“คิดอะไรอยู่เหรอครับ?”
“คะ? เอ่อ กำลังคิดว่าในเมืองมีที่สวยๆแบบนี้ด้วยเหรอ พิณไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
“เป็นที่ลับๆน่ะครับ”
ทางด้านเพลงพิณและพิธาที่หลังจากหาทางกลับกันเจอก็แวะทานข้าวซึ่งเป็นร้านอาหารที่พิธาอยากพาเธอมาและเขาก็ได้พาเธอมาจริงๆ
“ทำไมคุณพิณไม่คบใครล่ะครับ ผมขอถามได้ไหม?”
เพลงพิณหันไปมองพิธากับสิ่งที่เขาถาม เมื่อนี่คงเลิกงานแล้วสินะถึงคุยเรื่องทั่วไปกันได้
“ก็...ยังไม่เจอใครถูกใจมั้งคะ อีกอย่างพิณก็อยากโฟกัสที่งานด้วย แค่ทำงานก็ไม่มีเวลาแล้ว”
เพลงพิณบอกออกมาตามความจริง เมื่อตลอดเวลาที่เธอไม่ยอมมีใครเพราะเธอไม่อยากเสียเวลาไปกับคนๆเดียวเมื่อชีวิตยังมีเพื่อน มีอะไรหลายๆอย่างให้สนุกไปกับมัน
“หึหึหึ บ้างานไม่ต่างจากผมสินะ”
พิธาเองก็ไม่ต่างกัน
“หือ? ทำไมล่ะคะ อย่างคุณพิธานี่หาสาวๆสวยๆได้สบายเลย”
“ก็ไม่เชิงว่าไม่เคยมีหรอกครับ ผมน่ะมีเสน่ห์จะตาย ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ทนผมไม่ได้สักคน วันๆผ
