ทาสรักดวงใจทมิฬ

ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

ห้าปีต่อมา...

วรินญา หญิงสาวซึ่งมีความน่ารักสดใสเมื่อครั้งก่อน ทว่าบัดนี้ใบหน้าเรียวสวยกลับเปล่งประกายไปด้วยความโกรธและความแค้นต่อคนที่ทำให้เธอต้องจมอยู่กับความทุกข์และความหวาดกลัวมานานนับปี ไม่ว่าเธอจะหลับตาลงครั้งใด ภาพที่ถูกชายหนุ่มข่มเหงรังแกก็หลอกหลอนเธอ จนทำให้ชีวิตที่กำลังสดใสและมีอนาคตที่ดีมลายหายไปจนหมดสิ้น

และรอยยิ้มบนใบหน้าของบุตรสาวที่ผู้เป็นพ่อก็ไม่เคยได้พบเห็นอีกเลยนับแต่วันที่ได้รับโทรศัพท์จากบุตรสาวในวันนั้นที่โรงพยาบาลเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งทันทีที่ได้เห็นสภาพของบุตรสาว ซึ่งมีรอยฟกช้ำทั่วร่างและบาดแผลบนฝ่ามือ หัวอกคนเป็นพ่อก็แทบสิ้นสติ แม้เพียรพยายามถามหาสาเหตุและคนทำ ทว่าบุตรสาวกลับไม่ปริปากบอกอะไร

แต่ในวันนี้ วันที่คุณอำนาจใกล้จะสิ้นใจ ดวงตาพร่ามัวเพ่งมองบุตรสาวอย่างรักใคร่พร้อมหยาดน้ำตาไหลออกจากหางตา เสียงแหบพร่าเอ่ยถามบุตรสาวอีกครั้งอย่างคนที่ต้องการแบ่งรับความทุกข์ใจของบุตรสาวเพียงคนเดียว

เมื่อได้เห็นใบหน้าเหี่ยวย่นเฝ้ารอคำตอบ วรินญาจึงยอมเปิดปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผู้เป็นพ่อฟังพร้อมหยาดน้ำตารินไหล หัวใจของเธอแหลกสลายนับแต่วันที่เขาย่ำยีเธอ ความรู้สึกดีๆ ที่เคยแอบมีให้เขา มันถูกเติมเต็มด้วยไฟแค้นอย่างห้ามไม่อยู่

“พ่อขา วรินขอโทษที่ปิดบังพ่อมาตลอด วรินไม่อยากให้พ่อต้องมารับรู้เรื่องนี้ วรินอยากให้ความทุกข์และความเจ็บปวดมันอยู่กับวรินเพียงคนเดียว”

เมื่อเล่าจบคนเป็นลูกก็ก้มลงกราบบิดาพร้อมเสียงสะอื้นไห้ เธอจะให้พ่อเธอรู้ได้อย่างไรกันเล่า เมื่อคนเป็นพ่อรักและเทิดทูนคนในตระกูลอัครไพบูลย์ยิ่งกว่าสิ่งใด ที่เธอเรียนจบและได้มีบ้านหลังสวยๆ อยู่ก็เพราะความเมตตาปรานีจากคุณหญิงกัญญาทั้งนั้น ลำพังเงินเดือนหัวหน้าคุมงานในเหมืองคงไม่พอให้พ่อของเธอไปซื้อบ้านราคาหลักล้านได้เป็นแน่ แต่เธอและพ่อก็ต้องทิ้งบ้านที่รักมาเช่าบ้านหลังเล็กๆ ซึ่งห่างไกลจากผู้คน อยู่กันตามลำพังนับแต่เกิดเรื่อง

“พ่อขา พ่ออยากได้อะไรไหม เดี๋ยววรินไปหาให้” วรินญาเอ่ยถามบิดาทันทีเมื่อคนเป็นพ่อซึ่งเจ็บป่วยด้วยโรคชราเอาแต่นอนนิ่ง น้ำตาเอ่อ ก่อนที่ร่างเล็กจะผละออกไปหาซื้อสิ่งของที่บิดาชอบมาให้ แม้รู้ว่าบิดาไม่สามารถทานอะไรได้เลย แต่เธอก็ยังอยากทำเพื่อท่าน เธอตระหนักดีว่าสิ่งที่บิดาได้รับรู้นั้นจะทำให้อาการของท่านทรุดหนักลง แต่เธอไม่อาจปิดบังผู้เป็นพ่อได้อีกไป

เพียงไม่นานหลังจากบุตรสาวออกไป มือเหี่ยวๆ ก็กดปุ่มเรียกพยาบาลและร้องขอบางสิ่งบางอย่าง และขอร้องให้นำสิ่งนั้นส่งไปยังที่ที่หนึ่งให้ได้ ก่อนที่คนแก่วัยใกล้หกสิบจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ และสงบนิ่งอย่างคนหมดห่วง

