Efnan
Sabah uyandığımda Baran’ın hala uyuduğunu gördüm. Tam karşımdaki sade saate baktığımda sekize geldiğini gördüm. Daha çok erkendi ama ben erken uyanmaya alışkındım. Bakışlarım yeniden ona döndü. Ona hala Baran derken farklı hissediyordum.
Ona Baran Abi demeye alışmıştım. Yüzünde rahatsız edici bir ifade vardı. Beter olsun diyen iç sesime karşılık içimdeki iyilik perileri üzülmüştü. Belki de boynu tutulmuştu. Yavaşça oturur pozisyona geldim. Yüzüne bakmaya devam ettim.
Uyurken bile kaşları çatıktı. Normalde yakışıklı bir yüze sahipti. Hatta herkesin dönüp bakacağı derecedeydi. Sert yüz hatları vardı. Ademelmasını en çok babama yakıştırırken Baran’a da çok yakışıyordu. Yutkundum. Ben neler söylüyordum? Yüzüm domates gibi kızarırken gözlerimi alamadım. Ona çivilenmiş gibiydi.
Baka
