งในทันใด
“อี ยา ยา อา”
อ้ายอ้ายส่ายหน้าตอ