แม้จะไม่ทันได้เห็นหน้าบุตรสาวเป็นครั้งสุดท้าย ทว่าหัวอกคนเป็นพ่อก็หายทุกข์ หากสิ่งที่ได้ทำลงไปก่อนลาจากโลกนี้จะทำให้ชีวิตของบุตรสาวเพียงคนเดียวของตนอยู่บนโลกกว้างนี้ได้อย่างไม่โดดเดี่ยวและอ้างว้าง…

หญิงสาวร่างเล็กยืนมองควันสีดำพวยพุ่งจากเมรุด้วยใบหน้าเศร้าหมอง นับแต่นี้ไปชีวิตของเธอก็เหลือตัวคนเดียว...คนเดียวจริงๆ หนทางข้างหน้าที่กำลังจะก้าวเดินทำให้วรินญารู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก ก่อนแหงนมองท้องฟ้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย เธอเฝ้ามองอยู่อย่างนั้นนานเท่านาน จนควันสีหม่นจางหายไป เหลือเพียงท้องฟ้าซึ่งไม่สดใสในสายตาของเธอ

‘พ่อขา วรินอ้างว้างเหลือเกิน’

ที่คฤหาสน์หลังงามบนเนื้อที่เกือบสิบไร่ของตระกูลอัครไพบูลย์ คุณหญิงกัญญาเปิดซองจดหมายด้วยมืออันสั่นเทาและไล่สายตาอ่านทุกตัวอักษรที่มีความยาวเพียงสิบบรรทัด ทว่ามันกลับบีบหัวใจของคนอ่านยิ่งนัก

มือเหี่ยวสั่นมากกว่าเดิมเมื่อได้อ่านทวนครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมลงชื่อด้วยคนที่คุณหญิงกัญญาเฝ้าติดตามข่าวมาตลอดนับแต่วันที่หัวหน้าคนงานคนเก่าแก่หายไปพร้อมด้วยบุตรสาวในคืนนั้น

ความนึกคิด ความผิดชอบชั่วดี และความรู้สึกโทษตัวเองที่เป็นคนพาให้หญิงสาวแสนซื่ออ่อนหวานและบริสุทธิ์ต้องมาพบเจอกับเรื่องเลวร้ายในชีวิตเพียงแค่ชั่วข้ามคืน ทำให้ร่างของคุณหญิงกัญญาเซล้มลงบนโซฟารับแขกสุดหรูทันที พร้อมกับที่ป้านวลปรี่เข้าประคองผู้เป็นนายหญิงทันทีเช่นกัน

“คุณหญิง เป็นอะไรหรือคะ” ป้านวลถามขึ้นพร้อมทั้งจ่อยาดมที่ปลายจมูกของคุณหญิงกัญญา หากแต่ผู้เป็นนายหญิงไม่ตอบ ทำได้เพียงแค่ยื่นจดหมายซึ่งยับยู่เพราะความโกรธที่มีต่อบุตรชายให้ป้านวล และเพียงเท่านั้นมือเหี่ยวหยาบกระด้างของป้านวลก็ยกทาบหน้าอกด้วยความตกใจ

“ตายจริง ทำไมเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้วคุณภูมิถึงได้ปิดบังมาตลอด” ป้านวลครางออกมาราวคนละเมอและไม่ได้ตั้งจะทำให้คุณหญิงกัญญากลั้นน้ำตาไม่อยู่ ซึ่งน้ำตาที่รินไหลของคุณหญิงนั้นมาจากความผิดหวัง เสียใจที่บุตรชายเพียงคนเดียวของนางทำเรื่องได้น่าอายยิ่งนัก

“แล้วจะทำยังไงต่อไปคะคุณหญิง” ป้านวลเอ่ยถามเมื่อ คุณหญิงกัญญาเอาแต่หลับตานิ่ง ใบหน้าซึ่งเคยสดใสแม้จะดูเหี่ยวย่นตามกาลเวลา ทว่าบัดนี้กลับเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความทุกข์

“ฉันจะไปตามหาหนูวริน”

“แล้ว...คุณภูมิล่ะคะคุณหญิง” ป้านวลอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดต่อไปนับจากนี้ เพราะไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปี เจ้านายหนุ่มก็ยังไม่ยอมทิ้งนิสัยผู้ชายเพลย์บอย ซื้อผู้หญิงด้วยเงิน และไม่เคยแสดงอาการหรือสะทกสะท้านกับเรื่องเลวร้ายที่ได้ทำไว้เลยแม้แต่นิดเดียว