SHADOW 1: Ghian Heinrich

CHAPTER 11: Parusa

Andrei's POV

When I got out of duty, I immediately went to the restaurant that Kisma had moved to. Pang-umaga daw ang duty nito doon ayon kay Kenneth. But when I got there, Kisma was not there, at Hindi Daw Pumasok, so I hurried to the apartment they were renting with her friend Mia.

But I was taken aback when I noticed someone had put up a sign that said "Apartment for Rent" on the gate.

What the hell?

I was stunned, and I couldn't believe it. Did Kisma leave without letting me f*****g know?!

Agad akong lumapit sa gate at kinalampag ito ng malakas. Nakaramdam ako ng takot at the same time ay namumuong galit sa aking dibdib.

"Ano 'yon iho? Mag-I-inquire ka ba? Tamang-tama, wala pang nakakakuha ng k'wartong 'yan,"

sabi ng may edad ng babae sa di-kalayuan. Agad akong lumapit sa kaniya. Nagpa-panic ang aking kalooban.

"Ale, nasaan po 'yong nag-uupa d'yan? Dalawang babae sila. Kilala niyo naman po sila, 'di ba?" mahinahon kong tanong sa Ale.

"Nako iho, hindi ko alam kung saan sila lumipat. May kumuha kasi sa kanila d'yan at ura-uradang inilipat kahapon ng umaga. Hindi naman sinabi kung saan."

Napalamukos ako sa aking mukha!

"Sige po, salamat na lang." Tinalikuran ko na siya at mabilis hinugot ang aking phone sa bulsa. I dialed her number, but she was out of coverage. f**k! Sinong kumuha sa kaniya?!

I quickly got on my motorcycle and drove it fast. Una kong naisip ay si Mia. Tama! Alam niya 'yon!

Halos liparin ko na ang kahabaan ng edsa makarating lang kaagad sa SM Megamall kung saan nagtatrabaho si Mia.

Fear builds up in my chest that I might never see Kisma again. I hurt her sometimes. Hell yes! I meant it even against my will, dahil alam kong doon lang siya matatakot na iwan ako. Palagi kong ipinapa-alala sa kaniya ang naging kasalanan ng kaniyang mga magulang sa amin so that she would be guilty, and she wouldn't f*****g leave me!

'Yon lang ang alam kung paraan! Wala na akong ibang maisip bukod doon! I know she doesn't love me, and it hurts so much to accept that!

I can already feel that she has been cold to me these past few months. Akala ba niya, porke't nananahimik ako ay hindi ako nasasaktan sa mga ipinaparamdam niya sa akin?

Isinasama ko siya sa bar every night dahil hindi ako makuntento sa oras naming magkasama sa restaurant dahil puro trabaho naman kami doon. Kinukulit ko na nga siyang magsama na kami. I will marry her, but she always says that she's not ready yet, so I respect her decisions. 'Ni hindi nga ako lumalampas sa limitation niya sa katawan because that's what she wants. Gusto ko rin namang malinis ko siyang ihaharap sa altar, kaya hindi ako namimilit.

Hindi ko rin makuhang gumalaw ng ibang babae, kaya kahit pagsasarili ay ginagawa ko na. Humalik nga lang sa iba ay hindi ko na magawa dahil siya lang ang gusto kong hinahalikan.

But now, she's different. She has changed a lot. Pakiramdam ko ngayon, anumang oras ay mawawala na siya sa akin. I don't know if I can handle that. Nitong mga nakaraan ay hindi na talaga ako mapakali!

Tsk. Ang hirap. Ang sakit sa dibdib. Ramdam ko ang pagbigat ng aking dibdib.

***

I got to the mall. I parked in the motorcycle parking lot and ran quickly towards the entrance of the mall. Muntik pa akong makabangga-bangga ng ilang nakakasalubong ko.

I went straight to the Home Department. During the time that Kisma and I have been together, ay alam ko na rin ang tungkol sa kanyang kaibigang ipinaglihi yata sa puwet ng manok. Si Shantal Mia Humphrey.

Pero pagdating ko doon ay naka-break daw ayon sa kanyang kasama sa area, kaya naghintay pa ako. I also tried to call her on her phone, but it also turned off, so I had no choice but to wait. Their breaktime is only one hour.

Hindi ako umalis sa kanyang area hangga't hindi siya dumarating. Pero lumipas na ang ilang oras ay walang Mia akong nakita. Nag-break na rin ang partner niya at nakabalik, pero wala daw si Mia doon. Nakauwi na daw dahil bigla daw sumama ang pakiramdam nito.

Laglag ang aking balikat na lumabas ng mall. Para akong mai-iyak sa bigat ng aking nararamdaman. I'm losing hope.

Sumakay ulit ako ng aking motorsiklo at bumiyahe ng napakalayo.

***

I arrived at the cemetery, where my parents and siblings were buried. I offered them flowers and asked for guidance in my daily life.

12 years. 12 years have passed since they left me. They left me alone, sa isang pangyayaring kailan man ay hindi ko matatanggap.

Pero araw-araw din akong humihingi ng tawad sa kanila dahil sa halip na ipaghiganti ko sila ay hindi ko magawa dahil hindi ko kayang saktan si Kisma.

I can't hurt the woman I love the most in my whole life.

"Forgive me, Ma, Pa. Kahit ako na lang ang masaktan. Huwag lang siya. Ako na lang ang parusahan niyo. Tatanggapin ko ang lahat ng hirap, lahat ng sakit. Just don't hurt the woman I love."