"คุณน้าเขาว่าอย่างไรบ้างคะพี่ภู เรื่องงานที่ภูเก็ต" ไรลาเอ่ยปากถามขึ้นน้ำเสียงเป็นห่วง เธอเหลียวมองพี่ภูผาพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานๆ คล้ายกับรอคำตอบ
"3 วัน พ่อให้เวลาพี่สามวันในการคุมงาน"
"พี่คงเหนื่อยมากเลยใช่ไหมคะ? แต่ไม่เป็นไรนะ พี่ภูมีไรลาเป็นเลขาทั้งคน..." เธอเงียบเสียงครู่หนึ่งพร้อมกับเหลือบมองฉันด้วยหางตาพร้อมทั้งแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะพ่นคำพูดออกมาอีกครั้ง "ไรลาช่วยเหลือพี่ได้ดีกว่าใครบางคนเสียอีก พี่ภูไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
"ไหนๆ ก็ได้ กลับไปเหยียบที่บ้านอีกครั้งในรอบครึ่งปี พี่ว่าวันนี้พี่จะลองคุยกับพ่ออีกครั้ง"
"ไรลาจะช่วยพี่ภูคุยกับคุณน้าเอง"
"ไม่ต้องหรอกไรลา พี่ว่าพี่คุยเองจะดีกว่า..."
ฉันเม้มปากแน่นเพราะไม่สามารถบอกความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ได้ อกข้างซ้ายมันปวดหนึบจนแทบทนไม่ไหว อยากจะพูดอะไรบางอย่างขัดบทสนทนาของคนทั้งคู่ แต่พอยิ่งฟังฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นคนนอก ไม่รู
