Where we belong?

1373 Words

“ไปส่งขนมกับยายมั้ยวาเลน ไปนั่งรถไฟฟ้าเที่ยวตามประสาสาววัยจ๊าบกัน” คุณยายปรานีชวนหลานสาวด้วยน้ำเสียงสดชื่นกว่าทุกวัน จ๊าบสมัยโน้นนเท่ากับคูลสมัยนี้ ต้องขอบคุณคนรับใช้ที่ช่วยแปลความหมายให้เด็กยุคใหม่อย่างวาเลนไทน์ “แหม ทีเงี้ยล่ะชวนหลานเสียงหวานเลย ทีตานั่งหัวโด่อยู่บ้านทุกวันไม่เคยจะชวนหรอก” ชายสูงวัยลดหนังสือพิมพ์ลง ทำทีหันไปคุยกับวาเลนไทน์แต่เหลือบมองคู่ชีวิตด้วยหางตา “ก็แกน่ะ รถติดนิดติดหน่อยก็บ่น ชั้นล่ะเบื่อ” “ยายน่ะพาตาหลงประจำ เลี้ยวผิดเลี้ยวถูกไปโผล่อีกทีบางแสนนู้นเลย” “เอ๊ะ! ไม่เคยสักหน่อย อย่ามาใส่ไฟกันนะยะ” ปรานีทำเสียงแหลมสูง ยกมือท้าวสะเอวใส่สามี ส่วนหลานสาวกับคนรับใช้ที่กำลังจัดของลงถุงพากันหัวเราะคิกคัก พ่อแง่แม่งอนแต่หลานงง “ต่อให้คุณยายไม่ชวน วาเลนก็จะดื้อตามไปค่ะ” นานทีปีหนได้มาเที่ยวบ้านเกิดสักครั้ง ส่งขนมไปเที่ยวไปสนุกจะตาย กรุงเทพฯ น่าเที่ยวเสมอสำหรับวาเลนไทน์ Rainforest café & bistro กับแนวคิดร้านกาแฟในโรงเรือนบนพื้นที่สีเขียวร่มรื่นใจกลางเมืองใกล้สถานีรถไฟ มีไม้ยืนต้นขนาดใหญ่เป็นศูนย์กลางห้อมล้อมด้วยต้นไม้ขนาดเล็กและไม้เลื้อยนานาพันธุ์ที่ได้รับการออกแบบจัดวางอย่างเหมาะเจาะลงตัว ถูกขอใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำโฆษณาและซีรีส์บ่อย ๆ รถยนต์แบรนด์ยุโรปสีบลอนด์เงินเงาวับแล่นผ่านประตูมาจอดสนิทบนลานจอดรถกว้าง เนื่องจากเป็นวันธรรมดาช่วงสายจึงมีรถยนต์จอดประปราย ปราณเวหาสวมเสื้อยืดสีขาวทรงหลวมสบาย ลาดไหล่กว้างน่าซบ ต้นแขนหนาล่ำกำลังดีกับกางเกงยีนส์สีเข้มเข้ารูปยิ่งเสริมให้ช่วงขาดูยาวมากขึ้นไปอีกและสิ่งขาดไม่ได้คือแว่นสายตาทรงเก๋กับหมวกเบสบอลใบโปรด วันนี้ไม่ได้เซ็ทผม ไม่ได้แต่งตัวจัดเต็มเหมือนตอนออกหน้ากล้องจึงคิดว่าไม่น่าเป็นจุดสนใจ วันหยุดเขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง “ลาเต้แก้วใหญ่ นมอัลมอนด์ ไม่ใส่ไซรัปครับ เอ่อ…ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงชะลูดต้องละความสนใจจากตู้แช่ของหวานขณะรอเครื่องดื่มที่สั่ง ในเวลาเดียวกันวาเลนไทน์กับสาววัยจ๊าบหอบพะรุงพะรังเต็มสองมือมาหยุดตรงหน้าประตูกระจกใส ยังไม่ทันจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใคร ความช่วยเหลือก็เข้ามาทันท่วงที “อุ๊ย! ขอบใจนะจ๊ะหลานชาย” หญิงสูงวัยกล่าวคำขอบคุณปราณเวหา “ยินดีครับ” เจ้าของเสียงทุ้มน่าฟัง กลับไปรับเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ “วาเลนจ๊ะ เดี๋ยวยายคุยกับเจ้าของร้านแป๊บนึงนะ วางของไว้ก่อนก็ได้ เดินเล่นไปก่อนนะลูก จะสั่งอะไรก็สั่งเดี๋ยวยายเลี้ยงเอง” “ค่ะ…” วาเลนไทน์ตอบขอไปที มีบางสิ่งทำให้เธอต้องมองเหลียวหลังจนคอแทบเคล็ด ทั้งรูปร่าง ส่วนสูง ผิวขาวออร่าจับและสุ้มเสียงนุ่มแทบไม่ต่างจากเพลงโปรดที่ชอบฟัง ว่าแต่เห็นหลังไว ๆ เมื่อครู่ตอนนี้ลับสายตาไปเสียแล้ว ‘ต้องใช่แน่ ๆ สาธุคุณพระคุณเจ้า ถ้าหนูกลับบ้านแล้วเดี๋ยวไปทำบุญอีกนะคะ’ ก่อนออกเดินทางก็แวะไปไหว้พระขอพรที่วัดชื่อดังที่คนส่วนใหญ่มักมาขอลูก ของาน ขอเงิน ขอให้สุขภาพแข็งแรง แต่รายนี้พิเศษกว่าใครเพื่อน ขอให้ได้เจอปราณเวหาในระยะประชิด ‘เอ…หรือว่าแค่มาซื้อกาแฟแล้วกลับไปแล้วล่ะ’ แฟนคลับจากแดนไกลจะร้องไห้แล้วนะ ‘เอิ่ม…เราไปนั่งอีกฝั่งดีกว่า’ ว่าแล้วคนร่างสูงก็หันหลังกลับไปทางเดิม เนื่องจากมีกลุ่มลูกค้าที่คาดว่าจะเป็นนักศึกษารวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่กำลังใช้บริการพื้นที่อยู่ คนมาทีหลังจึงเปลี่ยนใจ วาเลนไทน์ไม่รู้ตัวว่าเดินมาทางเดียวกับปราณเวหา เธอเดินมาเรื่อนจนกระทั่งถึงช่วงหัวมุม แม้ไม่ใช่มุมอับแต่ต่างฝ่ายต่างมองไม่ทันได้สังเกตุเลยมองไม่เห็นซึ่งกันและกัน ทันใดนั้นเองสาวร่างเล็กก็ชนเข้ากับร่างหนาเข้าอย่างจังจนเสียการทรงตัว “ว้าย!” โชคยังดีที่อีกฝ่ายคว้าแขนประคองตัวไว้ได้ทัน แต่โทรศัพท์ดันหลุดมือตกลงพื้นแทน “เป็นอะไรมั้ยครับคุณ” “มะ ไม่เป็นไรค่ะ…อ่า” คนถูกชนอ้าปากค้าง ลากเสียงในลำคออย่างไม่มีเหตุผล “ขอโทษนะครับ ไม่ทันได้มอง นี่ครับ อ่อ…” จังหวะก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ ปราณเวหาพบว่าหลังโทรศัพท์เครื่องนั้นมีรูปโพลาลอยด์คู่พร้อมลายเซ็นจากงานแฟนมีตติ้งในตำนานแนบอยู่ ศิลปินหนุ่มเงยหน้าขึ้น คลายยิ้มทรงเสน่ห์ ดวงตาเปล่งประกายความยินดีเหมือนเจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน แปลว่ากฏแห่งแรงดึงดูดมีอยู่จริง หากคิดถึงสิ่งใดสิ่งนั้นก็จะเวียนมาให้เจอ…แฟนคลับก็เช่นกัน “…” คนถูกชนหัวใจเต้นโครมครามแทบทะลุอกซ้าย ใบหน้าร้อนวูบวาบ ตาเบิกโพลงเหมือนไข่ห่าน อ้าปากค้างเหวอตกอยู่ในอาการอ้ำอึ้งแรง ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรรยายความรู้สึกได้ “ดีใจจังครับ เราเคยเจอกันเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้สบายดีมั้ยครับ” ปราณเวหาเปลี่ยนมาอมยิ้มกรุ้มกริ้มขณะยื่นโทรศัพท์คืนให้ “สะ สะ สบายดีค่ะ งูย~” วาเลนไทม์พวงแก้มแดงไปถึงใบหู รับของส่วนตัวคืนด้วยมือสั่นเทา เนื่องจากเขินไม่ไหวแล้ว เลือดลมสูบฉีดแรงขนาดนี้เกิดอะไรขึ้นทำ CPR ให้ด้วยแล้วกัน “เวย์หา มะ มาเที่ยวหรือเปล่าคะ” “ครับ มารีแล็กซ์นิดหน่อย” “วาเลนได้บัตรเชิญเข้างานเปิดตัววันพรุ่งนี้ด้วยนะคะ แต่ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเวย์หาก่อนวันงานด้วย วาเลนบินมาจากฮ่องกงเพื่อให้กำลังใจเวย์หาเลยนะคะ” พอตั้งสติได้ก็ร่ายยาวลิ้นพันกันเลยนะแม่คุณ “จริงเหรอ ขอบคุณที่สนับสนุนกันมาตลอดนะครับ เวย์ตื้นตันมากเลย ขอบคุณจริง ๆ นะครับหมีแพนด้า” เสมือนมีฝนจากฟากฟ้าไหลรินลงมาให้หัวใจที่อ่อนล้ากลับชุ่มฉ่ำอีกครั้ง “เวย์หาทั้งเก่งทั้งหล่อขนาดนี้ ใครไม่โดนตกบ้างล่ะค่ะ เอ่อ…วาเลนขอเซลฟี่ด้วยได้มั้ยคะ” “ด้วยความยินดีครับ” หญิงสาวได้ประชิดร่างจนเกือบจะแนบกายกับปราณเวหา ยิ่งได้กลิ่นหอมละมุนสดชื่นยิ่งอยากจะเอาหน้าซุกแผงอกกว้างแล้วสูดกลิ่นนั้นต่ออีกสัก 100 ฟอด เปรียบได้กับการเทสต์กลิ่นน้ำหอมจากตัวพรีเซนเตอร์โดยตรง “เซ็นบนเสื้อให้ด้วยได้มั้ยคะ” วาเลนไทน์หันหลังให้ปราณเวหาเซ็นลายเซ็นบนเสื้อคลุมยีนส์ที่สวมอยู่ จะเก็บไว้อย่างดีไม่ขายแน่นอน “อะ จัดให้ครับ” นี่คือครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ได้เซอร์วิทแฟนคลับ ชื่อเสียงความโด่งดังเหมือนการขึ้นยืนบนยอดเขาสูง ยิ่งสูงมากเท่าไหร่ ยิ่งโดดเดี่ยวจนไม่สามารถใกล้ชิดกับแฟนคลับได้ดังเดิม “ขอบคุณมากเลยค่ะ วาเลนรบกวนเวลาแค่นี้นะคะ ถ้าพรุ่งนี้เจอกันโบกมือให้วาเลนบ้างนะคะ งื้อ~” เธอเห็นคุณยายกวักมือเรียกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เนื่องจากไม่อยากให้ปราณเวหาถูกรบกวนเวลาส่วนตัวเธอจึงไม่โพสต์รูปลงโลกออนไลน์ มันคือกฏของชาวหมีแพนด้าที่ว่าด้วยการไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของศิลปิน แฟนคลับกลับไปแล้ว ปราณเวหาเลือกมุมสงบท่ามกลางต้นไม้สีเขียวช่วยให้รู้สึกสดชื่น ทิ้งตัวลงนั่ง จิบกาแฟรสกลมกล่อม ผ่อนคลายอารมณ์ ทุกนาทีที่ได้อยู่กับตัวเองช่างมีค่ายิ่ง ทว่า…มีคนแอบถ่ายรูปเขาและโพสต์ลงทวิตเตอร์ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็มีคนรู้ตำแหน่งของเขาเข้าแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more