Baran
-Mezuniyet Gecesi-
Efnan’ı evine bıraktıktan sonra Kübra’yla baş başa kalmıştık. Efnan siteden içeriye girene kadar bekledim. Arkasından bakarken Kübra “Abi,” diye mırıldandı.
Dikiz aynasından ona baktım. “Sus! Sakın konuşma!” diye tısladım. Kübra da susmuştu. Bu gece ona iki kat sinirliydim. Tam zamanında gelip resmen bütün her şeyi berbat etmişti. Kafamı iki yana salladım. Ben ne diyordum?
Koskoca Baran Ağa’ydım ben! Aklımdan geçenlere şaşırıyordum. Aklıma Ateş ve Melina’nın söyledikleri geliyordu. Hemen aklımdan çıkarttım. Efnan kaybolunca birden kaşlarım çatıldı. Bu sitede Sancaktarlar oturuyordu.
Kafamı kaldırıp Kübra’ya baktım. “Efnan’ın ailesini tanıyor musun?” diye sordum birden. Kafasını iki yana salladı.
“Kendi ailesi hakkında pek bir şey anlatmıyor ama umurumda
