เหมราชรีบดึงประตูปิดลงกลอนแน่นหนา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกกมลเนตรจู่โจมถึงห้องพักส่วนตัว จะว่าทุกครั้งเลยย่อมได้ ยามเจ้าหล่อนหาข้ออ้างเพื่อขอติดรถลงมากรุงเทพฯกับเขาด้วย หญิงสาวมักชอบหาเรื่องสารพัดเพื่ออยู่กับเขาเพียงลำพังภายในห้องมิดชิด ดีที่เขามักควบคุมสติดีมาแต่ไหนแต่ไร เลยรอดพ้นเงื้อมมือของสาวเจ้าได้ทุกครา ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขานั้นหาทางหนีทีไร่ไว้รอเรียบร้อย เพียงแค่ดึงเวลารอให้ทุกอย่างดำเนินตามแผนการที่เขาวางเอาไว้ล่วงหน้าเท่านั้น
แต่ทว่าไอ้ตัวดีมันดันมาหายหัวไปไหนของมันเสียก็ไม่รู้ตั้งแต่ช่วงเย็น ดึกจนป่านนี้มันก็ยังไม่โผล่หัวขึ้นมาหาเขาเสียที
“ไอ้ไม้นะไอ้ไม้ ไอ้เวรตะไล มัวไปทำอะไรของมันอยู่วะ ถึงยังมาไม่ถึงโรงแรมนี้สักที เขาสั่งมันแล้วให้รีบกลับเข้ามาให้ไว หรือมันมัวแต่เถลไถลหนีเที่ยวอาบอบนวดอีกตามเคย...”
เหมราชร้อนใจจนนั่งไม่ติดเตียง ปากคอยบ่นพึมพำหาคนรถส่วนตัว พักหลังเขาต้
