แม่หม้ายฉินแสร้งเสียงอ่อน
“คะ คือข้าเพียงแต่เอ็นดูอ้ายอ้ายจริง ๆ ไม่เคยคิดถือสาอยู่แล้ว เด็ก ๆ ก็ย่อมซุกซนเป็นธรรมดา”
นางค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ท่านลุงเหวินจากนั้นก็เท้ามือโน้มคอลงต่ำ
เสื้อผ้าบางเห็นเนินเนื้อร่องอกรำไร อ้ายอ้ายเห็นแล้วรู้สึกอยากจะอาเจียน
“นายท่านเหวิน มาพูดเรื่องของพวกเราดีหรือไม่”
แม่หม้ายฉินใจร้อนนัก นางเบื่อที่จะพูดคุยเรื่องเด็กแล้ว
“เรื่องของพวกเราหรือ”
“ใช่เจ้าค่ะ ท่านให้คนนำเนื้อกวางไปที่เรือนของข้า มิใช่ว่าท่าน...เอ่อพวกเราเห็นทีว่าจะมีใจที่ตรงกันแล้ว”
แม่หม้ายฉินส่งสายตาหวานเชื่อมพยายามทำเสียงหวานเอ่ยฉอเลาะอย่างเต็มที่
อ้ายอ้ายกลับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากพร้อมกับพ่นน้ำลายใส่หน้าแม่หม้ายฉิน จนนางผู้นั้นต้องขยับหนีพร้อมทำสีหน้ารังเกียจอย่างห้ามไม่อยู่
พรื่ด เอิ๊กอ๊าก พรื่ด
ท่านลุงเหวินกลับไม่สนใจก้อนเนื้อนั้นของแม่หม้ายฉิน เขามองมาที่อ้ายอ้ายหยอกล้อนางเล็กน้อย จากนั
